Ο Σιδεράς

Ναι, είναι σχεδόν καλοκαίρι ,το ξέρω, αλλά άσε με να σου πω για ξεκίνημα ένα μύθο από τη συλλογή Χριστουγεννιάτικων Παραμυθιών ,που μου αρέσει και αραιά-πυκνά ,με αντιπροσωπεύει…

Mια φορά κι έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια, σ’ ένα μικρό χωριό χωμένο στο δάσος, ζούσε ένας πολύ φτωχός και τίμιος σιδεράς. Ολημερίς κι ολονυχτίς δούλευε σκληρά σκυμμένος πάνω από τη φωτιά προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα και να θρέψει την οικογένειά του. Ο ήχο από το σφυρί του αντιλαλούσε σε όλο το χωριό κι έφτανε μέχρι βαθιά μέσα στο δάσος, τρομάζοντας τα ανύποπτα πουλιά και ζώα.

Οι συγχωριανοί του τον αγαπούσαν, γιατί ήταν καλόψυχος και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, και συνήθιζαν κάθε φορά που είχαν λίγο χρόνο ελεύθερο, να περνάν από το σιδεράδικό του και να κάθονται συντροφιά του γύρω από τη μεγάλη φωτιά, λέγοντας ιστορίες για στοιχειά και δαιμόνους και ακούγοντας το μονότονο χτύπημα του σφυριού πάνω στο μέταλλο, που θαρρείς πως μέσα στην παγωμένη και σκοτεινή νύχτα σκορπούσε μακριά από το χωριό όλα τα κακά πνεύματα.

Ήρθε όμως μια χρονιά δύσκολη για όλο το χωριό και για τον σιδερά. Γιορτές πλησίαζαν και οι περισσότεροι δεν είχαν ούτε ένα κομμάτι ξεραμένο ψωμί να φάνε. Έβγαιναν στο δάσος και προσπαθούσαν να βολευτούν με ότι έβρισκε ο καθένας. Έτσι και ο σιδεράς ένα παγωμένο βράδυ που ο αέρας σφύριζε κι έφερε απ’ το βορά ψιλό-ψιλό χιόνι, βγήκε να στήσει τις παγίδες του με την ελπίδα κάτι να πιάσει, έστω και μικρό, για να το πάει στο σπίτι, στη γυναίκα του. Και ’κει που προχωρούσε και συλλογίζονταν, έπαψε ο αγέρας ξαφνικά κι ανοίξανε σε μια μεριά τα σύννεφα και το φεγγάρι φάνηκε λεπτό σαν σπαθάκι, κι ακούστηκαν πατήματα στο χιόνι και μια φωνή λεπτή – λεπτή να τραγουδάει χαρούμενα τραγούδια με λόγια που δεν βγάζαν νόημα στη γλώσσα των ανθρώπων. Ο σιδεράς σταμάτησε τρομαγμένος κι ακούμπησε το φυλαχτό του κι άρχισε ψιθυριστά να λέει το πάτερ ημών, γιατί μπροστά του φάνηκε ένα ξωτικό, κοντό με πόδια στραβά κι ένα μυτερό καπέλο που είχε στην άκρη του κουδουνάκια.

- Και σαν που πάει τέτοια ώρα μες στο χιονιά, κυρ- σιδερά μου; Τον ρώτησε το ξωτικό. Ο σιδεράς ξαφνιάστηκε που το ξωτικό τον ήξερε, όμως δεν είπε τίποτε, μονάχα του ’πε πως βγήκε έξω να γυρέψει την τροφή του, γιατί ήταν άσχημη χρονιά κι οι γιορτές πλησίαζαν και η οικογένειά του πεινούσε.

Τότε γέλασε το ξωτικό και το χιόνι που έπεφτε πύκνωσε πολύ θαρρείς να σκεπάσει τον κόσμον όλον και τρόμαξε η κουκουβάγια και πέταξε μακριά μες στο σκοτάδι κι έγινε ξάφνου ησυχία απόλυτη, σαν κάποιος να ’χε πεθάνει και μόνο που ακούγονταν η ανάσα του σιδερά μέσα στο παγωμένο αγέρα.

Σύρε στο σιδεράδικό σου και κοίτα κάτω απ’ τα σβησμένα κάρβουνα της φωτιάς σου. Εκεί θα βρεις την τροφή σου και μην ψάχνεις άλλος.

Ο σιδεράς δεύτερη φορά δεν περίμενε να τ’ ακούσει κι έβαλε τα πόδια στην πλάτη. Έτρεχε στα σκοτεινά και πίσω του σαν να τον κυνηγούσε το χαρούμενο τραγούδι του ξωτικού χτυπώντας από δέντρο σε δέντρο κι αντιλαλώντας στο δάσος όλο με λόγια που δεν έβγαζαν νόημα στη γλώσσα των ανθρώπων.

