Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Σαλάαμ ,θα πει Ειρήνη

Επί ευκαιρίας της σημερινής γιορτής της παγκόσμιας μέρας ειρήνης, σας παρουσιάζω πιο κάτω μια εμπειρία από το ημερολόγιο μου , οπού ήμουνα εθελοντής νοσοκόμος του ερυθρού σταυρού ,στον πόλεμο, Λιβάνου - Ισραήλ ,το καλοκαίρι του 2006.


Επιτέλους αυτό τον καλοκαιρινό μήνα είχα καταφέρει να πιάσω άδεια, τις ημέρες που έπρεπε. Ετοιμαζόμουνα για ένα ταξίδι. Έβαλα και τα τελευταία ρούχα στην βαλίτσα. Προηγουμένως είχα βάλει και τρεις χοντρές κουβέρτες, μερικά κουτιά με σοκολάτες,…. και το μικρό βαλιτσάκι οπωσδήποτε. Έβαλα το διαβατήριο και το εισιτήριο σε μια από τις τσέπες της βαλίτσας. Βγήκα από το σπίτι και η Άννα με πέταξε με το αυτοκίνητο της μέχρι το λιμάνι. «….Άντε και προσεχτικά !» Είπε καθώς με αποχαιρέτησε.

….Έμεινα στην καμπίνα για λίγο . Βγήκα αργότερα και συνάντησα και τους υπόλοιπους στο κατάστρωμα. Ο συντονιστής, ας πούμε, στάθηκε πάνω σε μια μικρή εξέδρα και άρχισε να λέει από το μικρόφωνο: «Κυρίες και κύριοι θα ήθελα να σας συγχαρώ για την απόφαση σας να κάνετε αυτό το ταξίδι .Αυτή είναι μια εμπειρία που λίγοι ρισκάρουν να ζήσουν… Θα ήθελα να μην ξεχάσετε να λειτουργείτε σαν ομάδα και να ακούτε τους προϊστάμενους σας …».

Φτάσαμε χαράματα στη Τίρο και από εκεί με αυτοκίνητα του ερυθρού σταυρού πορευόμασταν σε ένα νοσοκομείο της Βηρυτού . Τα μόνα πράγματα που άγγιζε το πύρινο φως του πρωινού ήλιου ,ήταν μόνο κάτι χαλάσματα. Ανθρώπους είδαμε μόνο στο λιμάνι και όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο. Εκεί μας υποδέχτηκα οι γιατροί και οι υπόλοιποι νοσοκόμοι. Κάποιοι Κύπριοι και Άγγλοι ανάλαβαν να μας ¨ξεναγήσουν¨.

Είδα τον πόνο και άλλες φορές και όμως αυτή την φορά ήταν χειρότερα από ποτέ . Ακρωτηριασμένοι , παραμορφωμένοι άνθρωποι παντού. Βρέφη ,παιδία ,γυναίκες ,άντρες, γέροι ,δεν είχε σημασία. Σημασία είχε τι θα κάναμε, για να νιώσουν καλύτερα , να ζήσουν, να επιβιώσουν. Ένας Δανέζος γιατρός μας κάλεσε αμέσως για συγκέντρωση και είπε: « …Σε περίπτωση που κάποιοι νιώθετε άβολα προλαβαίνεται να φύγετε μέχρι το τέλος της μέρας. Αλλιώς θα φύγετε όπως έχει προγραμματιστεί σε μιάμιση βδομάδα …..».

…. Ο κόσμος στοιβαζότανε στους διαδρόμους του νοσοκομείου .Οι πλείστοι από αυτούς δεν είχαν απλά που να μείνουν . Στην αρχή μοίραζα τρόφιμα, με άλλους εθελοντές , σε ένα όχλο από ανθρώπους που δεν ήξεραν μέσα στον πανικό τους τι θα πει σειρά . Πάλευα με τα λίγα λιβανέζικα-Αραβικά ,που μου έμαθαν οι παλιότεροι να τους καθησυχάσω ,η καλύτερα να τους κρατήσω ψύχραιμους έτσι ώστε να πάρουν όλοι από κάτι. Την πρώτη μέρα και την δεύτερη ένοιωσα ενόχληση και πόνο που τα χέρια μου είχανε γεμίσει με μελανιές και γδαρσίματα. Ύστερα συνήθισα και έγινα και πιο προσεχτικός.

Μετά από τρεις μέρες μερικοί από εμάς μεταφερθήκαμε στην Σιμπλίν(,που είναι πολύ κοντά στη Σιδώνα και στην Τίρο, όπου έγιναν και οι πρώτοι βομβαρδισμοί). Σε ένα άλλο (,ας το πούμε) ¨νοσοκομείο¨ ,κοντά σε καταυλισμό Παλαιστινίων. Εκεί με έβαλα να μοιράζω και να χορηγώ φάρμακα .Εκεί είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω ότι ,είχα τελικά αποχτήσει και άλλες αντοχές. Αντοχές ,από εκείνες τις βάρδιες ,όταν άκουγες πιο κοντινά, τα βογκητά, τα κλάματα ,και τους βομβαρδισμούς. Σε συνδυασμό μιας άσχημης μπόχας που μπαινόβγαινε από τα παράθυρα. Φυσικά τις περισσότερες φορές όταν τελείωνα την βάρδια μου, έτρεχα έξω και ξερνώκοπούσα. Και παρόλα αυτά ,κατάφερνα να κοιμηθώ μια με δυο ώρες το πολύ και αυτές λόγο κούρασης . Πάντα κάτι θα με ξυπνούσε…..

