... την μέρα βαθύ μπλε και μόλις σκοτεινιάσει ... σκούρο μαύρο...

Κάθομαι στην άκρη ενός κρεβατιού, παρόμοια εικόνα, σ' ένα κατάλευκο μέρος  όπου οι νεράιδες αποφεύγουν να έρχονται .Μα όπου  είναι το πολύτιμο είναι και αυτές. . Άυλες μορφές , ομορφιά  μέσα σ' όνειρο , χαρούμενα  χρώματα  σένα παιδικό  παραμύθι καθηλωμένο στο κομοδίνο .  Ακούγονται χαχανητά και ένας γλυκόφωνος ψίθυρος να μου λέει, "Εμείς θα την ταξιδέψουμε , θα την γαληνέψουμε, για χάρη της μάνας της που πίστεψε σε  μας , θα έχει πάντα την προστασία μας . Μα για 'σένα, το μόνο που μπορούμε  να κάνουμε είναι να σου πάρουμε τον πόνο μακριά. Μα αν τα  μάγια μας  λυθούν, αλίμονο   , αυτή η παγωμένη καρδιά που σου φτιάξαμε, θα αρχίσει να ξανά αισθάνεται .Γι' αυτό σου δίνουμε την ανοσία της  αθανασίας μας(...Οι Νεράιδες .... μου αναθέσαν να τους φτιάχνω κοσμήματα και ραβδιά ευχών. Για αντάλλαγμα με έκαναν αθάνατο ,για όσο καιρό ζω στον κόσμο τους. Για τον καιρό όμως που δεν ζω μαζί τους  ...)Μόνο έτσι θα βρεις το τρόπο να είσαι δυνατός , μόνο έτσι θα μπορείς να μένεις ανθεκτικός .Μόνο έτσι θα καταφέρεις  να σωθείς εσύ.

Έρχονται  κατασυρωή ,υπηρέτες του πολύτιμου,  και εκείνα τα μεσόκοπα , τα φαφούτικα  ξωτικά, οι παππούδες ,οι γιαγιάδες ,οι κάτοικοι εκείνου του χωρίου, της πολιτείας που βρίσκεται κάτω από τον Νερόμυλο.

"...Να γίνει καλά το παιδί." " ... Μας  έλειψε η σκατούλα ."

Βγάζουν απ΄ τις τσέπες και τα μαντίλια  τους μυστικά δώρα. Πάνινες κούκλες , ξύλινους πήγασους , κορδελλένιες γιρλάντες- αστραφτερές κορόνες, κεντήματα μαντίλια -διαμαντοστόλιστα πέπλα,  σοκολατένια αυγά σε χρυσό περιτύλιγμα, αστροράβδια-γλειφιτζούρια, βραχιόλια - κουλούρια, ρουμπίνια-καραμέλες,  κρυστάλλινες σφαίρες -βάζα με μελί και γλυκό του κουταλιού ...

"Πήγαινε  γιατρέ να ξεκουραστείς , πήγαινε , θα την προσέχουμε εμείς". 

Περνώ απο την κοιλάδα των κέδρων .Φτάνω στον νερόμυλο. Εδώ δεν έχει ποτέ ησυχία  ,το τρεχούμενο νερό  θορύβει  ασταμάτητα . Είτε το συνηθίζεις και  το αγνοείς , είτε  το ακούς και μένεις ξάγρυπνος για πάντα  . Μου λέει για  τις  ευχές  εκείνες που  ξεστόμισα  , εκείνες που  δεν είπα .Πόσες  από αυτές, αλήθεια,   πραγματοποιήθηκαν και πόσες χάθηκαν μαζί με τις δυο  πράσινες  λίμνες  σου, αγάπη μου , αγάπη μου ,νεράιδα μου .

Μπαίνω μόνος στο δωμάτιο μας .Κλείνω την πόρτα, ανοίγω   το  ημερολόγιο , όχι το βιβλίο των ευχών . Γράφω μια τελευταία φράση για το τέλος αυτής της μέρας , "...Πέρασε και αυτό ,τέλειωσε και αυτή η μάχη .Τα κατάφερε  . Τα μέσα μου όμως είναι ακόμα τρομοκρατημένα .Δεν υπάρχει άραγε γαλήνη για 'μένα;"

Είναι φορές που το σίδερο, προστατεύει, δημιουργεί όπως παλιά,   μα  άλλοτε, βουλιάζει ακίνητο μέσα σε εκείνες  τις δυο μπλε θάλασσες  που έλεγες ότι μπορούν να λιώσουν όλου του κόσμου το σκληρό σίδερο  . Πες μου υπάρχει περίπτωση , υπάρχει; Κοίταξε τώρα εκείνες  τις  θάλασσες που λάτρεψες ,  που γίνονται δυο πεφτάστερα ,πιο παγωμένα και από καθρέφτες . 

