“…να κόβετε μόνο τα κλαδιά τους…”

For my digital art I used these marvelous photographs: 1 ,2 ,3 ,4 ,5, 6 . My thanks, Sideras

{Να λοιπόν, ο μύθος που σας υποσχέθηκα και που με έμπνευσε ώστε να ζωγραφίσω τον πίνακα της “Earth Guardian” .Αυτός ο μύθος μας έρχεται από την Ασία .Κανένας δεν ξέρει ποιος τον πρωτοείπε . Αλλά σίγουρα ,λέγεται ακόμα μέχρι σήμερα, σε όλο τον κόσμο. Εγώ τον βρήκα στο βιβλίο, “Παραδοσιακοί μύθοι της Ασίας” με την ονομασία , “οι φύλακες των στοιχείων”. Ο συγκεκριμένος μύθος ήτανε πολύ μεγάλος , γι’ αυτό ακόμα και από το απόσπασμα που αναφέρετε στην φύλακα της γης , έχω αφαιρέσει κάποια κομμάτια του .Παρακάτω ακολουθεί ο μύθος αυτός ,ελπίζω να σας αρέσει. Όπως ελπίζω να σας αρέσει και το πόστερ πιο πάνω που έκανα .}

Kάποτε ένα καραβάνι διέσχιζε την Ασία για να βρει καλό μέρος να χτίσει την πολιτεία του. Μέχρι όμως το καραβάνι να βρει τον κατάλληλο τόπο, έκανε τα ταξίδια του. Οι πλείστοι από τους άντρες του ήταν ξυλοκόποι. Το καραβάνι λοιπόν αυτό, σταματούσε μόνο για να πήγαιναν οι ξυλοκόποι σε κοντινό δάσος να κόψουνε δέντρα ,ή για να μπούνε σε κοντινή πολιτεία για να πουλήσουν τα ξύλα τους και να αγοράσουν τρόφιμα. Και έτσι συνέχιζε το ταξίδι του ,ώσπου πέρασαν χρόνια και πολλοί είχανε γεράσει ,όπως ακριβώς και ο αρχηγός του.

Μια ανοιξιάτικη νύχτα ο αρχηγός του καραβανιού , στάθηκε ανάμεσα τους και είπε, “εδώ που σταματήσαμε υπάρχει μια τεράστια λίμνη ,καλό χώμα και παραδίπλα ένα μεγάλο δάσος. Οι ανέμοι μου είπανε ,ότι εδώ είναι η γη μας και εδώ θα χτίσουμε την πόλη μας. Εντούτοις ,είναι καιρός και ‘γω να αποσυρθώ από αυτό το καθήκον και να πάρει κάποιος άλλος την θέση μου, . Ένας δυνατός ,νέος ηγέτης ,που να μπορεί να διοικεί σωστά και σοφά… Γι’ αυτό κυρήτω την έναρξη ενός διαγωνισμού ,για να βρεθεί ο κατάλληλος διάδοχος της εξουσίας μου και ο νέο μας ηγέτης. Εδώ λοιπόν που σταματήσαμε είναι παραδίπλα ένα μεγάλο και πυκνό δάσος ,όποιος από τους ξυλοκόπους βρει το πρώτο δέντρο , που από τους σπόρους του δημιούργησε αυτό το όμορφο δάσος ,αυτό θα είναι ο εκλεκτός. Για να το πετύχουν οι διαγωνιζόμενοι αυτό, πρέπει να μου φέρουν ένα κλαδί του δέντρου που θα διαλέξουν και ‘γω θα καταλάβω αν αυτό είναι το πρώτο δέντρο. Και τότε θα κάμω όπως πρωείπα… ”

Το πρωί πριν χαράξει οι γυναίκες των ξυλοκόπων ετοίμασαν τις προμήθειες που θα χρειαζόντουσαν για αυτή την αναζήτηση . Μια τέτοια αναζήτηση εκείνων τον καιρό θα μπορούσε να πάρει μέρες ,ίσως και εβδομάδες .Kι ‘ αυτό το ήξεραν καλά οι άνθρωποι του καραβανιού ,εκτιμώντας ότι το δάσος ήταν απάτητο από άνθρωπο. Χαιρέτησαν έτσι τις οικογένειες τους και ξεκίνησαν για την αναζήτηση, του πρώτου δέντρου.