Ναι, πάντα κάτι θα με ξυπνούσε ,όπως εκείνη την μέρα που έφεραν έξι άτομα τα οποία κτυπήθηκαν από θραύσματα οβίδας ,όλοι βαριά τραυματισμένοι. Ένα δεκάχρονο αγόρι είχε χάσει το πόδι του. Ο νοσοκόμος του φορείου μετακίνησε το χέρι του από το ακρωτηριασμένο πόδι και μου ένεψε να βάλω το δικό μου για να κρατήσω τη αιματοβρεγμμένη γάζα με πίεση. Ένιωσα τα κόκαλα και την χαλαρή σάρκα να διαμαρτύρονται στην πίεση που έβαζα . Προχωρήσαμε μέσα στον διάδρομο γρήγορα προς το χειρουργείο .Μα έμοιαζε ότι αυτός ο διάδρομος δεν τελείωνε, και το χειρουργείο έμοιαζε πολύ μακρινό…. Σε μια στιγμή ο μικρός έβαλε μια δυνατή φωνή ,καθώς προσπάθησε απότομα να ανασηκωθεί. Αλλά σε δευτερόλεπτα, όταν ο άλλος νοσοκόμος που έσπρωχνε το φορείο προσπάθησε να καθηλώσει σε αυτό τον μικρό. Το παιδί έχασε τις αισθήσεις του και ο νοσοκόμος συνέχισε με πιο πολλή ταχύτητα να σπρώχνει το φορείο. Πριν καλά ,καλά μπούμε στο χειρουργείο ένας γιατρός μας λέει να κάνουμε πέρα ,του πιάνει το σφυγμό και μου λέει στα αγγλικά δίνοντας μου ένα κατάλογο να αναλάβω την διαδικασία ευθανασίας. Απευθύνομαι αμέσως στον νοσοκόμο του ασθενοφόρου ,ο οποίος μονολεκτικά διαβάζει τα όσα στοιχεία πρόλαβε να αποσπάσει από το παιδί πριν. Τέλος με κοιτάει κατάματα μη καταλαβαίνοντας και αυτά που ψέλλισε στην γλώσσα του. Τι συμβαίνει ρώτησα; Εκείνος μου απάντησε σχεδόν δισταχτικά: «Το μικρό όνομα του παιδιού αυτού , “Σαλάαμ”(Salaam), σημαίνει “Ειρήνη”!».

Η μιάμιση εβδομάδα τέλειωσε .Οι περισσότεροι από το γκρουπ που φτάσαμε εκεί μαζί ,αποφάσισαν να μηνούν. Εγώ έφυγα με τους υπόλοιπους. Δεν μπορώ να πω ότι θα μπορούσα να μείνω. Ίσως να έφταιξε το ότι μου πήρε ώρες να αφαιρέσω από τα χέρια, το αίμα που στέγνωσε στις χαραμάδες των νυχιών μου. Αλλά σίγουρα θα συνέχιζα να βοηθώ, όπως και κάνω, όσο μπορώ ,όπως φαντάζομε και οι υπόλοιποι που έφυγαν .

….Το πλοίο αυτή την φορά ήταν πολύ γεμάτο με πρόσφυγες περισσότερο. Έβλεπες ¨μέσα¨ στα μάτια τους μια απέραντη χαρά που έφευγαν από την κόλαση, το μακελειό. Από την άλλη διέκρινα την θλίψη να τους ¨πλαισιώνει¨ τα μάτια μαζί με την κούραση. Έπιανα κουβέντα με αυτούς που μιλούσαν( εννοείτε είτε ιταλικά, είτε αγγλικά).Οι περισσότεροι δεν αναφέρθηκαν, ούτε παραπονέθηκαν καν για το κακό που τους βρήκε. Το μόνο που ρωτούσαν , η μόνη τους ανησυχία ήταν πως ήταν “η γη της επαγγελίας”. Πως έμοιαζε το νησί, που θα πήγαιναν και σε πόσο βαθμό φιλόξενοι είναι οι Κύπριοι.

Έφτασα εκείνο το μεσημέρι στην Λεμεσό ,σχεδόν εξαντλημένος …Το βράδυ τηλεφώνησα στην Άννα και της είπα να πάμε για ποτό σε ένα μπαράκι. Αφού πήγαμε, καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι δίπλα από την θάλασσα. Τυχαία πέρασε και ένας φίλος που ήρθε πρόσφατα από πολυεθνική κατασκήνωση. Φάνηκε να αυτοπροβάλλεται, συνηθισμένα πράγματα .Όλα έδειχναν να λειτουργούν με τον ίδιο παλιό τους ρυθμό, όπως τα είχα αφήσει. Το δε φεγγάρι όπως καθόμασταν κοντά στην ακρογιαλιά ,έμοιαζε με μοίρα πορτοκαλιού και όσο κατέβαινε, όλο και κοκκίνιζε.

Τρεις μέρες έκανα για να σταματήσει να με πονά το στομάχι μου ,καθώς και οι αγρυπνίες. Φυσικά και ένα ταξίδι σαν αυτό ακόμα μια φορά μου έλυσε το γιατί να γίνονται οι πόλεμοι. Διότι όπως πίστευαν και οι αρχαίοι Έλληνες, αδελφή του μυθικού θεού του πολέμου ήταν , η Έριδα. Η Έριδα ήταν η μυθική θεά του καβγά και της διχόνοιας. Αυτό μάλλον είναι που φταίει η τάση μας να επιτεθούμαστε ,για να αποδείξουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι, ότι σε εμάς αξίζει το μήλο της Έριδας, η τουλάχιστον ένα κομμάτι του(,ένα κομμάτι γης). Παρόλα αυτά αν μπορούσα να στείλω ένα αντιπολεμικό μήνυμα θα ήταν αυτό που είπε ο Όσιος Ιωσήφ : «Δώστε Γη για να πάρετε Ουρανό».Τότε ίσως να ζούσαμε “ειρηνικά”, με ηρεμία. Να είχαμε σαν μόνο εχθρό την φύση και όχι τον ¨νου¨ του ανθρώπου. Τι άλλο να πω δεν ξέρω ,όταν υπάρχουν καλλιτέχνες που δημιουργούν τέτοιες εικόνες .

