{Είναι Ιούλιος και για αυτό καταθέτω αυτό το ποίημα που το ‘γραψα για αυτούς που ¨δεν ξεχνούν¨ τους Αγνοούμενους μας, και όσους χαθήκαν από τον Ιούλιο του 1974 ,στην ¨τουρκική¨ εισβολή ,στην Κύπρο. Καθώς και για αυτούς, που κατανοούν το ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας.}
“Αν κοιτάξεις μπροστά σε αυτήν την πράσινη κλωστή, Θα βρεις τον τρόπο να την κομματιάσεις, Θα βρεις τον τρόπο να επιστρέψεις σπίτι.
Έχεις γευτεί τον πόνο ,την οργή των ανθρώπων , μα είναι τόσο σκληρό , να σε βλέπω να αργοπεθαίνεις,να πέφτει το αίμα σου , σταλιά, σταλιά , στα πλατύσκαλα των παλατιών μας, ξέρεις εκείνα της απέναντι όχθης…
Θυμάσαι, ένα αδιάκοπο κρότο, μιας βροχής από ομπρέλες και μέταλλο , που ψιθύριζε με μια μυστήρια οργή, «μην φεύγετε , σώστε με!»
Μα εμείς βγαίνουμε μετά την μπόρα, τον χαλασμό, όταν θα φυτρώσουν μυρωδιές, χριστάγκαθων και ασπαλάθων.
Μένεις τώρα εκεί, σε εκείνο το μοναδικό πέτρινο παράθυρο, που σου χαμογελά η τελευταία σου ζωή.
Πάνε χρόνια τώρα. Όμως εσύ περιμένεις ακόμα , κλεισμένη στον πύργο της κόκκινης σημαίας. Ναι,κόκκινο ,το χρώμα του πόλεμου. Κόκκινο ,το χρώμα του ζεστού αίματος.
Και αυτός ο αθάνατος (βρι)κόλακας, που σε έχει φυλακίσει, πόσο αδύναμος μοιάζει τώρα, στην πρώτη σου ηλιαχτίδα.
Μα κάθε που θα βγαίνει μισοφέγγαρο, θα σε καλεί σε δείπνο ,με πλούσια εδέσματα και κόκκινο κρασί. Έτσι μεθυσμένη τότε , θα γέρνεις το κεφαλάκι σου , για να τραφεί εκείνος.
Μέσα σε μεταξωτά στρωματά, στα όνειρα σου και απόψε, θα έρχονται εκείνοι που ξέχασες, εκείνοι οι ¨αγνοούμενοι¨ σου. Βλέπεις τα βλέμματα τους, σε ένα ¨τοίχο¨ κρεμασμένα και σαν ξυπνήσεις, τρελαίνεσαι!
Στολισμένη με ρουμπινένια φορέματα, απλώνεις το χέρι σου, από εκείνο το μοναδικό παράθυρο και βάζεις διπλωμάτες μαστόρους, τους μόνους που μπορείς τώρα πια, να εξουσιάζεις.
Τον τοίχο να χαλάσουν, να μπορέσεις από μέσα του να βγεις. Ευελπιστείς να έρθει εκείνη η μέρα, που θα
σου δοθεί η ευκαιρία, να αντιστρέψεις τα πάντα, να γινότανε να μην το περνούσες αυτό.
Και όμως εκείνη η μέρα…, δεν μετακινείτε σπιθαμή, από το μυαλό σου.Εκείνη η μέρα, που τους κοίταξες λαβωμένους, με ένα βλέμμα θλιμμένο. Άπλωσες και τότε το χέρι, μα δε τους έφτανες, ούτε τότε, και τους αποχαιρέτησες, για τελευταία φορά.
«Τα παιδία μου! Τι μου τα έκανες!» Ακουστικέ η κραυγή σου. Και αμέσως από όμορφη κυρά, γίνεσαι μια άσκημη ,σιχαμερή γριά, με μαύρα ρούχα.
Γονάτισες και αγκάλιασες, μες τα συντρίμμια του πύργου, τα άλλα… τα κομμάτια, εκείνα του τοίχου.
Έπιασε και μια κόκκινη βροχή….
Και έτσι βουτηγμένη, μέσα στα δάκρυα του Θεού, ξεκινάς ένα μοιρολόγι, κρυμμένο από το παρελθόν.
Αν κοιτάξεις μπροστά από αυτή την πράσινη κλωστή, θα βρεις τον τρόπο να την κρατήσεις, θα βρεις τον τρόπο το σπίτι να γκρεμίσει.”
Αυτό το κείμενο το έγραψα σε μια μελέτη που έκανα ,στην Αγγλία για τα κατεχόμενα πριν πέντε χρονιά περίπου, στα αγγλικά φυσικά.
Κάποτε όταν το έκδωσα στον διαδικτυακό χώρο για πρώτη φορά (13/12/2005 ,ώρα 09:10 π.μ.). Είπα στην επεξήγηση μου , «φοβάμαι θα είναι η αρχή για ότι χειρότερο
για όλους μας ακόμα μια δίοδος ,που ξύνει σιγά ,σιγά σε αυτό το χώμα ,την πληγή πάλι, για κόκκινο… ζεστό αίμα. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας γνώμες πάνω σε αυτό. Εγώ το μονό που μπορώ πια να λέω είναι ,ότι ξεχνάμε αγαπητοί μου φίλοι ,ξεχνάμε συχνά όπως και η ίδια η πατρίδα μας – η γη μας ,που περιγράφω στο πιο πάνω κείμενο μου. Κάποιοι άλλοι όμως ¨ακόμα περιμένουν¨.»
