Μου έμεινε λίγο γλυκό νερό. Το θέλεις και αυτό;

{Ένα αφυδατωμένο ποίημα μου ,αφιερωμένο φυσικά σ’ αυτούς που τους τυραννάει κάπως ,η αγάπη και ο ερωτάς.}

Είναι φορές που γίνομαι βράχος , το ξέρω δεν είναι για καλό. Άλλες πάλι ο βράχος γίνεται πλωτό , ταξιδεύει δίχως χάρτη.

Μου αρκεί μόνο να είμαι κοντά σου, να ακούω τα μυστικά σου , τις ιστορίες σου. Πόσες αλήθεια ιστορίες μου λες και εγώ τις καταγραφώ στο κογχυλένιο μυαλό μου.

Αν τις εκδώσω θα με πούνε ψεύτη, αν τις αφήσω μέσα μου ,θα με πούνε εγωιστή. Μα εγώ που σ’ αγαπώ στέκομαι εκεί ,ατάραχος πάνω στις δυο καφετιές ,γυαλιστερές σου πέτρες και γίνομαι ένα με αυτές.

Μα οι ιστορίες σου με λαξεύουνε, κάθε που σε αγκαλιάζω. Είναι εκείνα τα αλμυρά δάκρυα σου ,που μου κάνουν την ζημιά, που με μικραίνουν , που με καταλύουν.

Αν με αγαπούσες με εμπιστοσύνη και εσύ, έστω για λίγο , αν με άκουγες και εσύ , όπως εγώ… Θα ήμασταν για πάντα μαζί.

Μα εσύ θαρρώ είσαι ολόιδια η θάλασσα. Πότε έτσι , πότε αλλιώς. Για κοίτα, έμεινε μέσα μου λίγο γλυκό νερό. Το θέλεις και αυτό;