Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Τι απέμεινε




 Αγαπημένο μου βιβλίο ,των ευχών, τι απέμεινε θα σου πω, γιατί μου φαίνετε δεν το καταλαβαίνεις   και μάλλον ούτε και εγώ.  Ίσως με βοηθήσεις και έμενα να βρω ξανά λίγη περισσότερη  δύναμη, λίγη γαλήνη . Ίσως βοηθηθούμε και οι δυο. Είσαι , αλήθεια ,  κλισμένο τόσο καιρό με εγκαρτέρηση  ,μα σήμερα αποφάσισα να σου γράψω ,  Όχι για άλλους κόσμους ,όχι για μύθους ,μα για την δικιά μου πραγματικότητα .

Ξέρεις κάποτε ήμουν εγώ ,εκείνη και το πολύτιμο .Κάποτε εκείνη  με φιλούσε και χανόταν μες στην αγκαλιά μου , τώρα έγινε αντίλαλος  στο μυαλό  μου. 
"...όταν σου λείπω ανυπόφορα ποιο πολύ , κλίσε τις  δυο σου μπλε θάλασσες και θα  είμαι κοντά σου..."  .  

Ακόμα νομίζω ότι θα την δω, από στιγμή ,σε στιγμή . Αρνούμαι να  ονειρεύομαι την ζωή που είχα.  Ο καιρός θα μου πεις απαλύνει τα πάντα . Και για να σου μιλώ, θα πει ότι κάτι μέσα μου έχει απαλύνει .  Κάποτε όμως , κάποτε, με πιάνει ,εκείνος ο εγωιστικός μου θυμός ,εκείνο το παράπονο.

Είμαι καλά ,αλήθεια, και χθες και σήμερα, τα καταφέρνω ,είδες το πολύτιμο πόσο  μεγάλωσε .Σήμερα μαζέψαμε  αγριοτριαντάφυλλα από τον τριανταφυλλώνα  μας. Τα  τυλίξαμε σε αλουμινόχαρτο .


Νεράιδα μου , σου άφησε  το μπουκέτο  εκεί  που της είπα ότι θα περάσεις  να το μαζέψεις  .Εκεί , αγάπη μου, που σε έκρυψα σαν θησαυρό μες στην γη, μέσα σε ένα κουτί. 

Πριν προλάβει να με ρωτήσει  για τα προηγούμενα λουλούδια ,της είπα πως πήρες την δροσιά και το χρώμα τους. Έτσι κάνουν οι μαμάδες που γίνονται νεράιδες.
"... παμπά  ,μας άφησε το άρωμα τους..."