Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Πάντα …και ποτέ…


Είθε οι νεράιδες των δακρυσμένων δασών  να φυλάγουν την καρδιά σου , να την φυλάνε μακριά μου ,καλή μου αγάπη, νεράιδα  μου . Να με συγχωρέσεις αν ποτέ μου σου ζήτησα να μείνεις.  Πίστεψα ότι αν συνεχίσεις να  είσαι εδώ ,αερικό ,άυλη παρουσία . Θα είναι  πιο εύκολο. 

Το ξέρω θα έπρεπε να μην είμαι αληθινός.  Στον δικό σου κόσμο να μην  είχα θέση .Θα έπρεπε να μην εύχομαι τον ερχομό σου, εκεί κοντά στο νερό,  εκεί  κοντά μου ,εκεί που πραγματοποιήσαμε μια ευχή. Μα αν αυτές τις μνήμες ,σε  αυτό το πέτρινο σπίτι, καταφέρω να τις κάμω αυταπάτες ,πάντα μου μένει κάτι από εσένα και έμενα ,πάντα εκείνη η ευχή .Πες μου μόνο πια τι  θα απαλύνει την δικιά μου καρδιά. Πες μου τώρα που φοβάμαι πάλι , πες μου αν υπάρχει ελπίδα .

"…Να μεγαλώνετε μαζί …"

Φορώ  την λευκή  μου πανοπλία και μάχομαι,  άλλα αγγελικά  σπαθιά έχω σπάσει με νυστέρια στα  χέρια . Δίνω παράταση στην ελπίδα των άλλων ,για να  έχω μονίμως ξηρασία μες στα  δυο  μπλε δωμάτια μου .  Κάποτε  όμως δεν τα καταφέρνω , τα πνίγω  με αλμυρό νερό , δεν αφήνω μέσα τους τίποτα αστέρια. 

"…μην σε ψάξει ,μη δει  τον πόνο σου ποτέ. Να είσαι πάντα δυνατός βασιλιά μου…".

Όμως είναι φορές που και εκείνης της λείπεις πιο πολύ. Είναι φορές που τα βράδια  ακούω τις προσευχές της , βλέπω σιωπηλά τις δικές τις θάλασσες να ξεχειλίζουν. Τις φωτογραφίες σου κάτω απ’ το μαξιλάρι της.
  
Καθόμαστε πάντα σε τραπέζι απουσίας σου . Με ψάχνει βρίσκει τον φόβο μου, μου λέει,  
"μπαμπάκα μου , εγώ δεν θα σε αφήσω ποτέ. Θα γίνω καλά".

Βγαίνω  μόνος στο σκοτάδι και ακούω το τραγούδι σου ,κρύο αεράκι εσύ  στον τριανταφυλλώνα της μάνας μου  . Και αναρτιέμαι πόσο θα με νοιάζει αν  υπάρχω . Μα αν ζω για να κρατώ υποσχέσεις του πάντα και του ποτέ, ας είναι .  Χάδι στα παγωμένα ροδοπέταλα .Λεπίδες εκείνα στα δάχτυλα μου . Αίμα μου,  για ‘σένα υπάρχω ακόμα.