45 σχόλια:

maika είπε...

Δεν παιζόμαστε εμείς οι άνθρωποι....συμφέροντα και φιλοδοξίες πάνω απ΄όλα!
Τι αξία έχει ένας μικρούλης Σαλάαμ?
Σιγά τώρα....
Μπράβο σου που πήγες και βοήθησες,χίλια μπράβο!!
;0)

ζαφορα είπε...

Αγαπημένε μου sidera
Αυτά και πολλά άλλα χειρότερα
έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται
στον πλανήτη που λέγεται γη από τότε που υπάρχει.
Το βασικότερο είναι ότι δεν θα σταματήσουν
όσο υπάρχει ο άνθρωπος και τα άγρια ένστικτά του.
Τα ζώα σκοτώνουν για φάνε
και να ζήσουν.
Οι εγκληματίες τέρπονται,ηδονίζονται,
και αισθάνονται δυνατοί
με τα εγκλήματα τους.
Γιατί έγκλημα ήταν κι αυτό
με τον Σαλάαμ και μάλιστα
από τα χειρότερα γιατί
έγινε από γιατρό.
Σε καταλαβαίνω και σε συγχαίρω
για τον εθελοντισμό σου γιατί έτσι
θα έκανα κι εγώ.
Όσο για τους φωτογράφους
και τους καλλιτέχνες
με θέματα βίας ,
μπορώ να το χαρακτηρίσω διαστροφή.
Δώσε γη για να πάρεις ουρανό…
και νομίζω ότι εσύ δίνεις πολλή
και με αγάπη αληθινή.

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Την αγάπη μου.

Ανώνυμος είπε...

ΜΑ όλοι αυτοί (στις φωτογραφίες) ήταν τρομοκράτες ή εν «δυνάμει» τρομοκράτες. ΚΑι ο μικρός Σαλαάμ επίσης. Δηλαδή τι ήθελες; Να αφήσουν Οι Αμερικανοί ανυπεράσπιστες τις δυτικές αξίες της δημοκρατίας και την ελευθερίας του λόγου και των ηθικών αξιών; Ήθελες να κινδυνεύσει ο δυτικός πολιτισμός μας;
Σιγά!
Εξάλλου αν τα πιτσιρίκια είναι αθώα μην σκας. Θα πάνε στον Παράδεισο.
Πάντως οι Αρχαίοι είχαν δίκιο. Τα αίτια των πολέμων και την φρίκης που υπάρχει στον κόσμο βρίσκονται βαθιά χωμένα στον ψυχισμό μας. Και δεν τα παίρνει χαμπάρι κανείς.

jacki είπε...

Ειρήνη; Αστείο ακούγεται. Το 2008 είναι δυνατόν να πεθαίνουν σε πολέμους; Αλλά και ειρήνη να έχουμε οπλισμένα χέρια μπορούν να εισβάλουν σε σχολεία και να σκοτώσουν μαθητές..ή να πνίξουν τη συζυγό τους και να τη θάψουν σε παρκάκι...
Ειρήνη..είναι αστείο. :(((
Καληνύχτα.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Αγαπημένε μου φίλε διάβαζα αυτά που έγραφες και ράγιζε η δική μου καρδιά.Ξέρεις ένας λόγος που δεν διάλλεξα την Ιατρική αποφεύγοντας την οικογενιακή παράδοση ήταν οτι δεν αντέχω τον ανθρώπινο πόνο, όχι τα αίματα και τις πληγές.. τον πόνο στα μάτια των ανθρώπων.. αν ήμουν εκεί κοντά σπου μπορεί και να αυτοκτονούσα με τόσο πόνο.Όταν έγινε η επιστράτευση τότε με τη Κύπρο εγώ έφυγα με τις νοσοκόμες στον Εβρο γιατί ήμουν ανώτατη βαθμίδα στους προσκόπους.Θυμάμαι ακόμα τους φαντάρους που μας πιάνανε τα χέρια και μας έβαζαν σημειώματα στη χούφτα για τους γονείς τους, θυμάμαι που πεινούσανε γιατί η Χούντα τους επιστράτευσε χωρίς να υπολογίζει οτι έπρεπε να φάνε.Έδινα ότι είχα , έμεινα χωρίς φαγητό τρεις μέρες γιατί μοίραζα το μερίδιο μου μέχρι που λυποθήμησα. Όταν γύρισα στη Θεσσαλονίκη πήρα τα τηλέφωνα που μου έδιναν.Θυμάμαι μια μητέρα απο Αθήνα που έκλαιγε σαν μωρό στο τηλέφωνο.Με αφήνει άφωνη αυτή η κατάρα των ανθρώπων να προκαλούν πόνο στο διπλανό τους.Μετά θέλω να φέρονται καλά στα ζώα.. πως ; αφού δεν αγαπούν τον όμοιο τους .Βλέπω μερικές φορές κάτι ντοκυμαντερ και αρρωσταίνω..έτσι κλείνω τα μάτια ,χώνω το κεφάλι μου στην άμμο σαν την στρουθοκάμηλο και εταιροτυφλώ στη δυστυχία του διπλανού μου συνεχίζοντας τη ζωή μου και παραπονούμενη όταν δεν ... πετυχαίνει το ..κέικ μου.Τι ειρωνία.. Καληνύχτα καλέ μου , η μόνη μου ελπίδα είναι άνθρωποι σαν κι εσένα.

lena_zip είπε...

