…στους όμορφους κόσμους της…., στους όμορφους κόσμους του….

"For my digital art I used these marvelous pictures: 1 ,2 ,3 " . My thanks ,Sideras-Constantin7geo

Ξάπλωσαν κάποτε μια καλοκαιρινή νύχτα, μετά από ένα πάρτυ στην παραλία, ανάσκελα στην άμμο, ακουμπώντας τα κεφάλια τους ένας άντρας και μια γυναίκα.

Ανοίγει τα χέρια του εκείνος και λέει, “είναι σαν να κοιμάσαι στην παραλία και να αψηφάς την ύπουλη παλλίροια. Είναι σαν να κοιμάσαι στην παραλία και να αψηφάς τους φλεγόμενους μετεωρίτες.”

Χαμογελά εκείνη και λέει, “είναι σαν μάνα η θάλασσα και με τον ήχο τον κυμάτων της σε νανουρίζει και σε κοιμίζει. Είναι σαν παιδιά τα πεφτάστερα και με την λάμψη τους σε κάνουν να χαίρεσαι και να γελάς μαζί τους.”

Η θάλασσα εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες έστειλε την παλίρροια της και με τα χάδια της έκλεψε τον άντρα και τον φυλάκισε στους όμορφους κόσμους της.

Τα αστέρια εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες έστειλαν έναν φλεγόμενο μετεωρίτη που με τις υποσχέσεις του ταξίδεψε τη γυναίκα στους όμορφους κόσμους του.

Από εκείνο το πρωί ,και για πάντα, οι άνθρωποι έψαχναν απεγνωσμένα στην στεριά να βρουν τον άντρα που τον έλεγα Έρωτα και την γυναίκα που την έλεγαν Αγάπη.

Το μόνο που βρήκαν οι άνθρωποι εκείνο το πρωινό καθώς έβγαινε το ηλιοβασίλεμα ,εκεί στην αμμουδιά τους ,στην στεριά τους, ήταν δυο παιδιά. Το ένα να στέκεται και να κοιτάζει στην αντίθετη πλευρά από την θάλασσα. Ενώ το άλλο να κάθεται και να σκάβει την αμμουδιά.

Έτσι λοιπόν ονομάσανε το ένα παιδί Ρομαντισμό , που με το βλέμμα του ακόμα και σήμερα κοιτάζει το κάθε τι πάνω στην στεριά και το ‘ρωτα αν είναι έρωτας. Το άλλο παιδί το ονόμασαν Πίστη .Εκείνη ακόμα σκάβει μες στην στεριά και ότι και αν βρίσκει το ‘ρωτα αν είναι αγάπη.

Κάποιοι τρελοί άνθρωποι όμως, που έτυχε να υιοθετήσουν και τα δυο παιδιά μες την καθημερινότητα τους .Συνειδητοποιώντας τι σημαίνει πραγματικά να είσαι ελεύθερος .Λένε πως καθώς ξαπλώνουν τα καλοκαιριάτικα βράδια σε αγαπημένες αγκαλιές, βλέπουν τον έρωτα να σερφάρει στην θάλασσα ,πάνω σε μια γαλάζια σανίδα ευτυχισμένος. Και την δε Αγάπη, να βολτάρει στον ουρανό ,πάνω σε μια ασημένια μοτοσικλέτα, χαρούμενη.

Σύμφωνα με το πιο πάνω κείμενο μου, πιστεύω ότι ίσως η πίστη και ο ρομαντισμός να είναι αντικατάστατα της αγάπης και του ερωτά ,όταν υποχωρήσουν φυσικά από το μαγευτικό σκηνικό που πάντα προσφέρουν κάποιες στιγμές. Είναι ακριβώς τα δυο “παιδιά” που πάντα μένουν να σου κρατάνε παρέα σε αυτό το άμυαλο ταξίδι…Αλλά σίγουρα θα συμφωνείτε ότι είναι κάποιες από τις πιο σημαντικές κινητήριες δυνάμεις για μας τους ανθρώπους που μας κρατάνε στην ζωή, ότι και να σημαίνει αυτό ( όνειρα ,ελπίδες, επιδιώξεις, συμβιβασμούς, αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμός, ιδέα,…..).

