Σαλάαμ ,θα πει Ειρήνη

Επί ευκαιρίας της σημερινής γιορτής της παγκόσμιας μέρας ειρήνης, σας παρουσιάζω πιο κάτω μια εμπειρία από το ημερολόγιο μου , οπού ήμουνα εθελοντής νοσοκόμος του ερυθρού σταυρού ,στον πόλεμο, Λιβάνου - Ισραήλ ,το καλοκαίρι του 2006.


Επιτέλους αυτό τον καλοκαιρινό μήνα είχα καταφέρει να πιάσω άδεια, τις ημέρες που έπρεπε. Ετοιμαζόμουνα για ένα ταξίδι. Έβαλα και τα τελευταία ρούχα στην βαλίτσα. Προηγουμένως είχα βάλει και τρεις χοντρές κουβέρτες, μερικά κουτιά με σοκολάτες,…. και το μικρό βαλιτσάκι οπωσδήποτε. Έβαλα το διαβατήριο και το εισιτήριο σε μια από τις τσέπες της βαλίτσας. Βγήκα από το σπίτι και η Άννα με πέταξε με το αυτοκίνητο της μέχρι το λιμάνι. «….Άντε και προσεχτικά !» Είπε καθώς με αποχαιρέτησε.

….Έμεινα στην καμπίνα για λίγο . Βγήκα αργότερα και συνάντησα και τους υπόλοιπους στο κατάστρωμα. Ο συντονιστής, ας πούμε, στάθηκε πάνω σε μια μικρή εξέδρα και άρχισε να λέει από το μικρόφωνο: «Κυρίες και κύριοι θα ήθελα να σας συγχαρώ για την απόφαση σας να κάνετε αυτό το ταξίδι .Αυτή είναι μια εμπειρία που λίγοι ρισκάρουν να ζήσουν… Θα ήθελα να μην ξεχάσετε να λειτουργείτε σαν ομάδα και να ακούτε τους προϊστάμενους σας …».

Φτάσαμε χαράματα στη Τίρο και από εκεί με αυτοκίνητα του ερυθρού σταυρού πορευόμασταν σε ένα νοσοκομείο της Βηρυτού . Τα μόνα πράγματα που άγγιζε το πύρινο φως του πρωινού ήλιου ,ήταν μόνο κάτι χαλάσματα. Ανθρώπους είδαμε μόνο στο λιμάνι και όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο. Εκεί μας υποδέχτηκα οι γιατροί και οι υπόλοιποι νοσοκόμοι. Κάποιοι Κύπριοι και Άγγλοι ανάλαβαν να μας ¨ξεναγήσουν¨.

Είδα τον πόνο και άλλες φορές και όμως αυτή την φορά ήταν χειρότερα από ποτέ . Ακρωτηριασμένοι , παραμορφωμένοι άνθρωποι παντού. Βρέφη ,παιδία ,γυναίκες ,άντρες, γέροι ,δεν είχε σημασία. Σημασία είχε τι θα κάναμε, για να νιώσουν καλύτερα , να ζήσουν, να επιβιώσουν. Ένας Δανέζος γιατρός μας κάλεσε αμέσως για συγκέντρωση και είπε: « …Σε περίπτωση που κάποιοι νιώθετε άβολα προλαβαίνεται να φύγετε μέχρι το τέλος της μέρας. Αλλιώς θα φύγετε όπως έχει προγραμματιστεί σε μιάμιση βδομάδα …..».

…. Ο κόσμος στοιβαζότανε στους διαδρόμους του νοσοκομείου .Οι πλείστοι από αυτούς δεν είχαν απλά που να μείνουν . Στην αρχή μοίραζα τρόφιμα, με άλλους εθελοντές , σε ένα όχλο από ανθρώπους που δεν ήξεραν μέσα στον πανικό τους τι θα πει σειρά . Πάλευα με τα λίγα λιβανέζικα-Αραβικά ,που μου έμαθαν οι παλιότεροι να τους καθησυχάσω ,η καλύτερα να τους κρατήσω ψύχραιμους έτσι ώστε να πάρουν όλοι από κάτι. Την πρώτη μέρα και την δεύτερη ένοιωσα ενόχληση και πόνο που τα χέρια μου είχανε γεμίσει με μελανιές και γδαρσίματα. Ύστερα συνήθισα και έγινα και πιο προσεχτικός.