Σαν έφτασε επιτέλους σπίτι του ο σιδεράς σφάλισε την πόρτα κι έκαμε στον αέρα το σημείο του σταυρού τρεις φορές κι ούτε που τόλμησε να πάει στο σιδεράδικό του, τι ήταν σίγουρος πως κάτι κακό του σκάρωνε το ξωτικό, για να γελάσει σε βάρος του. Μόνο την άλλη μέρα το πρωί που φώτισε, πριν ανάψει τη φωτιά στο σιδεράδικο να ξεκινήσει τη δουλειά, έβαλε από περιέργεια τα χέρια του μέσα στα κάρβουνα και κόντεψε να μείνει ξερός από την τρομάρα του, όταν έβγαλε τις φούχτες του γεμάτες φλουρί μαλαματένιο.

Εκατό νομίσματα βρήκε εκείνη τη μέρα ο σιδεράς κι όσοι περνούσανε δεν πίστευαν στα μάτια τους. Μόνο τ’ αγγίζανε για να σιγουρευτούνε. Και τότε κάποιοι ζήλεψαν τον σιδερά και κρύφτηκαν πίσω – πίσω για να μη φαίνεται η ντροπή. Και βέβαια ανθρώπινα όλα αυτά μόνο που ο σιδεράς όλους τους ξάφνιαζε, γιατί τίποτε δεν κράτησε για το εαυτό του αλλά γέμισε με τρόφιμα τις αποθήκες του χωριού και φορεσιές καινούργιες πήρε για τον καθένα και σ’ όλα τα παιδιά παιχνίδι τώρα που έρχονται οι γιορτές, να μη μείνει αδειανό κανένα δέντρο.

Κι όταν ήρθε η σειρά του φορεσιά καινούρια να πάρει, φλουριά καθ’ όλου δεν είχαν περισσέψει κι έμεινε ο σιδεράς με τα ρούχα τα παλιά, τα λιωμένα. Μα αυτός καθόλου δεν λυπήθηκε, γιατί στο σιδεράδικο του έκαιγε η φωτιά του κατακόκκινη και το σφυρί του να χτυπάει ξανά το σίδερο στο αμόνι. Όλοι χαρούμενοι ήταν μια πιότερο απ’ όλους ο σιδεράς. Έτσι ανήμερα βγήκε στο χιονισμένο δάσος να βρει το ξωτικό και να το ευχαριστήσει.

Περιπλανήθηκε ώρες πολλές μέσα στο δάσος με τα δέντρα τα πανύψηλα. Κάτω το άσπρο του χιονιού και ψηλά κατάμαυρη η νύχτα, με κάτι αστέρια μικρά τοσοδούλικα. Κι είχε σχεδόν απελπιστεί, όταν άκουσε τη φωνή του ξωτικού να ρωτάει θυμωμένο: Ποιος είσαι εσύ που τόση ώρα με ψάχνεις; Τι ζητάς;

Τότε ο σιδεράς γύρισε και χαιρέτησε με σεβασμό το ξωτικό. Εσύ κυρ-σιδερά, είπε το ξωτικό, κόντεψα να μη σε γνωρίσω, δεν άλλαξες καθόλου. Που είναι τα ρούχα τα πλουμιστά, που τ’ άσπρα άλογα κι οι χρυσαφιές οι άμαξες, που οι υπηρέτες οι στολισμένοι; Μήπως δεν βρήκες τα φλουριά που σου ’ταξα; Τα βρήκα καλό μου ξωτικό, του απάντησε ο σιδεράς και του ’πε την ιστορία όλη. Κι όση ώρα του μιλούσε δάκρια μεγάλα στάζανε απ’ τα μάτια του ξωτικού κι έκαιγαν το χιόνι.

Κι όταν τέλειωσε την ιστορία του ο σιδεράς ρώτησε το ξωτικό: γιατί κλαις καλό μου ξωτικό; Κι εκείνο απάντησε: τέτοιο θυμό δεν έχω νοιώσει για άνθρωπο, γι’ αυτό κυλάν τα δάκρυά μου. Με τόσα χρήματα θα ζούσες πλούσια εσύ και των παιδιών σου τα παιδιά. Κι αντί γι’ αυτό προτίμησε να τα σκορπίσεις εδώ κι εκεί κι εσύ να παραμείνεις βρώμικος και φτωχός και κάθε μέρα να καις τα γένια σου δουλεύοντας τη φωτιά και το σίδερο, εσύ που θα μπορούσες όλους στο χωριό να τους αγοράσεις.

Έτσι κατασπατάλησες το δώρο μου, μ’ αυτή σου η πράξη δεν θα περάσει έτσι. Στάχτη να γίνουν τα φλουριά που σου ’δωσα κι ό,τι μ’ αυτά αγοράστηκε. Φτωχός εσύ να ζήσεις και των παιδιών σου τα παιδιά. Φύγε τώρα, πριν θυμώσω κι άλλο. Κι αν ήσουν διαφορετικός θα γέμιζες χρυσάφι.

Έτσι τιμωρήθηκε ο σιδεράς για την καλή του πράξη και το επόμενο πρωί πολλοί φτωχοί ξύπνησαν ακόμη φτωχότεροι.

Και πέρασαν χρόνια πολλά και το χωριό έγινε πόλη. Και το δάσος έγινε έπιπλα και ξύλα για το τζάκι και οικόπεδα αξιοποιήσιμα κι ακόμα οι γονείς διηγούνται στα παιδιά τους το πάθημα του καλού σιδερά, για να μαθαίνουν.