Καλέ μου σιδερά τα συγχαριτήριά μου που πήγες ως εκεί και έδωσες ανακούφιση (όσο γινόταν) στους συνανθρώπους μας που την είχαν ανάγκη. Όσο υπάρχει πόλεμος φίλε μου τόσο ακόμα υπάρχει και ανθρωπιά και χώρος για τους κατατρεγμένους. Μακάρι η ειρήνη να έρθει στον κόσμο. Θα με πεις φαντασμένη, αλλά ας το ευχηθούμε τουλάχιστον. Καλό σου βράδυ.

Kaveiros είπε...

Το χειρότερο και συνάμα το πιο βλακώδες θηρίο είναι ο άνθρωπος..
κι αν σκεφτεί κανείς τι σημαίνει η λέξη άνθρωπος, σε πιάνει μελαγχολία..
θα λογοδοτήσουμε..να είσαι βέβαιος!
Να είσαι γερός και πάντα άξιος!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

η διαφορα μας με τα θηρια ειναι οτι εκεινα πολεμουν για να ικανοποιησουν τις βασικες αναγκες της επιβιωσης τους ενω οι ανθρωποι πολεμουν για να κερδισουν το παραπανω...να κερδισουν κατι που δεν τους ανηκει...
αφελης μπορει να ακουστω μα ακομα και τωρα δεν μπορω να καταλαβω πως κοιμουνται οι ανθρωποι που προκαλουν τους πολεμους...αυτοι που ξερουν πως εχουν βαψει με αθωωο ειμαι τα χερια τους...αυτοι που γνωριζουν πως εκατομυρια ψυχες χαθηκαν στο ονομα μιας "ειρηνης"...ποσο γελοιο ακουγεται αληθεια...ποσο αδικο...ποσος πονος κρυβεται και ποσο αιμα χυθηκε στο ονομα μιας "ειρηνης"
φυσικα και σου αξιζουν συγχαρητηρια για μια τετοια πραξη...για καθε πραξη που μπορει να απαλυνει εστω και λιγο τον ανθρωπινο πονο...
ενα γλυκο φιλι απο μενα καλε μου σιδερα!

neni είπε...

Διαθέτεις μεγαλείο ψυχής.Εγώ είμαι πολύ μικρή για να αντέξω κάτι τέτοιο αλλά εσύ πολύ μεγάλος που τελικά το άντεξες και το υπέρεφες όλο αυτό.Χίλια μπράβο και πάντα να βοηθάς τους συνανθρώπους μας που μας έχουν τόσο πολύ ανάγκη και εσύ και φυσικά και όλοι εμείς οι υπόλοιποι.Ειλικρινά,αν σε εκτιμούσα και σε θαύμαζα μια φορά τώρα θα σε αγαπώ για πάντα.Θα σε ζηλεύω με το όμορφο συαίσθημα της ζήλιας.Είσαι υπέροχος άνθρωπος και μακάρι στην ζωή σου να έχεις ανθρώπους να σε σέβονται και να σ΄αγαπάνε.
Υποκλίνομαι.
Ανατρίχιασα από την περιγραφή σας.
Την καλημέρα μου

Sideras είπε...

@maika
Καλωσόρισες στην παρέα του βιβλίου των ευχών. Και πόσες άλλες χιλιάδες παιδιά χάνονται στους εγωιστικούς πολέμους. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια .Μακάρι να μην χιάζεται η βοήθεια του ερυθρού σταυρού. Μακάρι οι άνθρωποι να μην είναι πολεμοχαρείς.

Sideras είπε...

@Αναζητώντας την Αυτογνωσία
Καλωσόρισες και εσύ στο βιβλίο των ευχών .Συγχαρητήρια καταρχήν για την απίθανη ιστοσελίδα σας και προπαντός για την προσπάθεια σας. Ένας διαφορετικός τρόπος οπτικής…

Sideras είπε...

@jacki
Όπως το λες είναι. Πόσο δυστυχώς θα υπάρχει αυτό το πράγμα, η άλλη πλευρά της ειρήνης; Κωμικοτραγικό να βλέπεις να ενισχύετε ο πόλεμος-το έγκλημα, εν καιρό ειρήνης .Αλήθεια δεν έχουν κάτι άλλο δημιουργικό να κάνουν; Εκεί ξοδεύουν την ζωή τους , ανακαλύπτοντας μεθόδους για την εξολόθρεψη των συνανθρώπων τους .Η καλύτερα σκοτώνοντας τους άλλους.

Sideras είπε...

@ΝΑΪΑΔΑ
Πράγματι εκείνοι που λες έπρεπε να ξαγρυπνάνε, όχι αυτοί που αντικρίζουν τα φριχτά τους εγκλήματα. Τα θηρία δεν έχουν το λογικό ,την επιλογή μετά το έγκλημα τους να ζητήσουν συγνώμη, να μην επιτρέψουν να ξανακάνουν το ίδιο. Ο άνθρωπος όμως μπορεί τουλάχιστον να σταματήσει τα εγκλήματα του ,όμως δεν καταλάβω γιατί δεν το κάνουν.

Sideras είπε...

