Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Απόψε μη μιλάς είναι Χριστούγεννα

{Αγαπητά μου Νεράιδοπλάσματα , κατ’ αρχή θέλω να απολογηθώ για την ξαφνική αποχή μου από τα μαγικά παράθυρα . Να σας ευχαριστήσω πραγματικά για τα email σας .Σας ανησύχησα και σας έλειψα ,το ξέρω. Κάποιες προσωπικές μου ευθύνες και κάτι που με βαραίνει το μηνά Νοέμβρη πάντα , με απομάκρυναν από εσάς. Εκτός από αυτά είχα αποφασίσει από καιρό να κάνω μια εθελοντική προσφορά που με κράτησε επίσης κάπως απασχολημένο.

Όπως και να έχει, προς το παρόν είμαι εδώ και σας εύχομαι πολύ καλά Χριστούγεννα και ένα νέο έτος όπως εσείς το θέλετε. Είθε οι νεράιδες των ευχών να πραγματοποιήσουν όλες σας τις ευχές. Και κάτι ακόμα ,μην ξεχνιέστε ,οι νεράιδες θα είναι κοντά σας αθάνατες ,να σας προστατεύουν ,μόνο αν κρατήσετε αθάνατες τις όμορφες, τις καλύτερες στιγμές σας. Γι’ αυτό λοιπόν δίνω μια με το σφυρί μου στην χρυσή κλειδαριά ,του βιβλίου των ευχών και πάμε! }


Στου Δεκέμβρη τους χειμώνες ,τρέχεις να εξασφαλίσεις μια θεσούλα ,σε αυτό το «θέατρο».

Στριμώχνεσαι με όλους τους άλλους σε καταστήματα και ρεβεγιόν ,λες και είναι μεγάλη επιδίωξη, η επιβίωση .Θέλεις μια θέση που να έχει καλή θέα .Μα αυτούς δεν τους νοιάζει για τον δίπλα, τον μαχαιρώνουν και μετά απλά τον σκουντάνε .Έτσι πρέπει να κανείς και εσύ ,αν θες να πάρεις αυτή την θέση που έβαλες από καιρό στο μάτι. Πρόσεξε όμως, κάνε τα μάτια σου δεκατέσσερα ,βάλε όση πονηριά χρειάζεσαι και σου περισσεύει ,φτάνει να έχεις κατά νου ,ότι αν δεν προλάβεις, θα σε προλάβουνε.

Μα που να δεις μέσα σε τούτη την ομίχλη και το σκότος. Κλεψιές ,φόνοι, βιασμοί, αρρώστιες ,πόλεμοι, αδικίες, ψέματα …, παντού χάος.

Μόνο οποίος δεν φοβάται το κακό, βρίσκει την πολυπόθητη θέση. Όλοι τους το ξέρουν αυτό ,όπως και εσύ. Μα αυτός ο δρόμος ,για δες ,όλους τους κουράζει. Είναι δύσβατος ,γεμάτος λακκούβες ,χαράδρες και αγκάθια. Βρίσκεις και εσύ εκείνο τον δρόμο που με εύκολο τρόπο τον διαβαίνεις. Ξέρεις ,εκείνον τον τρόπο που τους ξεγλιστράς σαν ψάρι, που γίνεσαι άπιαστος ,με γρήγορες και απότομες κινήσεις. Εμπλουτισμένες με ψεύτικα χαμόγελα, δαγκωματιές στο σβέρκο και χτυπήματα κάτω από την μέση.

Επιτέλους όμως, έστω και με δίχως αυτόν τον τρόπο, βρίσκεις μια καρέκλα να βολευτείς μέσα σε τούτο το χάος.

Σε μια στιγμή κάτι ακούγεται .Είναι οι από πάνω .Αυτοί που κρατάνε τα νήματα, το χειριστήριο. Χαμηλώνουν τα φώτα , και η παράσταση αρχίζει ,με τους συνεσταλμένους ,αυτούς που δεν τους χωράνε ευαισθησίες , αυτούς που έχουν έμφυτη την τέχνη της υποκριτικής.

