[For my digital art I used these marvelous pictures: 1,2,3,4,5,6,7. My thanks , Constantinos Georgiou - Sideras]
Ήταν εκείνο το βράδυ που ένα ποτάμι μ’ αστέρια από κάρβουνο γύρω από τα μάτια της κύλησε και έπνιξε το τελευταίο της καλό συναίσθημα. Είχε ανακαλύψει ,πως δεν την αγαπά. Πήρε το χέρι του και το ακούμπησε στο στήθος της ,λέγοντας του ότι αυτό που νιώθει είναι η καρδιά της που μόλις είχε ραγίσει. Μετά άρχισε να τρέχει, ώσπου έφτασε σε ένα παλιό ορυχείο .Γονάτισε για λίγο βαριά στενάζοντας μπρος στην είσοδο του ,κοίταξε τον ήλιο και μετά σηκώθηκε συνεχίζοντας να τρέχει μέσα στις σκοτεινές διόδους του. Μέσα σε λίγα λεπτά κατάφερε να χαθεί μέσα στο σκοτεινό ορυχείο, με μόνη της συντροφιά τον πόνο .
Στην αρχή παραπονιόταν ότι δεν υπάρχουν πια κρυστάλλινοι άνθρωποι, να χαίρεται που καθρεφτίζει το πάθος της ,μέσα στα δυο τους μάτια. Να βλέπει μέσα τους εκείνη την ίδια άφθαρτη φωτιά τους ,να λαμπιρίζει και να την ζεσταίνει. Από τότε και κάθε βράδυ τριγυρνούσε μέσα στο ορυχείο, σκάβοντας με καπνό και αλκοόλ. Εκεί μέσα έβρισκε πολλά ακατέργαστα διαμάντια ,παρόλα αυτά προτιμούσε να κοιμάται με αυτά που θα της έδιναν το πιο παγερό και επώδυνο χάδι .Από την άλλη βαθιά μέσα της πίστευε ότι θα έβρισκε ,για εκείνη μόνο, εκείνο το μικρούλι διαμαντάκι που της πέρασε δαχτυλίδι εκείνος κάποτε. Εκείνη η τόσο μικρή “υπόσχεση” ,μα και τόσο δυνατή που θα την έκανε, να ξανά ανασάνει ,να ξανά κάνει όνειρα ,αν την ξανά ‘βίσκε. Κοίταξε για λίγο γύρω της και προσπάθησε να καταλάβει γιατί μέσα της υπήρχε αυτή η μικρή ελπίδα. Που να ‘ταν άραγε και ‘κείνος;
Βδομάδες προσπαθούσε να βρει την έξοδο από αυτό το ορυχείο μα ήταν μάταιο. Ακόμα και οι φίλοι της είχανε εξαφανιστεί. Και αφού ήταν μάταιο αποφάσισε να περάσει την υπόλοιπη της ζωή μέσα σε εκείνο το σκοτάδι .Είχε καταδικάσει τον εαυτό της σε μια τιμωρία λες και της άξιζε. Δεν θα έσκαβε πια για να ξανά βρεθεί κοντά του, αλλά για να απομακρυνθεί όσο πιο βαθιά γινότανε στα έγκατα της γης, που μόνο εκείνη άκουγε τους λυγμούς της και έπινε τα δάκρυα της. Οι μέρες ήταν ίδιες για ‘κείνη ,σκοτεινές και όσα διαμάντια και να έβρισκε μέσα στο σκοτάδι, δεν τα ξεχώριζε πια από τα κάρβουνα.
Έτσι πέρασαν χρόνια, ούτε η ίδια δε θυμόταν πόσα. Κάποτε θέλησε να ξεκουραστεί … ,κάθισε κάτω στην παγωμένη γη. Τότε κοίταξε προς την κατεύθυνση που πάντα είχε πίσω της και της φάνηκε πως ήρθε εκείνος .Της άπλωνε το χέρι έχοντας πίσω του εκείνο το εκτυφλωτικό φως της επιφάνειας. Μα ήταν αργά, τίποτα μέσα της δεν ζούσε. Για ένα λουλούδι που έμαθε να αγαπά το σκοτάδι ,είναι καταστροφικό το φως. Καθώς την πλησίασε σκόνταψε πάνω στα πόδια της. Της ζήτησε ειλικρινή συγγνώμη και τότε εκείνη πρόσεξε για πρώτη φορά ,ότι ήτανε τυφλός. Ήταν ο Ερωτάς που και τυφλός προσπάθησε να την βρει. Ακολουθούσε το θόρυβο που έκανε, μα ποτέ δεν την έφτανε ,δεν την άγγιζε. Η Αλήθεια σηκώθηκε και τον έπιασε από το χέρι τρυφερά δακρύζοντας. Καθώς το έκανε αυτό ένιωσε την κοιλιά της να φουσκώνει. Ώσπου λίγες ώρες μετά έφερε στον κόσμο ένα σοφό κοριτσάκι, την Εμπιστοσύνη.
Η Εμπιστοσύνη μεγάλωσε με την φροντίδα της πληγωμένης και αυστηρής Αλήθειας, μέσα στο ορυχείο. Μα όποτε έβγαινε, συναντούσε τον ανόητο και τυφλό πατέρα της, τον Έρωτα, που όταν άκουγε τις συμβουλές της, έκανε τις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων ,όχι μόνο να διαρκούν για πάντα, αλλά και να είναι ευτυχισμένες.
Μπορεί στο πιο πάνω μου κείμενο η Αλήθεια να φαίνεται απαισιόδοξη, δεν είμαστε εμείς όμως που καθημερινά την κλίνουμε μέσα σε αυτό το σκοτεινό ορυχείο που βρίσκετε μέσα μας ; Είναι αυτή που μας ερωτεύτηκε από την αρχή. Μα πάντα σε μια σχέση ,ιδίως ερωτική θα γεννά την εμπιστοσύνη, αν την αφήσουμε να είναι ένα σημαντικό μέρος της.
Φυσικά γίνετε και το αντίθετο και είναι καλά όταν δεν αγαπάμε κάποιον να του το λέμε ,έστω και αν κομματιάσουμε την καρδιά του .Φτάνει να μην το κάνουμε αυτό αργά, όταν το άλλο άτομο ανακαλύψει κρυμμένα μυστικά μας ,ή το αντιληφθεί από μόνο του. Ότι νοιώθουμε είναι καλά να τα λέμε πιστεύω και να είμαστε φυσικά και δέκτες και της αλήθειας από τους άλλους, ιδίως μέσα σε μια ερωτική σχέση . Εσείς τι πιστεύεται;
