...Χάθηκα το παραδέχομαι, όχι μέσα, στην κοιλάδα των κέδρων , σε εκείνο το δάσος , γιατί εκεί δεν χάνομαι ,βρίσκω τον δρόμο να έρχομαι πίσω στο νερόμυλο. Αλλά μέσα σε εκείνες τις πόλεις ,εκεί χάνομαι εγώ . Εκεί μέσα στην σχολή των λεύκων μάγων χάθηκα. Ύστερα έγινα ένας από εκείνους. Τα κατάφερα, επιβίωσα νομίζω και από αυτό. Ο πόλεμος όμως συνεχίζεται. Δες με, μπορώ να θεραπεύω και να θεραπεύομαι ... ,έτσι πιστεύω τουλάχιστον.
Για όσο καιρό ,όπως λέω στο προφίλ μου
,βρίσκομαι στον κόσμο των Νεράιδων μένω άφθαρτος , σχεδόν αθάνατος . Όμως για
όσο καιρό είμαι με τους ανθρώπους ,όλα αντιστρέφονται . Γερνά η ψύχη ,κάποτε χαίρετε ,καταφέρνει
κάτι. Άλλοτε όμως, το σίδερο σκουριάζει με αλμυρό νερό ... Ναι, μπορώ να σου πω πόσος
πόνος πέρασε μπρός απ' τ μάτια μου , αλλά ξέρεις δεν θα σου πω ψέματα , δεν
ήμουν πάντα σιδεράς αυτόν τον καιρό που
δεν σου έγραφα ,αγαπημένο βιβλίο των
ευχών. Δεν θυμάμαι ,η μάλλον νιώθω ανήμπορος κάποιες φορές να είμαι εκείνος που έφτιαξε με μαγεία εκείνο το
πολύτιμο. Θα το καταλάβεις και εσύ
διαβάζοντας με. Είναι γεγονός ότι δεν πολύ έγραφα ,ίσως και καθόλου. Το
πληκτρολόγιο, την πέννα, αντικατέστησαν άλλα ... ,ατσάλινα εργαλεία .
Μπορεί να έχω αλλάξει . ...Κάποιος έγραψε
,αναρτώντας την κακομεταχειρισμένη γάτα μου ,"... Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις
έκτοτε... ". 'Εκτοτε ,κοιτάζοντας
με ,ο χρόνος μου συμπεριφέρθηκε καλά ... η ζωή όχι και τόσο. Το ξέρω, ίσως στους
περισσότερους μας. Σήμερα είμαι εδώ ,σιδεράς , γιατρός. θα σου μιλήσω για 'μένα
αυτή την φορά . Θα είμαι ζεστασιά στον νερόμυλο κάποτε , άλλοτε όμως ψύχος ενός πύργου.
Όπως και να 'χει για τώρα , αγαπημένα μου νεραϊδοπλάσματα, ελάτε ξανά
στον νερόμυλο μου ,ελάτε
κοντά, να δείτε ποσό όμορφα ξυπνά μια ευχή ,πόσο όμορφα λιώνει το χιόνι
,πόσο όμορφα ξεπροβάλει η ζωή μέσα από το λευκό. Αλλά και το αντίθετο ... , πως
αλήθεια μπορεί να παγώσει μια ευχή για πάντα, μέσα σ' ένα βιβλίο ευχών, μες
στην κάρδια ενός ανθρώπου.