Στο θέαμα της πρώτης σκηνής θέλεις να βγάλεις μια κραυγή, μα βγάζεις μόνο ένα αναστεναγμό. Ναι, μίλα πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, μέχρι που η φωνή σου να γίνει ψίθυρος. Αρχίζει η δεύτερη σκηνή, ¨το κοριτσάκι με τα σπίρτα¨, ξανά γεννιέται, ξανά ονειρεύεται, ξανά πεθαίνει.

Λες και είναι η ίδια η αγάπη χλωμή, που με ολόγυμνα πόδια και ξεφλουδισμένα χείλι, σαν ζητιάνα τριγυρνά. Κρατά την φωτιά στα χέρια της ,μα η ίδια κρυώνει, παγώνει!

Τρομάζεις με αυτή την σκηνή ,συγκινήσαι ,σκουπίζεις λίγα από τα δάκρυα σου και ρίχνεις και μια μάτια γύρω σου, μήπως σε είδε κανείς. Μα μένεις απορημένος κοιτάζοντας τους. Διερωτάσαι αν είναι τυφλοί ,αλλήθωροι ,προς τα που κοιτάνε; Δίπλα σου κάποιοι βρίζονται για μια διαφορά. Άλλοι δυο τραβάνε μια γούνα πέρα δώθε ,με λυσσά. Άλλοι μαχαιρώνονται και άλλοι αλληλοπυροβολούνται.

Βρίσκεις όμως και εσύ το θάρρος και σηκώνεσαι απάνω, να τους φωνάξεις , ποιος εσύ. Εσύ που πιστεύεις ότι θα βγάλεις φωτιά από το στόμα σου σαν δράκος ,για να τους σώσεις. Για δες όμως, πάνω από το κεφάλι σου μια ατομική βόμβα αιωρείται ,έτοιμη να εκραγεί. Μην την προκαλέσεις καλύτερα, να σωπάσεις. Σκέψου πιο ξεκάθαρα, ¨λογικά¨ ,όπως κάνουν όλοι, κρύψε τον φόβο σου που σε παγώνει, τον πόνο που σε κομματιάζει. Και κάθισε ήσυχα στην θεσούλα σου ,αφήνοντας γύρω σου να ρέει το αίμα, πάνω στα ρούχα σου ,στα χέρια και το πρόσωπο σου. Κάποιοι σαν εσένα, αν πρόσεξες καλά ,το ίδιο κάνουνε. Υποκλίνονται στη ψευδαίσθηση του χρήματος και της δόξας.

Μα την εξουσία την έχει η αναξιοκρατία, ντυμένη στα κοσμικά, πολυτελή της φορέματα .Εκεί , κάτω από αυτά τα εκθαμπωτικά της φορέματα ,κρύβει τόση αιμοβόρικη φθορά που θα παρακαλούσες να μην κέρδιζες ποτέ αυτό το εισιτήριο.

Μα σαν από συνήθεια τώρα ,δεν λες τίποτα, παγώνεις και εσύ. Ο αχνός σου δεν διαγράφετε πια στην ατμόσφαιρα. Σαν χιονονιφάδα πλανιέσαι ,ώσπου να σε αφήσει ήσυχο ο κρύος άνεμος ,να πέσεις χαμό ,μαζί με τους άλλους και να γίνεις χιόνι.

Το μόνο που προλαβαίνουν να δουν τα μάτια σου μισοσβήνοντας είναι η τρίτη σκηνή του έργου. Όπου το κοριτσάκι με τα σπίρτα γίνετε αστέρι. Ένα αστέρι που έρχεται ,καθαρίζει την σκοτεινή ομίχλη και σας ενώνει όλους σε ένα ρυάκι που λαμποκοπάει.

Έτσι είναι η αγάπη, το έμαθες μόλις τώρα. Γεννιέται, ονειρεύεται , πονά ,πεθαίνει ,μα ξανά γεννιέται. Και όλος αυτός ο κύκλος της αναστάσεως όλο και ξανά γίνετε. Ώσπου μια μέρα αυτοί οι λίγοι που την νιώθουν, την ευεργετούν σαν εσένα, κουραστούν και τότε ποιος ξέρει, ίσως τα Χριστούγεννα να είναι αχρείαστα. Γι’ αυτό και εσύ ,όπως και Εκείνος που ‘χει απόψε τα γενέθλια του , μη μιλάς. Απόψε ,μη μιλάς, απόψε είναι Χριστούγεννα!




