Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Απόψε μη μιλάς είναι Χριστούγεννα

{Αγαπητά μου Νεράιδοπλάσματα , κατ’ αρχή θέλω να απολογηθώ για την ξαφνική αποχή μου από τα μαγικά παράθυρα . Να σας ευχαριστήσω πραγματικά για τα email σας .Σας ανησύχησα και σας έλειψα ,το ξέρω. Κάποιες προσωπικές μου ευθύνες και κάτι που με βαραίνει το μηνά Νοέμβρη πάντα , με απομάκρυναν από εσάς. Εκτός από αυτά είχα αποφασίσει από καιρό να κάνω μια εθελοντική προσφορά που με κράτησε επίσης κάπως απασχολημένο.

Όπως και να έχει, προς το παρόν είμαι εδώ και σας εύχομαι πολύ καλά Χριστούγεννα και ένα νέο έτος όπως εσείς το θέλετε. Είθε οι νεράιδες των ευχών να πραγματοποιήσουν όλες σας τις ευχές. Και κάτι ακόμα ,μην ξεχνιέστε ,οι νεράιδες θα είναι κοντά σας αθάνατες ,να σας προστατεύουν ,μόνο αν κρατήσετε αθάνατες τις όμορφες, τις καλύτερες στιγμές σας. Γι’ αυτό λοιπόν δίνω μια με το σφυρί μου στην χρυσή κλειδαριά ,του βιβλίου των ευχών και πάμε! }


Στου Δεκέμβρη τους χειμώνες ,τρέχεις να εξασφαλίσεις μια θεσούλα ,σε αυτό το «θέατρο».

Στριμώχνεσαι με όλους τους άλλους σε καταστήματα και ρεβεγιόν ,λες και είναι μεγάλη επιδίωξη, η επιβίωση .Θέλεις μια θέση που να έχει καλή θέα .Μα αυτούς δεν τους νοιάζει για τον δίπλα, τον μαχαιρώνουν και μετά απλά τον σκουντάνε .Έτσι πρέπει να κανείς και εσύ ,αν θες να πάρεις αυτή την θέση που έβαλες από καιρό στο μάτι. Πρόσεξε όμως, κάνε τα μάτια σου δεκατέσσερα ,βάλε όση πονηριά χρειάζεσαι και σου περισσεύει ,φτάνει να έχεις κατά νου ,ότι αν δεν προλάβεις, θα σε προλάβουνε.

Μα που να δεις μέσα σε τούτη την ομίχλη και το σκότος. Κλεψιές ,φόνοι, βιασμοί, αρρώστιες ,πόλεμοι, αδικίες, ψέματα …, παντού χάος.

Μόνο οποίος δεν φοβάται το κακό, βρίσκει την πολυπόθητη θέση. Όλοι τους το ξέρουν αυτό ,όπως και εσύ. Μα αυτός ο δρόμος ,για δες ,όλους τους κουράζει. Είναι δύσβατος ,γεμάτος λακκούβες ,χαράδρες και αγκάθια. Βρίσκεις και εσύ εκείνο τον δρόμο που με εύκολο τρόπο τον διαβαίνεις. Ξέρεις ,εκείνον τον τρόπο που τους ξεγλιστράς σαν ψάρι, που γίνεσαι άπιαστος ,με γρήγορες και απότομες κινήσεις. Εμπλουτισμένες με ψεύτικα χαμόγελα, δαγκωματιές στο σβέρκο και χτυπήματα κάτω από την μέση.

Επιτέλους όμως, έστω και με δίχως αυτόν τον τρόπο, βρίσκεις μια καρέκλα να βολευτείς μέσα σε τούτο το χάος.

Σε μια στιγμή κάτι ακούγεται .Είναι οι από πάνω .Αυτοί που κρατάνε τα νήματα, το χειριστήριο. Χαμηλώνουν τα φώτα , και η παράσταση αρχίζει ,με τους συνεσταλμένους ,αυτούς που δεν τους χωράνε ευαισθησίες , αυτούς που έχουν έμφυτη την τέχνη της υποκριτικής.

Στο θέαμα της πρώτης σκηνής θέλεις να βγάλεις μια κραυγή, μα βγάζεις μόνο ένα αναστεναγμό. Ναι, μίλα πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, μέχρι που η φωνή σου να γίνει ψίθυρος. Αρχίζει η δεύτερη σκηνή, ¨το κοριτσάκι με τα σπίρτα¨, ξανά γεννιέται, ξανά ονειρεύεται, ξανά πεθαίνει.

Λες και είναι η ίδια η αγάπη χλωμή, που με ολόγυμνα πόδια και ξεφλουδισμένα χείλι, σαν ζητιάνα τριγυρνά. Κρατά την φωτιά στα χέρια της ,μα η ίδια κρυώνει, παγώνει!

Τρομάζεις με αυτή την σκηνή ,συγκινήσαι ,σκουπίζεις λίγα από τα δάκρυα σου και ρίχνεις και μια μάτια γύρω σου, μήπως σε είδε κανείς. Μα μένεις απορημένος κοιτάζοντας τους. Διερωτάσαι αν είναι τυφλοί ,αλλήθωροι ,προς τα που κοιτάνε; Δίπλα σου κάποιοι βρίζονται για μια διαφορά. Άλλοι δυο τραβάνε μια γούνα πέρα δώθε ,με λυσσά. Άλλοι μαχαιρώνονται και άλλοι αλληλοπυροβολούνται.