Έτσι επιστρέφει  εκείνος  ,  βασιλιάς που έχασε την μάχη  . Γιατί δεν κατάφερε να σε σώσει; Γιατί το ψύχος του  απλώνεται παντού .Γιατί  φοβάται ότι   όλα  θα μένουν ,ακίνητα - παγωμένα   , σαν εσένα . Γιατί  κάποτε νομίζει ότι  δεν έχει τίποτα άλλο να αγαπήσει και του λείπεις , του λείπεις πάρα πολύ, μου λείπεις νεράιδα μου ,αγάπη μου , ακόμα μου λείπεις!

Στέκεται μπρός μου ο  πιο ψυχρός μου εαυτός ,εκείνος ,όχι εγώ ,εκείνος.

Προσπαθώ να τον προσεγγίσω, του λέω  ,

- Πες μου απλά ότι  κάτι αισθάνεσαι .

- Τελικά κλίσαμε το μηχάνημα ,δεν υπήρχε τίποτε άλλο  επάνω της ,μόνο ησυχία ,μόνο γαλήνη.

Γονατίζω μπρός του,

-Μη με κομματιάσεις άλλο . Μη με παίρνεις πίσω... , δες τώρα  το πολύτιμο   που μας  χρειάζεται.

-Τα λουλούδια, ήταν τα ποιο όμορφα που είδα σε τελετή.

Τελευταία  μου προσπάθεια να τον  συνεφέρω .Τον κτυπώ στο ανέκφραστο πρόσωπο ,μέχρι που κουράζομαι και ματώνουν τα χέρια. Εκείνος ούτε μια γρατζουνιά..

-Δεν θέλω να  είμαι έτσι εγώ ,φύγε από μπροστά μου , φύγε!

Με πιάνει απ το λαιμό με υψώνει πιο πάνω από το πάτωμα, σαν να θέλει να με στραγγαλίσει. Έτσι είναι ο πόνος μου, κάποτε  πολύ πιο δυνατός ,ατσάλινος, και  άλλοτε μόλις μεγαλώσει ο φόβος μου, η θλίψη μου ,γίνεται ακόμα πιο αμείλικτος.

 Με κοιτά για λίγο με εκείνα τα διάφανα γκρι μάτια και μου λέει ,

-Αλήθεια πες μου, πες μου, αυτό λες τον τελευταίο καιρό , με αυτό πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι ;  Για πες μου  έχεις  αλήθεια ποτέ νιώσει αδύναμος; Έχεις ποτέ νιώσει άχρηστος , μη αρκετός , ότι όλα είναι εύθραυστα  , ότι κάποιος , ή κάτι σε έχει καταραστεί, σε έβαλε σε μια θέση άβολη; Έχεις συνειδητοποιήσει καμία φορά ότι οι ευχές  , εκείνη , η ηλίθια ελπίδα , η ηλίθια αισιοδοξία σου, είναι απλά μια λέξη !  Αλλιώς είναι η πραγματικότητα, η πραγματικότητα σου ! Έχεις ποτέ τρομάξει τόσο που να σταματήσει η κάρδια , το μυαλό σου, σαν να έχουν όλα παγώσει ;  Δεν κουράζομαι  ποτέ εγώ βλέπεις ,απλά  έχει σβήνει ο διακόπτης απότομα από εκείνη την μέρα. Θυμάσαι εκείνη την μέρα ! Η μήπως θες να στην ξανά θυμίσω! Εσύ φταις !εσύ!