@Kaveiros
Φίλε οδοντίατρε ,πραγματικά δεν με ενδιαφέρει η λογοδότηση και προπαντός η εκδίκηση και η τιμωρία αυτόν των φονιάδων που πυροδοτούν τον θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων. Αυτό που προσωπικά με ενδιαφέρει είναι να γίνονται πράξεις όλες εκείνες οι θεωρίες περί ψυχής και προσφοράς. Ε αυτοί που το πήρανε χαμπάρι ας κάνουν και αυτοί κάτι, ας συνεισφέρουν πραχτικά. Είσαι γιατρός και αυτό που λέω το καταλαμβάνεις ,άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Σ’ ευχαριστώ φίλε για τα καλά σου λόγια και το ίδιο εύχομαι και σε εσένα.

Sideras είπε...

@lena_zip
Κούκλα είσαι, όχι φανταγμένη. Αυτό που ευχήθηκες το ακούμε συχνά ,αλλά πραγματικά είναι το όνειρο κάθε χωράς, κάθε πολιτείας , κάθε συνειδητοποιημένου ανθρώπου ,γενικός η ειρήνη. Υπάρχει ανθρωπιά ,έχω δει πολλή κόσμο και πιο θα το πίστευε σε έναν αιώνα δύσκολο να επιβιώσεις, που προσπαθεί να βοηθήσει συνανθρώπους του και μάλιστα μερικές φορές αφιερώνουν πολλή χρόνο από την πρωσική τους ζωή.

Sideras είπε...

@neni
Δροσοσταλένια μου ,πως πάνε οι χωματόδρομοι λασπώνουν και άλλο ,βλέπω. Ίδει με έκανες φοινικιά. Μετάφραση ,ψωνίστηκα που λεμέ. Ευχαριστώ ,είσαι πολύ γλυκιά αλήθεια. Υπόσχομαι να προσπαθήσω να μην περιγράφω ανατριχιαστικά πράγματα , αλήθεια. Και είσαι και εσύ μες στην καρδιά μου, γιατί όταν οι άνθρωποι σε επιβραβεύουν , για τα καλά, τότε μπορείς να κανείς ακόμα πιο πολλά καλά πράγματα. Και αποχτάς ακόμα πιο πολλές αντοχές. Να είσαι καλά.

Sideras είπε...

@ζαφορα
Κυανόχρωμη μου ,πράγματι πόσο δίκιο έχεις ,πόση δύναμη χρειάζεται να αντιστραφεί η φορά της γης. Αυτό γίνετε ,μάλιστα δίνονται και εκατομμύρια για ότι ονομάζετε όπλο. Για την ειρήνη όμως δεν γίνετε τίποτε, ούτε θα γίνει .

Το έγραψα πολλές φορές και το άκουσα από πολλούς φίλους. “Όντως ο άνθρωπος είναι το μονό ζώο που μπορεί να σκοτώσει από καπρίτσιο.”
Όπως και να έχεις , ούτε ‘γω ξεχνώ δυστυχώς και αυτό ίσως με στοιχιόνει και με κάνει να σκάβω σαν ατομική βόμβα για τα παιδιά όλου του κόσμου ,γιατί ακόμα και ένα παιδί με όπλο στο χέρι είναι αθώο ,δεν χωρεί αμφισβήτηση.

Sideras είπε...

@αχτίδα
Τι να πω για σένα συμπάθεια μου. Τελικά κοινό στις ζωές μας, εκτός από την τέχνη. Δυστυχίες των ανθρώπων από τον πόλεμο θα υπάρχουν πάντα. Το θέμα είναι έστω και μια φορά ο καθένας να συνεισφέρει είναι αρκετό, πιστεύω. Διότι η αυτογνωσία βρίσκετε στην πίστη και στους καλοοραματιστές ,όχι στην εξουσία ,όχι στους “έξυπνους” . Πράγματι είναι πιο επώδυνο να βλέπεις τον φόβο ,τον πόνο σε πολλά ματιά ταυτόχρονα γύρω σου. Γιατί εκεί δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις τι να πεις και τι να κανείς. Είναι συγκλονιστικό το ότι περνούμε κάποιες καταστάσεις και μετά αδυνατούμε. Λεμέ αν μου συνέβενε, ή αν με καλούσαν τώρα να κάνω αυτό , ίσως να μην είχα τις αντοχές. Παρόλα αυτά αυτό το τελευταίο που έγραψες δεν φαντάζεσαι ποσό με άγγιξε…. η μόνη μας ελπίδα είναι άνθρωποι σαν κι εσένα και μην νομίζεις τα κέικ κάνουν και αυτά την δουλειά τους (στις φιλανθρωπίες) : ).

Μαργαρίτα είπε...

Πολύ συγκινητικό πραγματικά,
αν και τέτοιες εικόνες τις
προβάλλουν τόσο συχνά στην tv
ωστε να εξοικειωθούμε στη φρίκη
του πολέμου!!
Μπράβο σου που μπέρεσες να
συμμετέχεις ως εθελοντής
θέλει περίσια αγάπη και υπομονή
(και πολλές πολλές αντοχές,
ψυχικές και σωματικές)

Στάθηκα πολύ ώρα σε τούτη
τη φράση
«Δώστε Γη για να πάρετε Ουρανό».

Την καλυνύχτα μου! ***

dromaki είπε...

Σιδερά μου μπήκα χτες και το διάβασα...μου ήταν αδύνατον ναφήσω σχόλιο.Στα μάτια μου τα κορμάκια τους...όλη νύχτα,όλη μέρα...

Σαλάαμ Κωνσταντίνε μου Σαλάαμ...

aeritzis είπε...

