[Αγαπημένα μου νεραιδοπλάσματα ,ο σιδεράς σας ταξίδεψε πάλι,γι’ αυτό και εξαφανίστηκε από τα μαγικά σας παράθυρα . Έφτασε ακόμα μια φορά κάπου που υπάρχει ανθρώπινος πόνος ,μα αυτά θα τα πούμε αργότερα . Έχω ακόμα κάποια τρεχάματα και διευθετήσεις ώσπου να ξανά επανέλθω .Το πιο κάτω κείμενο το έγραψα πιο παλιά με τίτλο «Θεοφάγοι», επηρεασμένος από την γιορτή του Πάσχα ,μα με την καινούργια εναλλαγή ,μου φαίνεται, του πάει καλύτερα αυτός ο τίτλος.]
Είναι φορές που καλπάζει η φωνή σου μες την καρδιά ,σαν άλογο δυνατό, μεταξένιο , και σου λέει , «Βρες το άγιο ποτάμι, το άλλο άγιο δώρο. Κι αν είσαι αρκετά δυνατός καθάρισε τις ψυχές τους και για αντάλλαγμα θα πάρεις πίσω την δικιά σου. Και ‘γω …,εγώ , στο υπόσχομαι, θα σε κάνω δέντρο μες τον κήπο μου ,δέντρο αθάνατο , δέντρο της γνώσης, δέντρο όπως πρώτα… »
Βρίσκεις το ποτάμι, κανείς ότι σου λέει η καρδιά σου εκείνο το άθλιο ,το αληθινό , το ιδιαίτερο ,το μοναδικό φως ,της ηλίθιας ,της ηλίθιας, της ηλίθιας ,της αγάπης! Στέλνεις χείμαρρους μες ‘τις φαρισαίες , βρομερές συνειδήσεις .Mα αυτές δεν καθαρίζουν , σου βάζουνε φράγματα ,λογοκρισίες, ψευτιές…. Άνισος αγώνας ,στην δικιά σου αρένα, την ολόδικια σου αρένα ! Γιατί; Γιατί είσαι τόσο ηλίθιος!Γι’ αυτό ! Γι’ αυτό πάντα θα υπάρχει εκείνη η ηλιθία καλοσύνη σου , η αρένα σου!
Σε νίκησαν αν το έχεις καταλάβει. Μήπως το έχεις καταλάβει ποτέ σου; Ηλί Ηλί-Θεέ μου νικιέσαι! Νικιέσαι ,παίρνεις το κεφάλι σου , που σου ΄χουν κόψει και το τοποθετείς, σαν να απαλλάσσεσαι από αυτό το τρόπαιο ,αυτή την τιμητική στολή που σου έδωσε εκείνη ,εκείνη η μάνα γη. Η γη, το χώμα ,δίχως τον ουρανό ,δίχως Εκείνον . Πάνω σ’ εκείνον τον ασημένιο δίσκο. Ξέρεις… ,εκείνον που αντανακλά ,το σπαραγμένο φως. Εκείνον τον μαγικό καθρέφτη , που στα μάτια αντανακλά ,ο ηδονικός χορός του σαλώμικου χρώματος , η όμορφη λαγνεία της ηρωδικής ύλης. Εκείνον!
Τώρα όμως , Ηλί Ηλί-Θεέ μου που σωπάσανε τα μάτια σου… ,είναι η καρδιά σου μόνο... Μόνο εκείνη χτυπά ρυθμικά στον κρότο των ατσάλινων καρφιών. Τα ξέρεις εσύ αυτά τα ατσάλινα, τα έφτιαξες , τα έδωσες και πληρώθηκες καλά γι’ αυτά . Να ‘ναι γερά, να κρατάνε ,να μην σκουριάσουν, να κάνουν σωστά την δουλειά τους. Όπως και εσύ! Ηλίθιε, Ηλίθιε, Ηλίθιε, για να σε δω ,που σου τρυπάνε τα δικά σου ποδιά ,τα δικά σου χέρια. Για να σε δω τώρα! Σταμάτα να μου βρίσκεις δικαιολογίες είσαι ηλίθιος που πιστεύεις ,πιστεύεις σε κάτι ηλίθιο .Και πάψε να μου λες συνέχεια ότι φτιάχνεις όπλα για ανθρώπους. Γιατί εγώ σε ξέρω, άλλη είναι η ικανότητα σου ,εσύ είσαι φύλακας, θεραπευτής της γης.
Μην στεναχωριέσαι όμως ,πάλι τα κατάφερες ,τους εξαπάτησε η κουφή κόψη, μιας σκουριασμένης ξιφολόγχης, πάλι μέταλλο . Που άνοιξε ,μια Παναγία, πανάγια πληγή, που δεν σταμάτησε ποτέ για ‘σένα στα αιώνια ασημοστόλιστα εικονίσματα να κλαίει, να θεραπεύει… ,άλλες πληγές. Πληγές σαν την δικιά σου
Για άκουσε , Ηλί Ηλί-Θεέ μου ,μήπως είναι τα υπερήφανα ρωμαία ζάρια που μέχρι σήμερα γλιστράνε εκκωφαντικά ,αργά, στις δύσβατες χαραμάδες του μυαλού σου; Τρόπαιο ,η θεϊκή πορφύρα ,η αθανασία, που την πρωτοάγγιξαν δυο δουλικά ελληνικά χεριά. Και το φύλαξαν ,σκλαβωμένα, ταπεινωτικά, όπως ,την σημαντική ιστορική τους , ανεπανάληπτη, αξία .