Με αφήνει να πέσω στο πάτωμα , παίρνω βαθιές κοφτές ανάσες  και του λέω ,

- Πες μου ότι είμαι ελαττωματικός  , δεν έχω ξεσπάσει ακόμα , το ξέρω  . Ξέρω ότι σε ξέχασα , ξέρω ότι δεν σου στάθηκα καθόλου. Όμως σήμερα ,αναγνώρισε μου ότι έγινε αυτό που ευχήθηκα . Ναι, ξεριζώθηκε  κάτι πολύ σημαντικό από μέσα μας , όμως υπάρχουμε ακόμα , δεν είμαστε μόνοι , έχουμε  το πολύτιμο .Ούτε εγώ κουράζομαι  ,έχω πολλά να δώσω ακόμα ,κάθε μέρα δίνω, και ναι ,θέλω και να πάρω. Μην μου λες να σταματήσω , να αισθάνομαι, να ονειρεύομαι το μέλλον του πολύτιμου  ,   για να μην είμαι αδύναμος ! Η δύναμη μου είναι η αδυναμία μου! Γι' αυτό πάρε αυτή την ανούσια αίσθηση  σου από μπρός μου , τα αντικαταθλιπτικά σου μαγικά φίλτρα και άσε με να το αντιμετωπίσω , να το παλέψω ,όπως μπορώ  και όπως θέλω , με εκείνη την ηλίθια  πίστη  που λες ότι διαθέτω . Άσε με να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Το παιδί μου είναι καλά .Και αυτό καλά κάνεις  να το θυμηθείς  και εσύ!

Το ξέρω , νομίζεις δεν το ξέρω , ότι όλα έχουν μια κατά πάσα πιθανότητα τροπή . Είναι αυτό που παγώνει το είναι μου , είναι αυτή η σκέψη που με μεταμορφώνει κάποιες φορές.  Αλλά δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι αυτό. Τώρα είμαι κατασκευασμένος ακριβώς για να μην το επιτρέψω ποτέ αυτό. Και ότι και αν έγινε , δεν πρόκριτε να  γίνει πια, στο υπόσχομαι.  

Πέφτουν εκείνα τα κρυστάλλινα ,τα τρόπαια του, τα κοφτερά σπαθιά  , λιώνει και εκείνη η διαφανές από πάγο πανοπλία .Τον βλέπω να γίνεται ένα παιδί , εκείνο το παιδάκι  που ήμουν κάποτε εγώ. Ίδιο βλέμμα, την μέρα βαθύ μπλε και μόλις σκοτεινιάσει τα μάτια του γίνονται σκούρο μαύρο, δίχως θλίψη, δίχως απορία , μα γεμάτα  αγάπη.

Τρέχει μες στην αγκαλιά μου . Όχι κάρδια μου, δεν θα σε αφήσω ποτέ, μην μου σκέφτεσαι το μέλλον , μην κάνεις , μην έχεις άλλες τέτοιες σκέψεις .Γίνε ξανά εγώ . Καθώς χάνεται, σιγά ,σιγά ,σαν σύννεφο η μορφή του , ακούγεται  ο ίδιος  θόρυβος από το νερό και εκείνα τα λόγια ,

«Μην ξεχάσεις   ποτέ την υπόσχεση μας .»

Γιατί και να ήθελα να ξεχάσω ,ποτέ δεν θα μπορούσα .Θυμάμαι και πότε σε ξανά είδα .  Πότε δεν ξέχασα εκείνον τον πρίγκιπα που μαζί με άλλους πρίγκιπες και άλλες πριγκίπισσες ζούσαν για πολύ καιρό σε ένα αλήθεια όμορφο παλάτι ,που οι απέξω φαντάζονται διάφορα  και ονομάζουν ορφανοτροφείο. Σε εκείνο το μέρος , οι πράσινες  μάγισσες σου μαθαίνουν,  την συμπόνια ,την αγάπη. Πως να αντιστέκεσαι στην θλίψη ,στους φόβους . Εκεί μαθαίνεις,  τον θυμό , τον πόνο να τον δαμάζεις , να τα μετατρέπεις σε εμπιστοσύνη , σε αισιοδοξία. Γιατί μόνο έτσι η ζωή σου γεμίζει  ξανά με την  μαγεία των ονείρων .  Εκεί έμαθες και εσύ    πως γίνονται οι πρίγκιπες  βασιλιάδες και οι πριγκίπισσες  βασίλισσες . Έχω πολλά παραδείγματα να σου πω. Μέσα σ' αυτά είναι και η δίκια σου ιστορία ....η δική μου ιστορία.

