Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Ανήκω και εγώ στην κατηγορία των αντικειμενικών ,είτε το θες ,είτε όχι!

Picture from here

Ξύπνησα και σήμερα ,με ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Εκείνο το συναίσθημα που πάντα νιώθω και εισπράττω …. ,την απογοήτευση τους. Με κοιτάνε με ‘κείνα τα ολοκάθαρα ,γυαλιστερά υγρά τους μάτια. Και όσες φορές και αν έψαχνα μετά από, μια μάχη, μια σύγκρουση, κάτι να πω ,πάντα έβρισκα την συγνώμη .Άλλοτε πάλι έκανα μια βουτιά σε ένα βυθό φτιαγμένο από αλμυρό νερό και σκέψεις. Το χάρισμα μου ήταν να φέρνω την διαφορά .Μα για εκείνη την διαφορά ,με έκλειναν μέσα σε ένα κελί….Αφού πρώτα βγήκα σε ένα βάθρο και είπα κάτι που άκουσα:
«Πάρε έναν άνθρωπο και βάλε τον μέσα σε ένα δωμάτιο ,βγάλε όλα του τα ρούχα, όλες του τις μάσκες ,τις ευαισθησίες ,την λογική, την τρέλα, τα αισθήματα ,τα ελαττώματα του…..Άφησε τον γυμνό από τα πάντα. Μετά πες μου σε τι διαφέρει από εσένα….» . Υστέρα ήπια όλο το νερό που είχανε στο αναλόγιο του βάθρου και αποχώρισα με σκυμμένο το κεφάλι , διαπιστώνοντας ότι κανείς δεν χειροκρότησε το λόγο μου. Εκείνο τον μονό λόγο ύπαρξης μου.
Πόσες φορές μες το κελί μου κρυβόμουνα από αυτή την δεσμοφύλακα ,την Τιμωρία. Αλήθεια την έτρεμα ,όταν άκουγα τα βήματα της στα δικαστήρια τους. Μα είχα και κάποιους που με νοιαζόντουσαν, με υποστήριζαν. Δεν θα ξεχάσω πόσες φορές αυτός ο δικηγόρος ,ο κύριος Χρόνος, με υπερασπίστηκε με υπομονή και κατάφερνε την λήξη των παθών μου. Μα αυτή που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου είναι την δεσποινίδα Αρχή, εκείνη την γλυκιά κοπέλα που σταδιακά ερχότανε και μου έδινε θάρρος. Με κοίταζε με τα σοκολατένια μάτια της όλο κατανόηση και με τα ζαχαρένια της χέρια με αγκάλιαζε. Οι περισσότεροι φυλακισμένοι μου είπανε ότι ήταν μια τρελή που το χόμπι της ήταν να επισκέπτεται τους κατάδικους και να τους καρφώνει στο μυαλό υποσχέσεις .Δεν με ένοιαζε όμως εμένα ,με συνεπαίρνε η πρόσκληση που μου ψιθύριζε στο αυτί . Εκείνη η πρόσκληση που έμοιαζε πρόκληση για το αύριο. Σαν ένα θεραπευτικό ρόφημα γεμάτο από όνειρα. Τα έκανε Θεέ μου όλα να φαίνονται μπροστά σε εκείνη την δεδομένη στιγμή αδύναμα πρόσκαιρα.
Και να που μια δεύτερη δανική ευκαιρία ,να αποδείξω ότι με κατανοώ, μπορεί να αποβεί μοιραία . Παρόλο που είμαι και θα είμαι ένα άβουλο πλάσμα. Ότι μου πούνε κάνω και ότι μου πούνε ψηφίζω. Έχω άχρωμο υφασμάτινο πρόσωπο για αυτό και όλοι μπορούν απάνω του να ζωγραφίσουν ότι θέλουν .Και ας λένε…. ότι είμαι ανθρώπινο και με συχωρούνε ,εγώ ξερώ…. αν το εισπράττω αυτό ,εγώ ξέρω αν επαναλαμβάνομαι.
Φυσικά κάποιες φορές είμαι και άπιαστο. Συμβαίνω δευτερόλεπτα και φέρνω μάρτυρες σπουδασμένους ηθοποιούς, να με υποστηρίξουν. Δεν κλείνομαι σε κελί , δεν γνωρίζω την δεσποινίδα Αρχή και δεν χρειάζομαι τον κύριο Χρόνο. Και αν κάποτε μέσα μου νιώσω ενοχές, ή αν αυτό το αληθινό που λένε οι ελάχιστοι άλλοι, δεν μου κάνει και θέλω να καλυφτώ. Βγαίνω απάνω στο βήμα και δεν λέω τίποτα, απλά ρίχνω με ένα προβολέα δυνατό φως σε κάποιον άλλον, που έχει το ίδιο όνομα με εμένα, «Λάθος»!

Picture from here


Το ¨Λάθος¨ στο πιο πάνω μου κείμενο μπορεί να ακούγεται σαν ένα μικρό καταδικασμένο παιδάκι ,αλλά και σε ένα αδέξιο τέρας .Μα το πιο σίγουρο είναι πιστεύω ότι από την στιγμή που κάτι αποκαλείτε λάθος θα έχει και την ανάλογη συχώρεση .Ακόμα και αν είναι σοβαρό για τους γραμμένους και άγραφους νομούς γενικά , ή την δικιά μας οπτική πλευρά. Το αν μαθαίνουμε από τα λάθη μας αυτό με κάνει να γίνομαι σαρκαστικός διαβάζοντας την ιστορία γενικά . Και αν θέλετε πιστεύω ,παρατηρείτε και στην προσωπική ιστορία του καθένα από μας ξεχωριστά. Το μονό που αλλάζει είναι οι ευθύνες μας μεγαλώνοντας .Γι΄ αυτό και τα λάθη μας, η τα λάθη των συνανθρώπων μας περνούν ανάλογη βαρύτητα , πάντοτε όπως τα αντιλαμβανόμαστε εμείς φυσικά.
Πότε πρέπει να ορίζουμε κάποια πράξη ,η κάτι λανθασμένο; Ποτέ μπορεί ένα λάθος να συγχώρεθει και ποτέ όχι ; Ποιες είναι οι απόψεις σας περί του θέματος; Εσείς τι λάθη δε συχωράτε( ελπίζω να εξαιρούνται τα ορθογραφικά : ) ) ;