Ώσπου έρχεται εκείνη η μέρα που γίνεσαι ο ακέφαλος καβαλάρης. Αρπάζεις, ελευθερώνεις, τον μανδύα και τον ρίχνεις πάνω σ’ ένα ανάξιο ,γολγοθένιο βουνό .Για να το κανείς όμορφη πεδιάδα με πορφυρές παπαρούνες .Κατεβαίνεις τότε και αμολάς ελεύθερο το δυνατό άλογο, μες την ίδια κόκκινη πεδιάδα. Στέκεσαι στην μέση της και νιώθεις να σε λυπούν οι τόσες μάχες , το τόσο αίμα, ο τόσος πόνος που μαζεύτηκε. Τόσος, τόσος …,σαν δηλητιριόδη φίδια που μαζεύτηκαν και λάβωσαν ,το άγριο, το άγιο, πνεύμα σου ,το ά-λογο σου .Και εκείνα τα άλλα …τα τόσα , τα τόσα δόντια τους ,που γαντζώθηκαν πάνω στα γυμνά σου πόδια;
Κοιτάς και το μεδουσένιο κεφάλι σου, στον ασημένιο δίσκο. Και δεν αναρωτιέσαι πια. Υψώνεις τα χέρια και ο άνεμος μαδάει όλες τις κόκκινες παπαρούνες ,στέλνοντας τα πέταλα τους στον ουρανό. Στον ουρανό ,για να σου φτιάξουν ένα κατακόκκινο ήλιο. Σταυρώνεις μετά τα χέρια , προς-εύχεσαι, συχωράς τον ήλιο. Εκείνος γίνεται κυανόασπρος, λαμπερός και κάνει στάχτη τα φίδια. Το κεφάλι ανοίγει τα ουράνια μάτια του και κοιτάζει το αποκεφαλισμένο του σώμα πατρικά.
Το άλογο αποκτά δυο θεόρατες κάτασπρες φτερούγες. Μα και ανθρώπινη λαλιά που σου λέει: «Τι γυρεύεις Ηλί Ηλί-Θεέ μου μέσα στους νεκρούς ,αυτά τα αρώματα δεν θα απλωθούν πότε στο κορμί σου. Γιατί πια δεν σ’ ανήκει! Ποτέ δεν σου άνηκε ! Ανήκει, άνηκε πάντα σε ‘κείνους ,εκείνους εκεί ,τους αλυσοδεμένους στην γη .Εκείνους που αναζητούν, που βλέπουν ψηλά, που θέλουν να πετάξουν , εκείνους τους μόνους , τους μοναχούς μονομάχους , εκείνους τους Θεοφάγους!»
Μα εσένα Ηλί Ηλί-Θεέ μου…, εσένα ,ασάλευτα εκεί τα όλα σου περιμένουν το σκοτάδι που θα τους φέρει την ανατολή της υπόσχεσης ,της σωτηρίας τους. Πάνω σε ‘κείνο το ατιμωτικό τους, τιμημένο σύμβολο.
Τι και αν κέρδισες εσύ, του πιο μεγάλου ανθρώπινου φόβου ,την μοναδική μάχη . Την θυσία θες να θυμούνται ,να την έχουνε πανοπλία μέσα τους. Πάλι σίδερο…
Κι’ όμως δεν ήταν ,δεν είναι έτσι η ιστορία. Το θαύμα τώρα αρχίζει ,τώρα η γη γεύεται την σωτηρία της. Την αρχή αυτής της σωτηρίας, που γέμισε τον ουρανό από κάτι φτερωτά , λαμπερά πλάσματα. Που τα τραγούδια τους σαν πύρινες ηλιαχτίδες ξέφυγαν του ήλιου μυστικά , σοφά και πήγαν και αποκοιμήθηκαν ,σ’ ένα ασήμαντο μπλε πλανήτη ,σε μια ασήμαντη γωνιά, σε μια Αγία Τράπεζα ξεπλένοντας τα ηλίθια , Ηλί Ηλί-Θεέ μου που είπες . Ναι ,εκεί ,εκεί απάνω στην άγια τράπεζα ,που πετσοκόβουν ,με σίδερο ,το ακέφαλο άφθαρτο σώμα. Τη μικρή μεγαλόπρεπη θεία ψυχή σου, καθημερινά, τάχα ,για να έχουν έως του χρόνου τον ίδιο καιρό, να πίνουνε τον μοναδικό πολτό εκείνοι-εμείς ,που όλα τα μπορούμε, εμείς, εμείς οι Θεοφάγοι!
Τι άποψη λέω λοιπόν στο πιο πάνω κείμενο μου; Κάτι απλό και σύνθετο, όπως αυτό που είπε και ο Jorge Angel Livraga : «Μη πιστεύετε στα θαύματα, κάντε τα!» Αυτό μάλλον είναι και το μεγάλο νόημα της Αναστάσεως του Χριστού , το σύνθημα , το μυστήριο ,το μυστικό της Μεγάλης Εβδομάδας που μας πέρασε. Μα και το μυστικό της ζωής της όποιας ζωής. Εκείνος ήρθε σαν άνθρωπος και έγινε θεός. Γιατί όχι και εσύ ,εγώ, χρησιμοποίησε την θεϊκή ,την ανθρώπινη σου ικανότητα και κάνε αυτόν ,τον πλανήτη , τον άνθρωπο, πιο διαχρονικό, πιο αθάνατο! Αναλώσου κάπου που να αξίζει, για την συνείδηση της ψυχής σου . Και προς Θεού μην είσαι άλλο τόσο ηλίθιος!
Το ξέρω είναι δύσκολο ….απλά πες μου και εσύ τι επιδιώκουμε, ποιος είναι ο στόχος σου, τι λέει η καρδιά σου, …αν λέει πια.