Ένας από τους διαγωνιζόμενους ήταν ένας νιόπαντρος ξυλοκόπος, που παρόλο που αγαπούσε την γυναικά του ,ήθελε όσο τίποτα άλλο, να ηγηθεί την καινούργια πολιτεία. Αγκάλιασε την γυναίκα του και της είπε , “θα είμαι ηγέτης άρχοντας σε λίγες μέρες. Και εσύ, η κυρά μου ,θα έχεις τα πάντα. Θα μας σέβονται και θα μας τιμούν όλοι.” Η όμορφη νεαρή γυναίκα γύρισε και του λέει, “Μα εγώ ,εσένα θέλω ,ούτε σεβασμό, ούτε τιμές από κανένα”. Εκείνος έσμιξε τα φρύδια του ,καβάλησε το άλογο του και την κοίταξε για λίγο ,μετά της είπε, “μα μόνο με ‘μενα δεν γίνεται, δεν γίνεται αγάπη μου ”. Μετά έσκυψε και απλώνοντας το χέρι του, χάιδεψε την κοιλιά της . Εκείνη με βουρκωμένα μάτια τον κοίταξε βαθειά στα μάτια λέγοντας, “Υποσχέσου μου να γυρίσεις πίσω σ’ εμένα, αλλιώς θα έρθω να σε ‘βρω. ” Την φίλησε τότε στα χείλη και της είπε, “στο υπόσχομαι, θα το δεις, θα έρθω πιο γρήγορα από όλους.” Και ύστερα με το άλογο του αρχίσει να τρέχει προς το δάσος.

Έφτασαν λοιπόν στο δάσος ,θαμπώθηκαν από την ομορφιά του ,μα πιο πολύ από τα γερά και πανύψηλα δέντρα του. Άρχισαν τότε να σκορπίζονται στο δάσος .Μερικοί βρήκαν κάποια δέντρα με μεγάλους κορμούς ,και θεώρησαν πως αυτά θα είναι το πρώτο δέντρο. Έκοψαν ένα κλαδί και επέστρεψαν στο καραβάνι. Οι πιο πολλοί όμως, είπανε να ερευνήσουν κι άλλο το δάσος. Όπως έκανε και ο νεαρός ξυλοκόπος. Είχε προσέξει ότι όσο πιο βαθειά στο κέντρο του δάσους προχωρούσε, όλο και πιο μεγάλα ήτανε τα δέντρα .Θυμήθηκε τότε που του είπε μια μέρα ο πατέρας του, που ήταν και αυτός ξυλοκόπος ,ότι, “το πρώτο δέντρο, ενός δάσους ,έχει το καλύτερο ξύλο και βρίσκετε στο κέντρο του. Είναι κοντά σε πηγή και άμα το δεις θα δεις κάτι ξεχωριστό επάνω του και θα το καταλάβεις ”.

Εκεί που περπατούσε , άκουσε την φωνή ενός από τους συναδέλφους του ,να τους καλεί ότι βρήκε το πολυπόθητο δέντρο. Όταν πλησίασε μαζί με τους άλλους ξυλοκόπους διαπίστωσε ότι ήταν το πιο όμορφο και μεγάλο δέντρο που είδε ποτέ στην ζωή του. Ένα πανύψηλο δέντρο που ο κορμός του ήταν τόσο μεγάλος και γερός, που σίγουρα θα μπορούσε να φτιάξει τα σπίτια ολόκληρης της πολιτείας του. Πάρα δίπλα ήταν μια πηγή με καθαρό νερό. Ήπιε λίγο νερό και κάθισε κοντά στην πηγή ,να ξαποστάσει και να συνεχίσει να θαυμάζει το δέντρο. Ενώ οι άλλοι ξυλοκόποι μάταια προσπαθούσαν να ανεβούν τον πανύψηλο κορμό ,για να κόψουν ένα κλαδί.