Τώρα πια δεν φοβάμαι είμαι σίγουρος…. Οι ταμπέλες των ,ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ,εξαφανίστηκαν δια παντός. Το μνημείο, φυλάκιο στη οδός Λήδρας εκεί ,καταρρίφθηκε και έγινε δίοδος .Ένα φυλάκιο που ήταν ένα σύμβολο πως ακόμα υπάρχει κατοχή…Τώρα πια έμεινε η κατοχή να αιωρήται και πιο πέρα εκείνος ο ετοιμόρροπος τοίχος ,γεμάτος με περισσότερες από 1619 μικρές φωτογραφίες αγνοούμενων .Αθάνατα πορτρέτα ακόμα ,που στοιχειώνουν την Κύπρο και την Ελλάδα. Σ’ αυτόν τον κατάλογο θα δείτε εκτός από Ελληνοκύπριους και Έλληνες αγνοούμενους στρατιώτες που ήρθανε να βοηθήσουν το 1974.
Θα ήθελα να πω ότι δεν μας ενδιαφέρει η κτηματική έννοια ,όσο η ελεύθερη διακίνηση στην πατρίδα μας. Όταν εκείνη την μέρα πήγα και στάθηκα στην ουρά να δώσω το διαβατήριο μου ,για να πάω στο σπίτι της γιαγιάς μου. Κοίταξα παραδίπλα δυο γυναίκες μαυροφορημένες ,αξιοθέατα ανάρμοστα, να έχουν στα γέρικα χεριά τους τις φωτογραφίες των αγνοούμενων συγγενών τους. Ένιωσα τόσο παράξενα , που είπα στα άτομα που με συνοδεύανε ,ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Πως είναι δυνατόν να πρέπει να δείχνω διαβατήριο, σε ένα «Αττίλα στρατό» ,για να πάω να δω την δική μου γη, τις δικές μου ρίζες.
Απίστευτο , και όμως θυμήθηκα που ήμουνα παιδί και έβλεπα την καημένη την γιαγιά μου τότε να ανάβει μπρος στην φωτογραφία ,του παππού και του 16 χρονού αδελφού της (,όταν αιχμαλωτίστηκε, ),ένα καντήλι .Θυμάμαι εκείνες τις νύχτες που προσευχόμασταν στην Πανάγια και τον άγιο Φανούριο, να τους φανερώσει. Τώρα είναι αργά ,τι να λέμε τώρα, το ξέρω. Η γιαγιά έφυγε με δυο καημούς ,ο ένας που δεν βρήκε τους τάφους τους, έστω να τους κλάψει, όπως έπρεπε. Ο άλλος δεν σας ενδιαφέρει προφανώς.
Τώρα που πηγαίνω έφεδρος στο στρατό, από τότε που τελείωσα την θητεία που έκανα στα 18 μου χρόνια, για 26 μήνες ,όπως επιβάλετε δια του κυπριακού νόμου, της κυπριακής δημοκρατίας ,για κάθε νέο άντρα ,σε αυτή την ηλικία .Συνειδητοποιώ περισσότερο από ποτέ, ότι η Κύπρος είναι σε εμπόλεμη κατάσταση και ας μην θέλουν να το κατανοήσουν κάποιοι…..34 χρόνια μετά και μέσα σε αυτά, μέχρι τα πρόσφατα χρόνια, ο τουρκικός στρατός δολοφονεί ανενόχλητα 18 με 20 χρονών νέους στρατιώτες και οικογενειάρχες . Τι να πει κανείς σε εκείνες τις οικογένειες που μένουν δίχως, πατερά αδελφό. Σε εκείνες τις μάνες που μεγάλωσαν τα παιδιά τους για να τους τα σκοτώσουν. Βλέπετε αυτά έχει ο πόλεμος.
Όπως και να έχει ,δεν είμαι ούτε εθνικιστής , ούτε κανένας ρατσιστής . Είμαι δυστυχώς ,ή ευτυχώς ,το μοντέλο του ανθρώπου που υποστηρίζει την δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα ,όσο περνά από το χέρι μου. Τίποτα λιγότερο ,τίποτα περισσότερο ,ιδίως σε αυτή την περίπτωση.
Εύχομαι μόνο να βρεθεί μια λύση ,που θα διώξει τον τούρκικο στρατό .Να σταματήσουν να ηχούν οι σειρήνες κάθε 15 του Ιούλη και προπαντός τα όπλα να εξαφανιστούν για πάντα. Είναι τόσο όμορφη η δική μου η πατρίδα ,χωρίς αυτά. Είναι τόσο όμορφη όλη η γη ,χωρίς αυτά.
"Ότι νομίζαμε ότι συνέβη, ποτέ δεν συνέβη...κι ότι νομίζαμε ότι ποτέ δεν θα συμβεί, οι θεοί το έκαναν να συμβεί..."
Ευριπίδης