Lyrics | Barlow Girl lyrics - I Believe In Love lyrics

Πολλοί μου λένε, “ νιώθεις ότι είναι Χριστούγεννα; Εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα”. Άλλοι πάλι εκφράζουν μια αντιπάθεια σε αυτή την γιορτή, τάχα ότι προτιμούν να περάσουν γρήγορα ,διότι εκτός από ότι χρειάζονται κουραστικές προετοιμασίες είναι και σπαστικό να είναι όλοι γύρω τους χαρούμενοι. Πραγματικά αγαπητοί μου φίλοι είναι Χριστούγεννα ,μέρες χαράς διασκέδασης μα και αγάπης. Ναι, αγάπης κάτι που ακούω συχνά να λείπει από τις ζωές πολλών συνανθρώπων μου. Και επειδή αυτές οι μέρες αναγκάζουν κάποιους να απαρνηθούν τον εγωκεντρικό τους εαυτό-χώρο. Εκείνον τον εαυτό τους που λέει με περηφάνια συχνά, «ξέρεις εγώ έτσι είμαι…μπλα….μπλα….μπλα….» (περνά μια ψωνισμένη μύγα). Είναι όμως αυτές οι άγιες μέρες, που ξυπνούν μια μικρή φωνούλα (την οποία είναι μάστορες στο να την πνίγουν μέσα τους), που λέγετε “συνείδηση” και φωνάζει, «για δες αυτούς που βοηθάνε, χαμογελάνε, αγαπάνε, κάν’ το και εσύ! Για να νιώσω καλά, σε παρακαλώ». Μα αυτοί βρίσκουν ανώριμες δικαιολογίες ,όπως πάντα. Μεταμορφώνονται σε “γκρινιάρηδες δικαστές ,που νιώθουν άβολα” και αρχίζουν να προσπαθούν να φέρουν μαύρα σύννεφα και στους άλλους . Μα να ‘ταν μόνο αυτό ,με ζήλια, με μνησικακία και φθόνο ¨σκοτώνουν¨, το ίδιο το είδος τους , με ότι βρούνε εύκαιρο(, βέβαια το πιο αποτελεσματικό φονικό μέσο είναι η εξουσία ,οι θέσεις ισχύς που λέμε).

Αυτά τα Χριστούγεννα και κάθε Χριστούγεννα πιστεύω θα μπορούσε να είναι μια αρχή ,για να συνεχίσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας, με αγκαλιές , μα πάνω από όλα συνεργασία . Πόσο τυφλοί άραγε είμαστε πια ,δεν βλέπουμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή ,ότι είναι συνετό την ζωή μας πέρα από τις άσχημες καταστάσεις να τη ζήσουμε όσο πιο μονιασμένα και όμορφα μπορούμε, “δίχως να βλάπτουμε”, πραχτικά ,όχι μόνο στα λόγια!


Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

« Alors , c ' est la guerre »


Είναι φορές όμως σαν σήμερα που βλέπω την θάλασσα να παίρνει εκείνο το χρώμα του ζεστού αίματος. Ξέρεις, κόκκινο, το χρώμα του πολέμου. Και αναρωτιέμαι γιατί τα ασπαλάθια αργούνε να φυτρώσουν . Γιατί αργούνε να κάνουν την δουλειά τους. Και όλα αυτά δεν με αφήνουν να χαρώ μια νίκη. Γιατί να τσακωνόμαστε; Γιατί να σκοτωνόμαστε, αφού ανήκουμε στην ιδία οικογένεια , στο ίδιο είδος… Βγήκα στο μπαλκόνι όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, άπλωσα δυο σημαίες . Δυο σημαίες που τους έδωσα όρκο .Χειροκρότησα την παρέλαση του θριάμβου , έριξα γαλανόλευκο χαρτοπόλεμο . Αλλά μην μου ζητάς, να μην κοιτάξω απέναντι πάλι .Εκεί, σε εκείνο το πληγωμένο βουνό, με το αστέρι και το μισοφέγγαρο. Να μην αγγίξω σε ένα τοίχο ,αυτούς που μου έλειψαν , που με προστάτεψαν, που μου χάρισαν. Να βγάλω από ,εκείνες ,ετούτες ,τις μελλοντικές μάνες την θλίψη. Να αντικαταστήσω με χρώμα του ουρανού, αυτό το καθημερινό μαύρο της ψυχής μου…. Πόλεμος λοιπόν.