Βρίσκεις όμως και εσύ το θάρρος και σηκώνεσαι απάνω, να τους φωνάξεις , ποιος εσύ. Εσύ που πιστεύεις ότι θα βγάλεις φωτιά από το στόμα σου σαν δράκος ,για να τους σώσεις. Για δες όμως, πάνω από το κεφάλι σου μια ατομική βόμβα αιωρείται ,έτοιμη να εκραγεί. Μην την προκαλέσεις καλύτερα, να σωπάσεις. Σκέψου πιο ξεκάθαρα, ¨λογικά¨ ,όπως κάνουν όλοι, κρύψε τον φόβο σου που σε παγώνει, τον πόνο που σε κομματιάζει. Και κάθισε ήσυχα στην θεσούλα σου ,αφήνοντας γύρω σου να ρέει το αίμα, πάνω στα ρούχα σου ,στα χέρια και το πρόσωπο σου. Κάποιοι σαν εσένα, αν πρόσεξες καλά ,το ίδιο κάνουνε. Υποκλίνονται στη ψευδαίσθηση του χρήματος και της δόξας.

Μα την εξουσία την έχει η αναξιοκρατία, ντυμένη στα κοσμικά, πολυτελή της φορέματα .Εκεί , κάτω από αυτά τα εκθαμπωτικά της φορέματα ,κρύβει τόση αιμοβόρικη φθορά που θα παρακαλούσες να μην κέρδιζες ποτέ αυτό το εισιτήριο.

Μα σαν από συνήθεια τώρα ,δεν λες τίποτα, παγώνεις και εσύ. Ο αχνός σου δεν διαγράφετε πια στην ατμόσφαιρα. Σαν χιονονιφάδα πλανιέσαι ,ώσπου να σε αφήσει ήσυχο ο κρύος άνεμος ,να πέσεις χαμό ,μαζί με τους άλλους και να γίνεις χιόνι.

Το μόνο που προλαβαίνουν να δουν τα μάτια σου μισοσβήνοντας είναι η τρίτη σκηνή του έργου. Όπου το κοριτσάκι με τα σπίρτα γίνετε αστέρι. Ένα αστέρι που έρχεται ,καθαρίζει την σκοτεινή ομίχλη και σας ενώνει όλους σε ένα ρυάκι που λαμποκοπάει.

Έτσι είναι η αγάπη, το έμαθες μόλις τώρα. Γεννιέται, ονειρεύεται , πονά ,πεθαίνει ,μα ξανά γεννιέται. Και όλος αυτός ο κύκλος της αναστάσεως όλο και ξανά γίνετε. Ώσπου μια μέρα αυτοί οι λίγοι που την νιώθουν, την ευεργετούν σαν εσένα, κουραστούν και τότε ποιος ξέρει, ίσως τα Χριστούγεννα να είναι αχρείαστα. Γι’ αυτό και εσύ ,όπως και Εκείνος που ‘χει απόψε τα γενέθλια του , μη μιλάς. Απόψε ,μη μιλάς, απόψε είναι Χριστούγεννα!




Lyrics | Barlow Girl lyrics - I Believe In Love lyrics

Πολλοί μου λένε, “ νιώθεις ότι είναι Χριστούγεννα; Εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα”. Άλλοι πάλι εκφράζουν μια αντιπάθεια σε αυτή την γιορτή, τάχα ότι προτιμούν να περάσουν γρήγορα ,διότι εκτός από ότι χρειάζονται κουραστικές προετοιμασίες είναι και σπαστικό να είναι όλοι γύρω τους χαρούμενοι. Πραγματικά αγαπητοί μου φίλοι είναι Χριστούγεννα ,μέρες χαράς διασκέδασης μα και αγάπης. Ναι, αγάπης κάτι που ακούω συχνά να λείπει από τις ζωές πολλών συνανθρώπων μου. Και επειδή αυτές οι μέρες αναγκάζουν κάποιους να απαρνηθούν τον εγωκεντρικό τους εαυτό-χώρο. Εκείνον τον εαυτό τους που λέει με περηφάνια συχνά, «ξέρεις εγώ έτσι είμαι…μπλα….μπλα….μπλα….» (περνά μια ψωνισμένη μύγα). Είναι όμως αυτές οι άγιες μέρες, που ξυπνούν μια μικρή φωνούλα (την οποία είναι μάστορες στο να την πνίγουν μέσα τους), που λέγετε “συνείδηση” και φωνάζει, «για δες αυτούς που βοηθάνε, χαμογελάνε, αγαπάνε, κάν’ το και εσύ! Για να νιώσω καλά, σε παρακαλώ». Μα αυτοί βρίσκουν ανώριμες δικαιολογίες ,όπως πάντα. Μεταμορφώνονται σε “γκρινιάρηδες δικαστές ,που νιώθουν άβολα” και αρχίζουν να προσπαθούν να φέρουν μαύρα σύννεφα και στους άλλους . Μα να ‘ταν μόνο αυτό ,με ζήλια, με μνησικακία και φθόνο ¨σκοτώνουν¨, το ίδιο το είδος τους , με ότι βρούνε εύκαιρο(, βέβαια το πιο αποτελεσματικό φονικό μέσο είναι η εξουσία ,οι θέσεις ισχύς που λέμε).

Αυτά τα Χριστούγεννα και κάθε Χριστούγεννα πιστεύω θα μπορούσε να είναι μια αρχή ,για να συνεχίσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας, με αγκαλιές , μα πάνω από όλα συνεργασία . Πόσο τυφλοί άραγε είμαστε πια ,δεν βλέπουμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή ,ότι είναι συνετό την ζωή μας πέρα από τις άσχημες καταστάσεις να τη ζήσουμε όσο πιο μονιασμένα και όμορφα μπορούμε, “δίχως να βλάπτουμε”, πραχτικά ,όχι μόνο στα λόγια!