Και όλα αυτά γιατί δεν σταματάμε το ανελέητο ψάξιμο και ονειροπόλημα μας. Σαν να είναι μια ανεξήγητη μανία ,να θέλουμε, να ζήσουμε, παρόλο που είναι τόσο επώδυνο….Σαν παιδιά που ξεχνιούνται ,αρνούνται την ύπαρξη του πόνου. Που χρησιμοποιούν την δύναμη της χαράς και της αφέλειας. Γι’ αυτό και πέφτουμε πολλές φορές κάτω στην γη ματώνουμε, μα ξανά σηκωνόμαστε για άλλα, καινούργια, πρώτα, βήματα.

Έτσι λοιπόν για την πίστη έχουν γραφτεί-ειπωθεί ,κάποιοι ορισμοί , το ίδιο και για το ρομαντισμό μα δεν διευκρινίζουν ακριβώς .Η μόνη λέξη ίσως που αναφέρουμε(στα λεξικά μας)-πράττουμε(στη ζωή μας), στην ουσία ως κοινή επεξήγηση για αυτές τις δυο διαχρονικές καταστάσεις στην σύντομη και απρόσμενη ζωή μας , θαρρώ είναι η τρέλα.

Γιατί ίσως μόνο τρελοί ,θα χαρακτηρίζονταν ,όχι από συνανθρώπους τους αλλά από κάποιους ανθρωπόμορφους - παρατηρητές (,της ζωής).Έτσι θα χαρακτήριζαν αυτούς που βλέπουν τον έρωτα και την αγάπη το ηλιοβασίλεμα .Αυτούς που βλέπουν μια αρχή μιας μέρας ,την οποία κατανοούν ότι στην ουσία την ονειρεύονται, μα της αφήνονται. Φυσικά κάποια φορά πραγματώνετε αυτή η μέρα και παύουν να θεωρούνται τρελοί .Άλλοτε όμως (,τις πιο πολλές φορές,) παραμένουν ,ονειροπαρμένοι-τρελοί ,στον κόσμο του ο καθένας ,για πάντα, έως το τέλος.

Όπως και να έχει μια καλοκαιριάτικη μέρα λοιπόν συνάντησα ένα τέτοιο τρελό άνθρωπο , ανταλλάξαμε ονόματα ,χαιρετιστήκαμε και όταν ρώτησα, τι γνώμη έχει για την αγάπη και τον έρωτα. Μου είπε τότε πάνω στην κουβέντα: «Δεν μπορώ να ξέρω την “σημασία” που δίνει κάποιος στην αγάπη ,στον έρωτα, αλλά ότι γεύτηκα από αυτά τα δυο θα πρέπει να τα απόλαυσα ,ακόμα τα απολαμβάνω ,σαν φρούτο κατά προτίμηση Νεκταρίνι. Ξέρεις εκείνο το φρούτο που είναι διασταύρωση μήλου με ροδάκινο και έχει κόκκινοκίτρινο χρώμα, δίχως χνούδι , δίχως γεύση και δίχως ιδιαίτερο άρωμα.» Εμπνευσμένος από αυτά τα λόγια έγραψα κάποιους στίχους. Να λοιπόν ένα απόσπασμα από εκείνο το στίχο που έγραψα και ευελπιστώ σύντομα όταν θα το παραδώσω σε κάποιο καλό φίλο μουσικό να του βάλει και μουσική:

“….Και αν για ‘σένα ο έρωτας σου είναι ακροβάτης πάνω σε κύματα και η αγάπη σου μηχανόβια πάνω σ’ αστέρια. Τότε δεν έχεις καταλάβει πόσο ριψοκίνδυνη είναι η ζωή και αυτό θα πει πως είσαι ελεύθερος. Θα πει ότι όσο ζεις ,ζεις το όνειρο σου. Το όνειρο σου ,στον όμορφο σου κόσμο….Μην μου πεις τίποτα άλλο αγάπη μου είναι καλοκαίρι ακόμα, μια ανάσα πριν τον χειμώνα. Ας ζήσουμε το τώρα. Ας ξαπλώσουμε ανάσκελα στην αμμουδιά ακουμπώντας τα κεφάλια μας, να δούμε τις αληθινές ευχές που κάνουν τα αστέρια ,να αφουγκραστούμε τα αληθινά λόγια που λέει η θάλασσα…” .