[Τη 28η Οκτωβρίου το 1940.Με τη γαλλική φράση « Alors , c ' est la guerre », που σημαίνει ¨ Πόλεμος λοιπόν ¨, ο Μεταξάς απορρίπτει το ιταμό ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον απανταχού ελληνικό λαό.]


Thanks for the photographs : 1, 2.


Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Μία πήλινη κούπα (Κινέζικο παραμύθι)

Κάποτε ένας πολύ φτωχός άνθρωπος ζήλεψε και έκλεψε μία πήλινη κούπα. Τον πιάσανε όμως την ώρα που έκανε την κλεψιά και τον κλείσανε στη φυλακή. Έμεινε ξεχασμένος εκεί μέσα για πολλούς μήνες χωρίς δίκη, τόσο, που άρχισε να σκέφτεται με ποιο τρόπο θα μπορούσε να βγει. Να δραπευτεύσει δε μπορούσε, γιατί οι φύλακες ήταν πολλοί και τον φυλάγανε καλά. Δεν του ’μενε λοιπόν, παρά η πονηριά. Μια μέρα παρακάλεσε κάποιο φύλακα να τον πάει στο αυτοκράτορα.
- Και γιατί θες να δεις τον αυτοκράτορα; ρώτησε ο φύλακας.
- Θέλω να του δώσω ένα θησαυρό πολύ σπάνιο, απάντησε ο κλέφτης.
Έτσι, τον οδήγησαν στην αυλή του αυτοκράτορα.
- Τι θέλεις από μένα; τον ρώτησε ο αυτοκράτορας.
- Μεγαλειότατε, θέλω να σας προσφέρω ένα θησαυρό πολύ σπάνιο, απάντησε ο κλέφτης κι έβγαλε από την τσέπη του ένα καλά διπλωμένο κομματάκι χαρτί. Το οποίο ανοίγει προσεχτικά και το δίνει στο φρουρό, όπου και εκείνος με την σειρά του το δίνει στον αυτοκράτορα.
- Μα δεν είναι παρά ένα κουκούτσι από αχλάδι! Φώναξε ο αυτοκράτορας, μόλις πηρέ στα χεριά του και είδε το περιεχόμενο του χαρτιού.
- Ναι, είναι μονάχα ένα κουκούτσι από αχλάδι, απάντησε ο κλέφτης, αλλά ένα σπάνιο είδος! Αν το φυτέψετε, θα γίνει δέντρο, και πάνω σ’ αυτό το δέντρο θα ωριμάσουν χρυσά αχλάδια.
- Και τότε γιατί δεν το φύτεψες εσύ;
- Υπάρχει σοβαρός λόγος. Για να βγάλει τα χρυσά αχλάδια, πρέπει να φυτευτεί από κάποιον που δεν έκλεψε ποτέ και δεν είπε ψέματα σε κανέναν. Διαφορετικά, θα βγάλει τα συνηθισμένα αχλάδια. Γι’ αυτό έφερα σε σας αυτό το κουκούτσι, γιατί σίγουρα δεν έχετε κλέψει, ούτε εξαπατήσει ποτέ κανέναν.
- Τι βλακείες μουρμούρισε ο αυτοκράτορας, ο οποίος θυμήθηκε ότι είχε κλέψει αρκετές φορές και εξαπατήσει φτωχούς χωριάτες με τη βαριά φορολογία….
- Εντάξει, τότε ας το φυτέψει ο υπουργός σας, αφού εσείς δεν με πιστεύετε.
- Εγώ δεν το πιστεύω και δεν θα το κάνω, γιατί απλά ο ίδιος είχε δωροδοκηθεί από πολλούς πολίτες.
- Εντάξει, ας το φυτέψει ο στρατηγός του αυτοκρατορικού στρατού, πρότεινε ο κλέφτης.
- Μα εγώ δεν κάνω καθόλου για κηπουρός, γιατί απλά κι αυτός είχε εξαπατήσει τους στρατιώτες του στην πληρωμή τους.
- Εντάξει, τότε ας δοκιμάσει ο ανώτατος δικαστής.
Αλλά, ούτε και ο δικαστής δέχτηκε, γιατί συνήθως έβγαζε τις αποφάσεις του ανάλογα με τα λεφτά που ο κόσμος του έδινε.
- Εντάξει, τότε ,ο αυτοκρατορικός γιατρός.
- Εμένα δεν μου επιτρέπει ο όρκος μου να πλουτήσω με τέτοιο τρόπο, γιατί απλά ο ίδιος πλούτιζε με έναν άλλο τρόπο….
- Ας, το φυτέψει, επιτέλους, ο φύλακας των φυλακών.
- Δεν ασχολούμαι εγώ με τέτοια θέματα, γιατί και αυτός με τη σειρά του δεχόταν λεφτά από τους φυλακισμένους και κανόνιζε πόσο αυστήρα θα τους συμπεριφερόταν….
Κι έτσι συνεχίστηκε η ιστορία για κάμποση ώρα. Οποιονδήποτε και να πρότεινε, αυτός έβρισκε μια δικαιολογία για ν΄ αρνηθεί, γιατί δεν είχε καθαρή τη συνείδησή του.
Στο τέλος ο κλέφτης ξέσπασε σε γέλια:
- Όλοι σας, όποιοι και αν είστε, και δεν εξαιρώ κανέναν, κλέβετε, εξαπατάτε, λέτε ψέματα, αλλά κανένας δεν μπαίνει γι’ αυτά στη φυλακή. Ενώ εγώ, το μόνο που πήρα ήταν μια απλή, πήλινη κούπα, κι όμως έπρεπε να με κλείσουν γι’ αυτό μέσα.
Κι επειδή είναι παραμύθι, έχει όπως πάντα καλή κατάληξη, έτσι ο αυτοκράτορας άφησε ελεύθερο τον «τίμιο» κλέφτη!


