« Alors , c ' est la guerre »

Είναι φορές όμως σαν σήμερα που βλέπω την θάλασσα να παίρνει εκείνο το χρώμα του ζεστού αίματος. Ξέρεις, κόκκινο, το χρώμα του πολέμου. Και αναρωτιέμαι γιατί τα ασπαλάθια αργούνε να φυτρώσουν . Γιατί αργούνε να κάνουν την δουλειά τους. Και όλα αυτά δεν με αφήνουν να χαρώ μια νίκη. Γιατί να τσακωνόμαστε; Γιατί να σκοτωνόμαστε, αφού ανήκουμε στην ιδία οικογένεια , στο ίδιο είδος… Βγήκα στο μπαλκόνι όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, άπλωσα δυο σημαίες . Δυο σημαίες που τους έδωσα όρκο .Χειροκρότησα την παρέλαση του θριάμβου , έριξα γαλανόλευκο χαρτοπόλεμο . Αλλά μην μου ζητάς, να μην κοιτάξω απέναντι πάλι .Εκεί, σε εκείνο το πληγωμένο βουνό, με το αστέρι και το μισοφέγγαρο. Να μην αγγίξω σε ένα τοίχο ,αυτούς που μου έλειψαν , που με προστάτεψαν, που μου χάρισαν. Να βγάλω από ,εκείνες ,ετούτες ,τις μελλοντικές μάνες την θλίψη. Να αντικαταστήσω με χρώμα του ουρανού, αυτό το καθημερινό μαύρο της ψυχής μου…. Πόλεμος λοιπόν.

[Τη 28η Οκτωβρίου το 1940.Με τη γαλλική φράση « Alors , c ' est la guerre », που σημαίνει ¨ Πόλεμος λοιπόν ¨, ο Μεταξάς απορρίπτει το ιταμό ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον απανταχού ελληνικό λαό.]

Thanks for the photographs : 1, 2.