Κάποιος απ’ αυτούς είπε, “δεν γίνετε τίποτα ,είναι πολύ ψηλά .Γι’ αυτό λέω να κόψουμε τον κορμό του και αφού φτάνει για όλους, να πάρει ο καθένας το μερίδιο του , για να χτίσει το σπίτι του. Όσο για το ποιος θα είναι ο ηγέτης ,αυτό θα το κανονίσουμε με ψηφοφορία μεταξύ μας”. Συμφώνησαν έτσι οι ξυλοκόποι και ξεκίνησαν να κόψουν με τσεκούρια και μεγάλους σβανάδες τον κορμό του δέντρου. Με το πρώτο κτύπημα ο χυμός του δέντρου που ανάβλυζε ,ήταν κόκκινος σαν αίμα. Κάποιος φώναξε ότι ήταν όντως ανθρώπινο αίμα και έφυγε έντρομος μαζί με κάποιους από τους ξυλοκόπους. Οι υπόλοιποι συνέχισαν να κόβουν τον κορμό . Ο νεαρός ξυλοκόπος άκουσε κάποια φωνή από το δέντρο. Σηκώθηκε τότε επάνω και παρόλο που τους φώναξε να σταματήσουν ,γιατί το δέντρο ήταν ζωντανό και άκουγε τον πόνο του, αυτοί συνέχισαν να το κόβουν με μανία.

Όταν μετά από πολύ κόπο, κατάφεραν και έκοψαν τελείως το δέντρο ,ένιωσαν τα πόδια τους να βουλιάζουν στο χώμα και έκαναν να φύγουν ,μόνο που σιγά ,σιγά έγιναν εκείνοι δέντρα. Το δέντρο εκείνη την ώρα όπως ήτανε χάμω φώναξε με ανθρώπινη μιλιά στον νεαρό ξυλοκόπο ,που έντρομος έβλεπε τους συναδέλφους και φίλους του να γίνονται δέντρα. “Εσύ νεαρέ έλα κοντά μου να σου πω.” Πλησίασε τότε ο άντρας και τότε το δέντρο του είπε ξανά, “αυτοί που έγιναν δέντρα είναι ζωντανοί ακόμα, μην ανησυχείς . Αλλά μόλις αφήσω την τελευταία μου πνοή θα γίνουν στάχτη, όπως και όλα τα υπόλοιπα δέντρα του δάσους” .Ο νεαρός άντρας ρώτησε το δέντρο τι θα μπορούσε να κάνει για να σώσει το δάσος και τους φίλους του. Και τότε το δέντρο του είπε, “Πήγαινε εκεί ,στάσου στην βάση με τις ρίζες μου τώρα !Κλείσε τα μάτια και νιώσε ότι δίνεις αγάπη κάπου με όλη σου την καρδιά .Τότε η πηγή θα σε τυλίξει και θα γίνεις εσύ το πρώτο δέντρο και όλα τα πλάσματα ,όπως και τα δέντρα θα σωθούν. ”

Μετά ο κομμένος κορμός του δέντρου σώπασε. Ο άντρα έκαμε ότι του είπε το κομμένο δέντρο .Έκλεισε τα μάτια και όταν τα άνοιξε, ένιωσε να ξεχειλίζει από, αγάπη, γαλήνη και ηρεμία. Ένιωθε τα πάντα, τον αέρα ,το χώμα τον ήλιο ,το νερό. Μιλούσε με όλα τα πλάσματα του δάσους και όλα τα δέντρα τον είχανε ηγέτη. Μόνο που κάτι του έλειπε και αυτό, ήτανε η όμορφη γυναίκα του.