Όπως και να έχει ,οι μύθοι μπορεί να γράφτηκαν αιώνες πριν ,αλλά μήπως ,αυτά που εξιστορούν-τα διδάγματα τους , μερικές φορές να αληθεύουν στην δική μας πραγματικότητα, αλλά με λίγο ,πολύ λίγο ,διαφορετικούς πρωταγωνιστές ,θύτες ,θύματα και ίδιο σενάριο; Γιατί τις πιο πολλές φορές ο νόμος να είναι εύπλαστος σαν πλαστίνη και η δικαιοσύνη θεόστραβη ; Γιατί πρέπει πάντοτε να ρίχνουμε με τόση ευκολία λίθο, σε ότι μας υποδεικνύεται ; Εσείς τι νομίζετε γενικά πάνω σ’ αυτό;

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

7 αλήθειες

Thanks for the photograph Bill Ewart Jr


Αγαπημένη μου μούσα Ερατώ, η χαρά είναι δική μου ,που με προσκάλεσες στο παιχνίδι με τις 7 αλήθειες, παρόλο που έχω παίξει σε παρόμοιο παιχνίδι.


Οι κανόνες του παιχνιδιού:

>Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.

>Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.

>Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους.

>Ειδοποίησε τους ότι του έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.


Αμολάω λοιπόν στην δεξαμενή του νερόμυλου τους 7 άσπρους μου κύκνους :

1η αλήθεια: Αγαπημένο χόμπι ,η ζωγραφική και η γλυπτική μετάλλου με βιτρό.
2η αλήθεια: Εκτός από σιδεράς, στο παρελθόν κατά καιρούς ασχολήθηκα με την φωτογραφία και το μόντελινγκ.

3η αλήθεια: Γραφώ ένα βιβλίο και με θέλημα θεού θα το εκδώσω.
4η αλήθεια: Αντιπαθώ τους ανθρώπους που ακόμα και αν έχουν δίκιο εκφράζονται χυδαία και με γενικότητες.

5η αλήθεια: Λατρεύω την κοιλάδα των κέδρων εδώ δίπλα , από τον νερόμυλο.
6η αλήθεια: Είμαι τακτικός αιμοδότης από το 1997
7η αλήθεια: Αγαπημένο μου σπόρ είναι η κολύμβηση

Προσκαλώ με τη σειρά μου τα πιο κάτω νεραιδοπλάσματα (,αν βέβαια θέλουν και αν δεν έχουν παίξει ήδη):

Ευγενία

Παλμος
Anastasia
neni
Yiota

Mauveair

Kaveiros