Πες μου, το νερό νικά τον λευκόχρυσο;

Ακουμπώ τα χείλη στο μέτωπο του πολύτιμου μας, είθε οι νεράιδες σου, να το προστατεύουν .  Έξω απ’ το  παράθυρο του νερόμυλου άνοιξη και όμως εκείνες  πάλι μου λένε για την καταιγίδα  .

Ψάχνω  ακόμα για ευχές, ακόμα ψάχνω , όχι  για ‘μένα.  Εσύ ,εσύ ξέρεις ,ξέρεις καλύτερα . Είμαι εδώ όμως τώρα, αυτό έχει σημασία . Η μήπως δεν έχει πια; Πες μου ,πες μου πως   αναθεωρείτε ο πόνος , πως αναβάλετε η θλίψη , πως γίνεται … ,πως η ζωή αυτή  είναι κάποιου άλλου.

Δεν με πειράζει που δεν σε έχω πια ,γιατί  ήμουν και είμαι  για πάντα δικός σου. Τι και αν το νερό νικά το σίδερο . Κοίτα με ,τα καταφέρνω και με σκουριασμένη καρδιά. Ξεμπλοκάρω την τροχαλία του νερόμυλου και ακολουθώ το ποτάμι . 

Περνώ μέσα από την κοιλάδα των κέδρων  και νιώθω να  με ακολουθείς . Φτάνω  μπρος στη λίμνη σου  . Αεράκι παγωμένο εσύ  με αγκαλιάζεις , μου ψιθυρίζεις  μες το μυαλό ," η μάχη δεν έχει τελειώσει  βασιλιά μου  ,μα αυτό το όπλο που κρατάς  το θέλω  πίσω . Αυτή την ελπίδα δεν πρέπει να την κρατήσεις άλλο , θα  σου κάνει κακό και δεν το θέλω. Άφησε με  να κρυφτώ , να κρυφτώ  μες το νερό , μην με κοιτάς, μην λυπάσαι  άλλο."

Έπρεπε να το 'ξερα καλύτερα , ο καιρός έχει αλλάξει .Υπάρχει περίπτωση όμως  και οι ελπίδες  να είναι φτιαγμένες από σίδηρο , υπάρχει περίπτωση να φθείρονται; 

Ανοίγω τα δυο μπλε δωμάτια  της ψυχής μου  . Μέσα τους νόμισα πως δεν άφησα αστέρια, όλα ,όλα τα 'κανα πεφτάστερα. Μα μου ‘μείνε εκείνη η δικιά σου η  φράση , “… Μου φτάνει που πιστεύω ακόμα σε ένα θαύμα…”

Μες το φως  τότε  ,ποτέ δεν το πρόσεξα , μα μέσα στο σκοτάδι  τώρα ,λαμποκοπά ο  λευκόχρυσος.  Βγάζω απ το χέρι  τη  βέρα και κοιτώ το όνομα σου, την ημερομηνία ... Υπήρξα κάποτε  ευτυχισμένος. 

Ότι είναι δικό σου στο επιστρέφω ,μα ότι δημιουργήσαμε  μαζί δεν το αφήνω .Στο υποσχέθηκα άλλωστε. .. Έχω και  άλλες μάχες...  Έφτιαξα και άλλα  όπλα τον τελευταίο καιρό .Δεν κουράστηκα, να ράβω ,να κόβω ,ανθρώπινες σάρκες  . Μην νομίσεις , ποτέ δεν αγανάκτησε η ψυχή… , δεν αγανάκτησε ,να  βοηθά στην  παράταση της  ζωής , της  ελπίδας  τους .

Απλά όσο δύσκολο και αν μου είναι ,  θα θυμάμαι  που μου χαμογελούσες , τα αστεία μας , που με κοιτούσες επίμονα μες  τα μάτια , που με  ηρεμούσες , που τσακωνόμασταν , που κάναμε έρωτα, που δακρύσαμε μαζί μόλις αντικρίσαμε το πολύτιμο για πρώτη φορά... Θα θυμάμαι μια όμορφη ζωή ,για μια όμορφη ζωή.

Πάντα …και ποτέ…

Είθε οι νεράιδες των δακρυσμένων δασών  να φυλάγουν την καρδιά σου , να την φυλάνε μακριά μου ,καλή μου αγάπη, νεράιδα  μου . Να με συγχωρέσεις αν ποτέ μου σου ζήτησα να μείνεις.  Πίστεψα ότι αν συνεχίσεις να  είσαι εδώ ,αερικό ,άυλη παρουσία . Θα είναι  πιο εύκολο. 