Πολιτισμός??Ποιος πολιτισμός??
Σίγουρα όχι σε αυτόν τον πλανήτη.
Ελάχιστες εξαιρέσεις δημιουργίας πολιτισμού και αξιοπρέπειας στην πορεία του ανθρώπινου είδους αποτελούν οι δημιουργίες κάποιων μεγάλων ανθρώπων, αλλά και κάποιων καθημερινών Εθελοντών που προσφέρουν χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Γεγονός παράξενο για πολλούς.Χωρίς αντάλλαγμα..???
Ευτύχώς όμως που υπάρχουν και αυτοί!
Καλή συνέχεια φίλε Σιδερά!

meltemi είπε...

Σαλάαμ θα πει ειρήνη.

Τίποτα άλλο...


Καλώς ήρθες πίσω.Μας έλειψε η γραφή σου

AERIKO είπε...

Σου ζητω ταπεινά συγνώμη δεν πηρα είδηση ότι επροκειτο για δικό σου έργο.Προς αποφυγήν άλλων παρεξηγήσεων θα αρκεστω σε γνωστο μεγάλο κόμβο φωτο.όπου και θα αναφέρεται στο τέλος του κάθε κλίπ.
Εαν το επιθυμείς κατεβάζω ολόκληρο το βίντεο και αντικαθιστώ την φωτο.
Κανενα πρόβλημα.:)Ωστόσο πολύ ευχαρίστως θα βάλω λινκ στην εγγραφή μου αυτή.Να είσαι πάντα καλά δημιουργικός και εμπνευσμένος.
Χαμογελαστή Καλησπέρα.:))

Sideras είπε...

Καλό μου αερικό .Πραγματικά δεν θέλω να αφαιρέσεις το βίντεο σου . Το ξερω ότι από αφέλεια το έκανες .Μην νομίσεις, μου άρεσε το βίντεο σου και θέλω να σε δω να ανεβάζεις και αλλά και όσο γραφιστικό υλικό θες από εμένα . Αλλά θα ήταν ωραίο να αναφέρονται οι δημιουργοί αυτόν των εικόνων και αυτό γιατί έτσι εκτιμάτε περισσότερο η δουλειά που γίνεται. Έτσι κάνω και εγώ , εδώ και καιρό και έμαθα έτσι να εκτιμώ τις δουλειές των άλλων. Γενικός πολλοί παίρνουνε μια φωτογραφία ,ένα πόστερ ,ένα βίντεο για το ιστιοφόρο ,ή την δουλειά τους . Είναι όμως καλό να βάζουνε την διεύθυνση-τον δημιουργό από οπού το πήρανε. Μόνο έτσι δείχνουμε την αλυσίδα της συνεργασίας και έτσι πετυχαίνετε ακόμη καλύτερα .
Πραγματικά ,να είσαι καλά που θα πράξεις έτσι από εδώ και στο εξής. Σε θεωρώ ήδη φίλη και είσαι και ευπρόσδεκτη όποτε θες στο βιβλίο των ευχών. Εξάλλου είσαι αερικό : ))

Και κάτι ακόμα, την συγνώμη την ζητάνε μόνο θεοί ,ή τουλάχιστον άνθρωποι με πραγματική Ανθρωπιά. Δεκτή η συγνώμη σου ,γιατί το ξέρω ότι είναι ειλικρινής.
Καλή συνεχεία σου εύχομαι.

Sideras είπε...

@Μαργαρίτα
Μπλε νεράιδα, σ’ ευχαριστώ, αλήθεια, για τα καλά σου λόγια . Όντως πλέων δεν μας αγγίζει ο διπλανός πόνος τόσο, όσο θα έπρεπε. Κάποτε ο Ουρανός και η γη ήταν ένα ,δεν τους χώριζε τίποτε. Δεν χρειαζότανε να δώσουν για να πάρουν οι άνθρωποι. Ούτε να αλληλοσκοτώνονται. Ζούσαν ειρηνικά σε ένα παράδεισο. Μα ίσως να είναι και αυτό ακόμα ένας μύθος. Ο μύθος της ειρήνης.

Όπως και να έχει, σιδερένια καλησπέρα σου.

Sideras είπε...

@dromaki
Ευαίσθητο δρομάκι , πάντα πονόψυχο και πάντα σκέφτεσαι τους συνανθρώπους σου . Εμένα ύστερα μου βγήκε το παράπονο αφότου έφτασα. Ναι, η αλήθεια είναι ότι το πιο λυπηρό είναι τα μικρά παιδιά. Κάποιες φορές διερωτάσαι αν είναι ψεύτικα κουκλάκια διαμελισμένα-πεταμένα. Θέλεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι τίποτα δεν είναι, συγκροτείσαι όσο γίνεται. Αλλά γίνετε όταν ειδές και από κοντά τις πληγές είναι ακόμα χειρότερο και εφιαλτικό κάποιες φορές. Ίσως αυτό να είναι το κόστος του να ενδιαφέρεσαι. Μακάρι να προλαβαινότανε όλο το κακό. Φτάνει άλλους πολέμους!

Sideras είπε...

@aeritzis
Σκαντζόχοιρένιε μου φίλε. Καλώς σε βρίσκω στα μέρη μου. Δεν φαντάζεσαι πόση χαρά μου δίνεις .Έχεις ένα από τα πιο σοφά μπλόκς που έχω διαβάσει .Πραγματικά αυτό που έγραψες είναι αλήθεια με τον πολιτισμό .Πολλές φορές ρωτώ αν κάποιοι θέλουν να βοηθήσουν συνάνθρωπο τους στον ερυθρό σταυρό, εθελοντικά ,για πολύ λίγες ώρες . Και νιώθω ότι δεν πρέπει καν να κάνω την προσπάθεια .Ξέρεις μου επιτήθονται ,ή βάζουν σαν πρώτη δικαιολογία το χρόνο τους. Όπως και να έχει , ο καθένας ας κάνει ότι μπορεί και ότι του λέει η συνείδηση του.

