Πες μου, το νερό νικά τον λευκόχρυσο;

Ακουμπώ τα χείλη στο μέτωπο του πολύτιμου μας, είθε οι νεράιδες σου, να το προστατεύουν .  Έξω απ’ το  παράθυρο του νερόμυλου άνοιξη και όμως εκείνες  πάλι μου λένε για την καταιγίδα  .

Ψάχνω  ακόμα για ευχές, ακόμα ψάχνω , όχι  για ‘μένα.  Εσύ ,εσύ ξέρεις ,ξέρεις καλύτερα . Είμαι εδώ όμως τώρα, αυτό έχει σημασία . Η μήπως δεν έχει πια; Πες μου ,πες μου πως   αναθεωρείτε ο πόνος , πως αναβάλετε η θλίψη , πως γίνεται … ,πως η ζωή αυτή  είναι κάποιου άλλου.

Δεν με πειράζει που δεν σε έχω πια ,γιατί  ήμουν και είμαι  για πάντα δικός σου. Τι και αν το νερό νικά το σίδερο . Κοίτα με ,τα καταφέρνω και με σκουριασμένη καρδιά. Ξεμπλοκάρω την τροχαλία του νερόμυλου και ακολουθώ το ποτάμι . 

Περνώ μέσα από την κοιλάδα των κέδρων  και νιώθω να  με ακολουθείς . Φτάνω  μπρος στη λίμνη σου  . Αεράκι παγωμένο εσύ  με αγκαλιάζεις , μου ψιθυρίζεις  μες το μυαλό ," η μάχη δεν έχει τελειώσει  βασιλιά μου  ,μα αυτό το όπλο που κρατάς  το θέλω  πίσω . Αυτή την ελπίδα δεν πρέπει να την κρατήσεις άλλο , θα  σου κάνει κακό και δεν το θέλω. Άφησε με  να κρυφτώ , να κρυφτώ  μες το νερό , μην με κοιτάς, μην λυπάσαι  άλλο."

Έπρεπε να το 'ξερα καλύτερα , ο καιρός έχει αλλάξει .Υπάρχει περίπτωση όμως  και οι ελπίδες  να είναι φτιαγμένες από σίδηρο , υπάρχει περίπτωση να φθείρονται; 

Ανοίγω τα δυο μπλε δωμάτια  της ψυχής μου  . Μέσα τους νόμισα πως δεν άφησα αστέρια, όλα ,όλα τα 'κανα πεφτάστερα. Μα μου ‘μείνε εκείνη η δικιά σου η  φράση , “… Μου φτάνει που πιστεύω ακόμα σε ένα θαύμα…”

Μες το φως  τότε  ,ποτέ δεν το πρόσεξα , μα μέσα στο σκοτάδι  τώρα ,λαμποκοπά ο  λευκόχρυσος.  Βγάζω απ το χέρι  τη  βέρα και κοιτώ το όνομα σου, την ημερομηνία ... Υπήρξα κάποτε  ευτυχισμένος. 

Ότι είναι δικό σου στο επιστρέφω ,μα ότι δημιουργήσαμε  μαζί δεν το αφήνω .Στο υποσχέθηκα άλλωστε. .. Έχω και  άλλες μάχες...  Έφτιαξα και άλλα  όπλα τον τελευταίο καιρό .Δεν κουράστηκα, να ράβω ,να κόβω ,ανθρώπινες σάρκες  . Μην νομίσεις , ποτέ δεν αγανάκτησε η ψυχή… , δεν αγανάκτησε ,να  βοηθά στην  παράταση της  ζωής , της  ελπίδας  τους .

Απλά όσο δύσκολο και αν μου είναι ,  θα θυμάμαι  που μου χαμογελούσες , τα αστεία μας , που με κοιτούσες επίμονα μες  τα μάτια , που με  ηρεμούσες , που τσακωνόμασταν , που κάναμε έρωτα, που δακρύσαμε μαζί μόλις αντικρίσαμε το πολύτιμο για πρώτη φορά... Θα θυμάμαι μια όμορφη ζωή ,για μια όμορφη ζωή.