Το ξέρω θα έπρεπε να μην είμαι αληθινός.  Στον δικό σου κόσμο να μην  είχα θέση .Θα έπρεπε να μην εύχομαι τον ερχομό σου, εκεί κοντά στο νερό,  εκεί  κοντά μου ,εκεί που πραγματοποιήσαμε μια ευχή. Μα αν αυτές τις μνήμες ,σε  αυτό το πέτρινο σπίτι, καταφέρω να τις κάμω αυταπάτες ,πάντα μου μένει κάτι από εσένα και έμενα ,πάντα εκείνη η ευχή .Πες μου μόνο πια τι  θα απαλύνει την δικιά μου καρδιά. Πες μου τώρα που φοβάμαι πάλι , πες μου αν υπάρχει ελπίδα .

"…Να μεγαλώνετε μαζί …"

Φορώ  την λευκή  μου πανοπλία και μάχομαι,  άλλα αγγελικά  σπαθιά έχω σπάσει με νυστέρια στα  χέρια . Δίνω παράταση στην ελπίδα των άλλων ,για να  έχω μονίμως ξηρασία μες στα  δυο  μπλε δωμάτια μου .  Κάποτε  όμως δεν τα καταφέρνω , τα πνίγω  με αλμυρό νερό , δεν αφήνω μέσα τους τίποτα αστέρια. 

"…μην σε ψάξει ,μη δει  τον πόνο σου ποτέ. Να είσαι πάντα δυνατός βασιλιά μου…".

Όμως είναι φορές που και εκείνης της λείπεις πιο πολύ. Είναι φορές που τα βράδια  ακούω τις προσευχές της , βλέπω σιωπηλά τις δικές τις θάλασσες να ξεχειλίζουν. Τις φωτογραφίες σου κάτω απ’ το μαξιλάρι της.

  

Καθόμαστε πάντα σε τραπέζι απουσίας σου . Με ψάχνει βρίσκει τον φόβο μου, μου λέει,  

"μπαμπάκα μου , εγώ δεν θα σε αφήσω ποτέ. Θα γίνω καλά".

Βγαίνω  μόνος στο σκοτάδι και ακούω το τραγούδι σου ,κρύο αεράκι εσύ  στον τριανταφυλλώνα της μάνας μου  . Και αναρτιέμαι πόσο θα με νοιάζει αν  υπάρχω . Μα αν ζω για να κρατώ υποσχέσεις του πάντα και του ποτέ, ας είναι .  Χάδι στα παγωμένα ροδοπέταλα .Λεπίδες εκείνα στα δάχτυλα μου . Αίμα μου,  για ‘σένα υπάρχω ακόμα.

Τι απέμεινε

 Αγαπημένο μου βιβλίο ,των ευχών, τι απέμεινε θα σου πω, γιατί μου φαίνετε δεν το καταλαβαίνεις   και μάλλον ούτε και εγώ.  Ίσως με βοηθήσεις και έμενα να βρω ξανά λίγη περισσότερη  δύναμη, λίγη γαλήνη . Ίσως βοηθηθούμε και οι δυο. Είσαι , αλήθεια ,  κλισμένο τόσο καιρό με εγκαρτέρηση  ,μα σήμερα αποφάσισα να σου γράψω ,  Όχι για άλλους κόσμους ,όχι για μύθους ,μα για την δικιά μου πραγματικότητα .

Ξέρεις κάποτε ήμουν εγώ ,εκείνη και το πολύτιμο .Κάποτε εκείνη  με φιλούσε και χανόταν μες στην αγκαλιά μου , τώρα έγινε αντίλαλος  στο μυαλό  μου. 
"...όταν σου λείπω ανυπόφορα ποιο πολύ , κλίσε τις  δυο σου μπλε θάλασσες και θα  είμαι κοντά σου..."  .  

Ακόμα νομίζω ότι θα την δω, από στιγμή ,σε στιγμή . Αρνούμαι να  ονειρεύομαι την ζωή που είχα.  Ο καιρός θα μου πεις απαλύνει τα πάντα . Και για να σου μιλώ, θα πει ότι κάτι μέσα μου έχει απαλύνει .  Κάποτε όμως , κάποτε, με πιάνει ,εκείνος ο εγωιστικός μου θυμός ,εκείνο το παράπονο.