Καλό βράδυ να είσαι καλά.

Sideras είπε...

@meltemi
Γλυκοστάφυλη ,καλώς σε βρήκα. Και εσύ μου έλειψες ,ελπίζω μόνο τώρα που ορθά να μην φύγεις εσύ. Να είσαι καλά ,καλό βράδυ σου.

Natalia είπε...

ποσο μακρινά φαίνονται όλα αυτά σε μας...

πρεπει να διαβαζουμε πιο συχνα τετοια κείμενα, για να αποκτησουμε περισσοτερη ευαισθησία

μπραβο σου που συμμετεχεις σε τετοιες δρασεις

Και μακαρι καποτε να γνωρισεις ενα αληθινα ευτυχισμενο παιδακι... με το όνομα Σαλαάμ

Sideras είπε...

Πολυμήχανη μου, είχες πρόσφατα τα γενέθλια σου παρατήρησα και δεν πρόλαβα να σου ευχηθώ την συγκεκριμένη μέρα. Αλλά επειδή το βιβλίο των ευχών σε συμπάθησε από την πρώτη κιόλας στιγμή σου στέλνει μια χρυσή βροχή με ευχές να διαλέξεις όποιες και όσες θέλεις. Από εμένα και τον νεραΐδόκοσμο ,χρόνια σου πολλά, με υγειά και χαρά, Ναταλία .

Σ’ ευχαριστώ και πράγματι από κοντά ,όντως οι συνέπιες του πολέμου είναι φρίκη. Σίγουρα υπάρχουν ευτυχισμένα παιδιά και αυτά είναι η ελπίδα της ανθρώπινης επιβίωσης μας. Καιρός να το καταλάβουμε.

Maria Tzirita είπε...

Συγκλονιστική η αφήγησή σου, τόσο σαν ιστορία, όσο και σαν γραφή. Ομότεχνος είσαι τελικά... σ'ευχαριστώ γι αυτή την εμπιερία που έζησα μέσα από σένα...

Sideras είπε...

@Maria Tzirita
Κορίτσι της αγάπης ,τιμή μου να με αποκαλείς ομότεχνο. Αν έχω γίνει τότε, σημαίνει δεν πήγαν χαμένα τα ημερολόγια που γραφώ από παιδί. Πάντοτε όπου πάω έχω μαζί μου ένα μπλοκάκι ,ζωγραφίζω και γράφω εκεί ,είναι κάτι σαν ημερολόγιο. Είναι ωραίο να κρατάς αναμνήσεις ακόμα και αυτές που πονάνε. Και αυτό που είπες, πολύ όμορφο, ότι έζησες μέσα από εμένα. Να είσαι καλά αλήθεια ,ποτέ δεν πίστευα ότι θα με πρόσεχε μια ταλαντούχα συγγραφέας.

Χριστίνα είπε...

Η διήγησή σου, πραγματικά, με συνεπήρε...
...αντί σχολίου, θα αναφερθώ κι εγώ στου οσιου Ιωσήφ την παραίνεση "δώστε Γη για να πάρετε Ουρανό", και λίγο θα τα διασκεβάσω: Δώστε Αγάπη και πάρετε Ουρανό, δώστε το Θαύμα που έχετε λάβει...
Καλό Σαββατοκύριακο

roadartist είπε...

Καλησπερα, μετα απο μια τετοια εμπειρια, βλεπεις τα παντα διαφορετικα στη πορεια της ζωης σου.
Ακομα και διπλα ομως καθημερινα, αν εχεις τη διαθεση μπορεις να δεις το πονο, τη φτωχια, την μοναξια που πραγματικα γιορταζει....Κρατα δυνατη τη ψυχη σου..μην ακους κανενα, τραβα τη δικη σου πορεια,βρες μεσα απο τη δημιουργια το παλμο..επιζητησε τη σωστη επικοινωνια με τους κοντινους σου,αυτο ειναι το μυστικο, μονο εκει βρισκεται η λυση.
καλο σκ

Sideras είπε...

@roadartist
Δρομοκαλλιτέχνιδα μου, ίσως να είναι έτσι όπως το λες , να βλέπεις διαφορετικά. Το μουσικό άσμα λέει: “ χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια ,μόνο τρόπο να κοιτάνε ”.Τα μάτια να αλλάζουνε τρόπο να κοιτάνε, μετά από μια τέτοια εμπειρία και μόνο τότε ,αλλάζει αυτό που λες ,γίνετε πιο σωστή η επικοινωνία με τους κοντινούς, πιο ειρηνική. Έτσι που να εκτιμάνε περισσότερο η ειρήνη. Να μην υπάρχουν έχθρες ,μάχες, ζηλοφθονία. Τι γίνετε όμως με το χρώμα; Ναι παραμένει το ίδιο, όπως πάλι σωστά είπες, η ψυχή μένει δυνατή, τραβά την δική της πορεία ανεπηρέαστη ,το δικό της αληθινό χρώμα, αναπόσπαστη.

Το μυστικό δε, βρίσκεται, κάποιοι φάση αποκαλύπτεται ,πόσο να κρατηθεί. Η λύση όμως ,για να δούμε , ακόμα και εγώ φτιάχνω όπλα για ανθρώπους .Με άλλα λόγια , “άλλα λόγια να αγαπιόμαστε” ,από αυτά όλοι ξέρουν πολλά ,στην πράξη( ,εδώ μετά στην πράξη ,πάντα τον πλείστων, μπαίνουν τελείες, όχι τελεία) ……..