Μετά από τρεις μέρες μερικοί από εμάς μεταφερθήκαμε στην Σιμπλίν(,που είναι πολύ κοντά στη Σιδώνα και στην Τίρο, όπου έγιναν και οι πρώτοι βομβαρδισμοί). Σε ένα άλλο (,ας το πούμε) ¨νοσοκομείο¨ ,κοντά σε καταυλισμό Παλαιστινίων. Εκεί με έβαλα να μοιράζω και να χορηγώ φάρμακα .Εκεί είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω ότι ,είχα τελικά αποχτήσει και άλλες αντοχές. Αντοχές ,από εκείνες τις βάρδιες ,όταν άκουγες πιο κοντινά, τα βογκητά, τα κλάματα ,και τους βομβαρδισμούς. Σε συνδυασμό μιας άσχημης μπόχας που μπαινόβγαινε από τα παράθυρα. Φυσικά τις περισσότερες φορές όταν τελείωνα την βάρδια μου, έτρεχα έξω και ξερνώκοπούσα. Και παρόλα αυτά ,κατάφερνα να κοιμηθώ μια με δυο ώρες το πολύ και αυτές λόγο κούρασης . Πάντα κάτι θα με ξυπνούσε…..

Ναι, πάντα κάτι θα με ξυπνούσε ,όπως εκείνη την μέρα που έφεραν έξι άτομα τα οποία κτυπήθηκαν από θραύσματα οβίδας ,όλοι βαριά τραυματισμένοι. Ένα δεκάχρονο αγόρι είχε χάσει το πόδι του. Ο νοσοκόμος του φορείου μετακίνησε το χέρι του από το ακρωτηριασμένο πόδι και μου ένεψε να βάλω το δικό μου για να κρατήσω τη αιματοβρεγμμένη γάζα με πίεση. Ένιωσα τα κόκαλα και την χαλαρή σάρκα να διαμαρτύρονται στην πίεση που έβαζα . Προχωρήσαμε μέσα στον διάδρομο γρήγορα προς το χειρουργείο .Μα έμοιαζε ότι αυτός ο διάδρομος δεν τελείωνε, και το χειρουργείο έμοιαζε πολύ μακρινό…. Σε μια στιγμή ο μικρός έβαλε μια δυνατή φωνή ,καθώς προσπάθησε απότομα να ανασηκωθεί. Αλλά σε δευτερόλεπτα, όταν ο άλλος νοσοκόμος που έσπρωχνε το φορείο προσπάθησε να καθηλώσει σε αυτό τον μικρό. Το παιδί έχασε τις αισθήσεις του και ο νοσοκόμος συνέχισε με πιο πολλή ταχύτητα να σπρώχνει το φορείο. Πριν καλά ,καλά μπούμε στο χειρουργείο ένας γιατρός μας λέει να κάνουμε πέρα ,του πιάνει το σφυγμό και μου λέει στα αγγλικά δίνοντας μου ένα κατάλογο να αναλάβω την διαδικασία ευθανασίας. Απευθύνομαι αμέσως στον νοσοκόμο του ασθενοφόρου ,ο οποίος μονολεκτικά διαβάζει τα όσα στοιχεία πρόλαβε να αποσπάσει από το παιδί πριν. Τέλος με κοιτάει κατάματα μη καταλαβαίνοντας και αυτά που ψέλλισε στην γλώσσα του. Τι συμβαίνει ρώτησα; Εκείνος μου απάντησε σχεδόν δισταχτικά: «Το μικρό όνομα του παιδιού αυτού , “Σαλάαμ”(Salaam), σημαίνει “Ειρήνη”!».