Μια αλεπού τότε ,πλησίασε το δέντρο ,μετά από καιρό και του είπε, “τι έχεις αφέντη μου και τις βραδιές ακούει το θρόισμα των φύλλων σου σαν αναστεναγμό όλο το δάσος; τι είναι αυτό που σε λυπεί, πες το μου εμένα;” Το δέντρο κούνησε τα φύλλα του και είπε , “θέλω να βρεις την γυναίκα μου ,και να της πεις πως την υπόσχεση μου, λυπάμαι που δεν την κράτησα. Μα είμαι καλά και έγινα ηγέτης.” Η αλεπού χαμήλωσε το βλέμμα και είπε στον δέντρο, “άρχοντα μου ,χατίρι δεν σου χαλώ ,το ξέρεις. Μα αυτό που ζητάς δεν μπορώ να το κάνω. Διότι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα μου. Μπορώ όμως να την φέρω εδώ κοντά σου ,είναι το μόνο που μπορώ”. Το δέντρο κούνησε ξανά τα φύλλα του και με τον ήχο τους είπε , “ κάνε αυτό που μπορείς αλεπού και ‘γω θα σε ανταμείψω για την πονοψυχία σου”.

Στο καραβάνι εκείνες τις μέρες ,οι γυναίκες τον ξυλοκόπων, ανησύχησαν που οι σύζυγοι τους δεν επέστρεψαν από το δάσος. Έτσι αποφάσισαν να πάνε να τους βρούνε. Έτσι εκείνο το πρωί που η αλεπού ξεκίνησε την αναζήτηση της ,ξεκίνησε και εκείνη την αναζήτηση του συζύγου της. Οι γυναίκες ,ώρες αμέτρητες έψαχναν μες το δάσος .Μάταια όμως, ούτε απάντηση στο κάλεσμα των ονομάτων που φώναζαν, ούτε κανένα σημάδι τους. Και ο ήλιος, από ώρα, σε ώρα ,θα έδυε και δύσκολα θα έβρισκαν το δρόμο για επιστροφή στο καραβάνι. Κάθισαν να ξεκουραστούν τότε και να σκεφτούν προς τα πού να προχωρήσουν, για να βγουν από το δάσος. Τότε έκανε την εμφάνιση της και η αλεπού .Στάθηκε μπρος στην γυναίκα που έπρεπε να οδηγήσει, κοιτάζοντας την ευθεία στα μάτια . Τότε οι άλλες γυναίκες κατατρομαγμένες άρπαξαν πέτρες να της ρίξουν. Η κοπέλα τις καθησύχασε λέγοντας τους ,ότι την συγκεκριμένη αλεπού την είδε όταν ξεκίνησαν το ταξίδι τους ,πριν μπούνε στο δάσος. Αυτή η αλεπού ,ήταν η σωτηρία τους. Θα τους οδηγούσε έξω από το δάσος. Έτσι αποφάσισαν να την ακολουθήσουν . Πράγματι η αλεπού περίμενε καθώς προχωρούσε, τις γυναίκες. Και έδειχνε να ήθελε από την αρχή να την ακολουθήσουν.

Έφτασαν τότε στην περιοχή με τα δέντρα, που δεν ήταν άλλοι από τους συζύγους τους. Η αλεπού κούρνιασε στο πελώριο δέντρο ,που όλες θαύμασαν και αναγνώρισαν αμέσως, ότι αυτό ήταν το πρώτο δέντρο του δάσους. Βλέποντας παραδεισένια πουλιά, άσπρα ελάφια και την πηγή ,τους συνεπήρε η μαγεία της εικόνας αυτής. Όχι όμως για πολύ ,γιατί πρόσεξαν ότι το χορτάρι σε κάποια σημεία ήταν κόκκινο και γύρω ήταν τα τσεκούρια, τα πριόνια και τα πράγματα των αγαπημένων τους. Τότε άρχισαν αναφιλητά και λυγμοί. Πίστεψαν ότι το τόσο πολύ αίμα ,που ήταν του δέντρου στην πραγματικότητα, μάλλον ήταν των δικών τους, που τους κατασπάραξε κάποιο μεγάλο θηρίο.

“Η αλεπού μας οδήγησε στην φωλιά του θηρίου. Τώρα θα κατασπαράξει και ‘μας! Τι να κάνουμε ; Έχω παιδιά που με περιμένουν !” Είπε μια απ’ τις γυναίκες μες το παραλήρημα της.