Είμαι καλά ,αλήθεια, και χθες και σήμερα, τα καταφέρνω ,είδες το πολύτιμο πόσο  μεγάλωσε .Σήμερα μαζέψαμε  αγριοτριαντάφυλλα από τον τριανταφυλλώνα  μας. Τα  τυλίξαμε σε αλουμινόχαρτο .

Νεράιδα μου , σου άφησε  το μπουκέτο  εκεί  που της είπα ότι θα περάσεις  να το μαζέψεις  .Εκεί , αγάπη μου, που σε έκρυψα σαν θησαυρό μες στην γη, μέσα σε ένα κουτί. 

Πριν προλάβει να με ρωτήσει  για τα προηγούμενα λουλούδια ,της είπα πως πήρες την δροσιά και το χρώμα τους. Έτσι κάνουν οι μαμάδες που γίνονται νεράιδες.

"... παμπά  ,μας άφησε το άρωμα τους..."

'Εκτοτε...

...Χάθηκα το παραδέχομαι, όχι μέσα, στην κοιλάδα των κέδρων , σε εκείνο το δάσος , γιατί εκεί δεν χάνομαι ,βρίσκω τον δρόμο να έρχομαι πίσω στο νερόμυλο. Αλλά μέσα σε εκείνες τις πόλεις ,εκεί χάνομαι εγώ . Εκεί μέσα στην σχολή των λεύκων μάγων χάθηκα. Ύστερα έγινα ένας από εκείνους. Τα κατάφερα, επιβίωσα νομίζω και από αυτό. Ο πόλεμος όμως συνεχίζεται.  Δες με, μπορώ  να θεραπεύω και να θεραπεύομαι ... ,έτσι πιστεύω  τουλάχιστον.

Για όσο καιρό ,όπως λέω στο προφίλ μου ,βρίσκομαι στον κόσμο των  Νεράιδων  μένω άφθαρτος , σχεδόν αθάνατος . Όμως για όσο καιρό είμαι με τους ανθρώπους ,όλα αντιστρέφονται .  Γερνά η ψύχη ,κάποτε χαίρετε ,καταφέρνει κάτι. Άλλοτε όμως, το σίδερο σκουριάζει  με αλμυρό νερό ... Ναι, μπορώ να σου πω πόσος πόνος πέρασε μπρός απ' τ μάτια μου , αλλά ξέρεις δεν θα σου πω ψέματα , δεν ήμουν πάντα  σιδεράς αυτόν τον καιρό που δεν σου έγραφα ,αγαπημένο βιβλίο  των ευχών. Δεν θυμάμαι ,η μάλλον νιώθω ανήμπορος κάποιες φορές να είμαι  εκείνος που έφτιαξε με μαγεία εκείνο το πολύτιμο.  Θα το καταλάβεις και εσύ διαβάζοντας με. Είναι γεγονός ότι δεν πολύ έγραφα ,ίσως και καθόλου. Το πληκτρολόγιο, την πέννα, αντικατέστησαν άλλα ... ,ατσάλινα εργαλεία .

Μπορεί να έχω αλλάξει . ...Κάποιος έγραψε ,αναρτώντας την κακομεταχειρισμένη γάτα μου ,"... Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε... ".  'Εκτοτε ,κοιτάζοντας με ,ο χρόνος μου συμπεριφέρθηκε καλά ... η ζωή όχι και τόσο. Το ξέρω, ίσως στους περισσότερους  μας.  Σήμερα είμαι εδώ  ,σιδεράς , γιατρός. θα σου μιλήσω για 'μένα αυτή την φορά . Θα είμαι ζεστασιά  στον  νερόμυλο κάποτε , άλλοτε όμως ψύχος   ενός  πύργου.

Όπως και να 'χει  για τώρα , αγαπημένα μου νεραϊδοπλάσματα, ελάτε  ξανά  στον νερόμυλο  μου  ,ελάτε  κοντά, να δείτε ποσό όμορφα ξυπνά μια ευχή ,πόσο όμορφα λιώνει το χιόνι ,πόσο όμορφα ξεπροβάλει η ζωή μέσα από το λευκό. Αλλά και το αντίθετο ... , πως αλήθεια μπορεί να παγώσει μια ευχή για πάντα, μέσα σ' ένα βιβλίο ευχών, μες στην κάρδια ενός ανθρώπου.