Sideras είπε...

@christina
Αγγελόφωνη ,πάντα το πέρασμα σου ταπεινόφρον, μα με μεγαλείο όπως όλοι ξέρουμε. Τι γαλήνιο που είναι το μπλοκ σου. Πόση ουσία περιέχουν τα λόγια σου. Πράγματι όταν δίνεις αγάπη εξασφαλίζεις μια θέση, ίσως να λέγεται παράδεισος ,αλλά πέρα από αυτό και η συνείδηση είναι χαρούμενη, νιώθει λυτρωμό. Ναι, θαρρώ χιάζεται ειρήνη πρώτα μέσα μας . Εξάλλου όπως λέει ακόμα ένα άσμα, “η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα”.

Keep Dreaming είπε...

Se thaumazw pou eixes to kouragio na pas..

Antoine είπε...

Εθελοντής; Μπράβο... έχεις ισχυρή θέληση και αυτό αποδεικνύει ότι είσαι ευαίσθητος!

Καλά να περνάς, Σιδερά!

ILive2LoveMe είπε...

Βρέθηκα στο Λίβανο 4 χρόνια πριν, πριν από τον πόλεμο του 2006. Όταν αυτό συνέβη, το 'ζούσα' καθημερινά με τους ανθρώπους που γνωρίζω από εκεί. Άκουγα τις βόμβες και έβλεπα την λάμψη , άκουγα τα αεροπλάνα, από την webcam.
H φίλη μου φοβισμένη μέσα στο διαμέρισμα της γιαγιάς της, κάπου μέσα στη Βηρυττό, να κλαίει από φόβο, και να μου λέει κοροιδευτικά "bovvv", ξεγελούσε τον τρόμο της.
Η αγωνία που έβλεπα πως υπήρχε σε όλους γνώριζα , για το που είναι τα δικά τους πρόσωπα. Και μαζί και η δική μου, που φυσικά μπροστά σε αυτά που περνούσαν τη θεωρούσα μηδαμινή. Πέρασα την αγωνία όμως, έκλαψα μαζί τους, σκύρτησα μαζί τους. Έχω φωτογραφίες εκτός web, που μου έχουν σταλεί από περιοχές του Λιβάνου.
Θυμάμαι την αγωνία ενός παιδιού, νέου παιδιού 20 ετών, που το σπίτι του ήταν στα (south suburbs) στην περιοχή που στην ουσία κυβερνά η χεζμπολάχ. Έπρεπε να φύγει μια συγκεκριμένη ώρα , να κατέβουν κάτω, γιατί δεν ήξεραν αν το σπίτι τους θα βομβαριστεί. Όταν τους χάναμε για 2 - 3 μέρες, ψάχναμε, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Εκείνοι εκεί, κι εμείς από εδώ. Ποιόν μπορούσαμε να βρούμε, που ήταν, τι συνέβη.
Συγχαρητήρια που είχες το σθένος να πας να βοηθήσεις. Ίσως να το έκανα κι εγώ, αν δεν με δέσμευε η οικογένειά μου.
Ένα μεγάλο μπράβο σε σένα.
Φιλιά, καλό μήνα.

? είπε...

σπουδαία μέρα η σημερινή.. καλησπέρα

Sideras είπε...

@Νίκος Κ.
Όντως από τις σπουδαιότερες φίλε. Το Μαράκι και τα μάτια σου! Χαιρετισμούς πολλούς παιδιά .

Sideras είπε...

@Antoine
Να είσαι καλά μικρέ Πάνα .Απαντώ λίγο αργά ,το ξέρω.

Sideras είπε...

@ερΑσιτεχνης ανθρωπος
Ναι χρειάζεται κουράγιο να πάρεις τέτοια απόφαση .Έχω πάει σε παρόμοια κατάσταση πιο πριν ,αλλά όσο να πεις για πόλεμο είναι κάπως. Ερασιτέχνισσα καινούργιες δημιουργίες άκουσα ότι φτιάχνεις…

Sideras είπε...

@ILive2LoveMe
Τελικά θα έπρεπε να λεγόσουν ζω για να δίνω αγάπη. Έδωσες, στάλθηκες .Αυτό είναι αρκετό. Δεν κρίνω κανένα πραγματικά που δεν αναλώνετε στο να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. Ο καθένας έχει ένα σκοπό πιστεύω. Παρόλα αυτά πραγματικά η δική σου μαρτυρία είναι πολύ σημαντική που την μοίραζες μαζί μας. Υπάρχουν άνθρωποι τελικά .Υπάρχει μια αβιοτική καλοπροαίρετη ελπίδα που ακούει στο όνομα ανθρωπιά. Και μόνο όταν προσφέρεις έστω το όσο μπορείς τότε την διαθέτεις. Εσύ καλή μου είσαι φτιαγμένη από αυτό ,το ξερώ το κατάλαβα ,πρωσικά και από τον τρόπο γραφής σου στο ιστολογικό σου. Στάθηκες στην φίλη σου και αυτό είναι σημαντικό. Πραγματικά ,μακάρι να αλλάξουν τα πράγματα, εκεί ,αλλά και παντού ,οπού υπάρχει πόλεμος. Να μην ξαναδώ όπλο. Δεν περνά μέρα αλήθεια σου λέω που να μην εύχομαι να εξαλειφθούν.

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ πραγματικά

melian είπε...

Από τα πιο δυνατα κειμενα που διαβασα σε αυτες τις ιστοσελιδες που τις λεμε ημερολογια.