Η κοπέλα στάθηκε ξανά στην μέση τους και είπε! “ Κοιτάξετε ξανά γύρω σας .Σας μοιάζει για φωλιά θηρίου, δείτε τα ζώα πόσο ήρεμα είναι, κάτι άλλο θα συμβαίνει”. Μα οι γυναίκες δεν την πίστεψαν ούτε λεπτό. Και ενώ έκλαιγαν με λυγμούς τότε μια παράξενη φωνή ακούστηκε να λέει, “θα κάνω εγώ τα δέντρα αυτά , ξανά αυτούς που αγαπάτε τόσο πολύ. Την μέρα θα χαμηλώνω τα δέντρα μου ,να κόβετε μόνο τα κλαδιά τους ,ώσπου να χτίσετε την πολιτεία σας. Μα σαν την χτίσετε τα δέντρα μου θα μείνουν πανύψηλα πάλι .Ακολουθήστε τώρα το ποτάμι της πηγής και θα φτάσετε έξω απ’ το δάσος.” Μόλις η φωνή χάθηκε τα γύρω δέντρα ξαναέγιναν οι ξυλοκόποι και έφυγαν όλοι τους χαρούμενοι, εκτός από την γυναίκα του νεαρού ξυλοκόπου. Που έμεινε εκεί περιμένοντας κάποιο από τα δέντρα να πάρει την μορφή του.

Τότε το πρώτο δέντρο ξαναμίλησε, της είπε πόσο του έλειπε και αλλά όμορφα λόγια που λένε τα ζευγάρια που αγαπιούνται. Αλλά της είπε και αυτό που ήθελε από την αρχή, ότι ,“τώρα είμαι, το δέντρο του δάσους ,δίχως εμένα όλα θα πεθάνουν, ελπίζω να καταλαβαίνεις….δεν μπορούμε να είμαστε ξανά μαζί, δεν μπορώ να σ’ αγαπώ, το καθήκον μου είναι άλλο πια. Πρέπει να αγαπώ μόνο την γη ”. Η γυναίκα ,άγγιξε τον κορμό του δέντρου και είπε, “Και εγώ, εγώ που σ’ αγαπώ, τι θα απογίνω χωρίς εσένα; ” Γονάτισε τότε και άρπαξε όσο χώμα μπορούσε στα χέρια της και είπε, “Γη που παίρνεις ότι αγαπώ κοντά σου. Πάρε και μ’ ένα στα αγκάλια σου . Άφησε τότε το χώμα και πήρε ένα από τα τσεκούρια και το κάρφωσε στην καρδιά της. Εκείνο το ηλιοβασίλεμα μαζεύτηκαν γύρω από το νεκρό κορμί της, όλα τα ζώα του δάσους , ξωτικά και νεραΐδες. Καθώς και τρία φτερωτά ,αγγελικά πλάσματα, που λένε γι’ αυτά οι άνθρωποι μέχρι σήμερα, ότι αν άδικο γίνει πάνω στην γη ,για χάρη της αγάπης , εκείνα εμφανίζονται και ανατρέπουν τα πάντα.

Κατέβητε πρώτη από την ανατολή μες τις φλεγόμενες ηλιαχτίδες του ήλιου μια κυρά και άγγιξε την πληγή της, λέγοντας, “σου δίνω την φωτιά της αλήθειας για όπλο σου, δίκαια πάντοτε να δικάζει, να προστατεύει το στοιχείο σου.” Ύστερα βρήκε από την πηγή που βρισκόταν στη δύση ,κρυστάλλινη μια άλλη κυρά ,έβαλε και αυτή το χέρι της στην πληγή και είπε, “σου δίνω το νερό της αθανασίας ,απλόχερα να δίνεις σε όσους αξίζουν ζωή απ’ το στοιχείο σου”. Μετά ένας βόρειος άνεμος έφερε μια άλλη αρωματένια κυρά. Έβαλε και εκείνη το χέρι της στην πληγή και είπε, “σου δίνω τον άνεμο της αγάπης , να φυσάς μες τις καρδιές τους, αγάπη για το στοιχείο σου”.