Η μιάμιση εβδομάδα τέλειωσε .Οι περισσότεροι από το γκρουπ που φτάσαμε εκεί μαζί ,αποφάσισαν να μηνούν. Εγώ έφυγα με τους υπόλοιπους. Δεν μπορώ να πω ότι θα μπορούσα να μείνω. Ίσως να έφταιξε το ότι μου πήρε ώρες να αφαιρέσω από τα χέρια, το αίμα που στέγνωσε στις χαραμάδες των νυχιών μου. Αλλά σίγουρα θα συνέχιζα να βοηθώ, όπως και κάνω, όσο μπορώ ,όπως φαντάζομε και οι υπόλοιποι που έφυγαν .

….Το πλοίο αυτή την φορά ήταν πολύ γεμάτο με πρόσφυγες περισσότερο. Έβλεπες ¨μέσα¨ στα μάτια τους μια απέραντη χαρά που έφευγαν από την κόλαση, το μακελειό. Από την άλλη διέκρινα την θλίψη να τους ¨πλαισιώνει¨ τα μάτια μαζί με την κούραση. Έπιανα κουβέντα με αυτούς που μιλούσαν( εννοείτε είτε ιταλικά, είτε αγγλικά).Οι περισσότεροι δεν αναφέρθηκαν, ούτε παραπονέθηκαν καν για το κακό που τους βρήκε. Το μόνο που ρωτούσαν , η μόνη τους ανησυχία ήταν πως ήταν “η γη της επαγγελίας”. Πως έμοιαζε το νησί, που θα πήγαιναν και σε πόσο βαθμό φιλόξενοι είναι οι Κύπριοι.

Έφτασα εκείνο το μεσημέρι στην Λεμεσό ,σχεδόν εξαντλημένος …Το βράδυ τηλεφώνησα στην Άννα και της είπα να πάμε για ποτό σε ένα μπαράκι. Αφού πήγαμε, καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι δίπλα από την θάλασσα. Τυχαία πέρασε και ένας φίλος που ήρθε πρόσφατα από πολυεθνική κατασκήνωση. Φάνηκε να αυτοπροβάλλεται, συνηθισμένα πράγματα .Όλα έδειχναν να λειτουργούν με τον ίδιο παλιό τους ρυθμό, όπως τα είχα αφήσει. Το δε φεγγάρι όπως καθόμασταν κοντά στην ακρογιαλιά ,έμοιαζε με μοίρα πορτοκαλιού και όσο κατέβαινε, όλο και κοκκίνιζε.

Τρεις μέρες έκανα για να σταματήσει να με πονά το στομάχι μου ,καθώς και οι αγρυπνίες. Φυσικά και ένα ταξίδι σαν αυτό ακόμα μια φορά μου έλυσε το γιατί να γίνονται οι πόλεμοι. Διότι όπως πίστευαν και οι αρχαίοι Έλληνες, αδελφή του μυθικού θεού του πολέμου ήταν , η Έριδα. Η Έριδα ήταν η μυθική θεά του καβγά και της διχόνοιας. Αυτό μάλλον είναι που φταίει η τάση μας να επιτεθούμαστε ,για να αποδείξουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι, ότι σε εμάς αξίζει το μήλο της Έριδας, η τουλάχιστον ένα κομμάτι του(,ένα κομμάτι γης). Παρόλα αυτά αν μπορούσα να στείλω ένα αντιπολεμικό μήνυμα θα ήταν αυτό που είπε ο Όσιος Ιωσήφ : «Δώστε Γη για να πάρετε Ουρανό».Τότε ίσως να ζούσαμε “ειρηνικά”, με ηρεμία. Να είχαμε σαν μόνο εχθρό την φύση και όχι τον ¨νου¨ του ανθρώπου. Τι άλλο να πω δεν ξέρω ,όταν υπάρχουν καλλιτέχνες που δημιουργούν τέτοιες εικόνες .