Σηκώθηκε τότε εκείνη και από τις ωμοπλάτες της απλώθηκαν σαν χείμαρρος δυο τεράστιες κυανόλευκες φτερούγες .Λαμπερές σαν τον ηλιαγγιγμένο άμμο. Η γη άνοιξε τα σπλάχνα της και την στόλισε με πράσινα πετράδια και χρυσό . Ύστερα χαιρέτησε τους άλλους αγγέλους φύλακες ,που χάθηκαν ένας, ένας, όπως έφτασαν εκεί. Παίρνοντας το εκθαμβωτικό φως του ο καθένας μαζί.

Κοίταξε μετά την αλεπού που έντρομη έγινε ένα κουβάρι κοντά στο δέντρο και της είπε. “Αλεπού ,καλή μου αλεπού, θα είσαι πάντα ευπρόσδεκτη παρέα μου .Έλα με την σοφία που σου δώρισε το πρώτο δέντρο ,να με συμβουλεύεις πάντα. Σήμερα έγινες το σύμβολο του δάσους . Αυτή η πονοψυχία σου αμάραντη, θα την θυμάμαι πάντα . Γι’ αυτό και ‘γω σου υπόσχομαι ότι η γενιά του είδους σου δεν θα εκλείψει ποτέ .Και αν χαθεί ποτέ, θα πει ότι δεν υπάρχω ούτε εγώ”. Έσκυψε μετά και ψιθύρισε κάποια μαγικά λόγια στ’ αυτί της αλεπούς .Ύψωσε ύστερα το ανάστημα της και οι φτερούγες της άγγιξαν τον ουρανό και ξανά είπε, “Πήγαινε τώρα και πες σε όλα τα πλάσματα της γης ,να διαδώσουν ότι τώρα έχουν ,του τέταρτου στοιχείου τον φύλακα τους ,να μην φοβούνται. Γιατί κάθε που γίνεται κάτι εις βάρος κάποιου από αυτά, εγώ και οι αδελφές μου ,θα φέρνουμε την ισορροπία, με τον δικό μας τρόπο. Όσο γι’ αυτό που σου ψιθύρισα στ’ αυτί μόλις ,πες τους να φροντίσουν να το θυμούνται πάντα ,για να ‘χουνε καλή ζωή”.

Φίλησε λένε το δέντρο, του ζήτησε να μην ξανά μεταμορφώσει ανθρώπους σε δέντρα. Γιατί η τιμωρία πρέπει να φτιάχνεται με συνείδηση και αυτή ήταν μια από τις δικές της πλέον ευθύνες. Έτσι για χάρη του προστατεύει για αιώνες τώρα τα δέντρα, ή τουλάχιστο όσα προφταίνει. Το δέντρο όμως κράτησε την υπόσχεση του , καθώς και δεν ξαναμίλησε από τότε ποτέ , ούτε καν για να εκφράσει πόνο ,όπως και τ’ άλλα δέντρα.

Κάποιες νύχτες της άνοιξης αν βρεθείτε κοντά σε κάποιο δάσος ,από αυτά που έχουν απομείνει ,θα ακούσετε τις αλεπούδες να γουργουρίζουνε .Και αυτό θα είναι ,γιατί λένε μέχρι σήμερα την ιστορία αγάπης, της νεαρής γυναίκας και του ξυλοκόπου της. Καθώς λένε ακόμα και κάτι άλλο ,ότι μια φορά σε χιλιάδες χρόνια ,τα νότια αστέρια τους μεταμορφώνουν σε ανθρώπους ξανά, για μια νύχτα μόνο και εκείνοι αγαπιούνται από την αρχή.

Αν πάλι δεν ακούσετε τις αλεπούδες κάποιο βράδυ ,δεν πειράζει .Γιατί όλο και κάποιος πρόγονος σας ,θα σας ¨μετάδωσε¨αυτό που ψιθύρισε η φύλακας στην αλεπού να διαδώσει, εκείνο το όμορφο πρωινό. «…Ένα τέλος ,ακόμα και επώδυνο , σημαίνει πάντα μια καινούργια αρχή .Κάντε αυτή την αρχή, να φέρει χαρά...»