Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

«Σε πληρώνουν να ενδιαφέρεσαι»

Ναι, θα σας πω και άλλη ιστορία από το προσωπικό μου ημερολόγιο. Αν και οι γιορτινές μέρες έχουν περάσει, αυτό το περιστατικό διαδραματίσθηκε λίγες μέρες πριν την είσοδο του 2003. Μια χρονιά ¨ξεχασμένη¨….


Picture from Wikipedia


Τρεις μέρες μετά τα Χριστούγεννα ,τρεις μέρες πριν την πρωτοχρονιά . Ώρα 6:15 περίπου, απόγευμα ,με βρίσκει σε ένα δωμάτιο να σέρνω ένα μικρό τρόλεϊ με δώρα ανεκτίμητης αξίας. Μικρά και πολύχρωμα ,μέσα σε μικρά ποτηράκια. Όχι δεν ήταν σφηνάκια και δεν είχα ρόλο μπάρμαν. Στο βάθος λοιπόν αυτού του δωματίου μια γριούλα κάθεται κοντά στο παράθυρο και κοιτάζει έξω. Αφού μοίρασα στους υπόλοιπους εκεί τα φάρμακα τους και πείσθηκα ότι τα τίμησαν, έφτασα και στην κυρία δίπλα από το παράθυρο. Η τελευταία μου παράδωση για την ώρα .

“Καλό καιρό έχει έξω”, μου λεει . “Ναι”, αποκρίθηκα και της έδωσα με χαμόγελο τα φάρμακα της. Εκείνη την ώρα έξω φυσικά σκοτείνιασε ,άσε που θα έκανε και ψοφόκρυο. Πηγαίνω να κάνω μια στροφή στον τροχόπαγκο μου για να φύγω και βλέπω μια μικρή βαλίτσα μισανοιγμένη και μισογεμάτη πάνω στο κρεβάτι της γριούλας . “Γιαγιά, μα ,μας φεύγετε;” ,της λεω. “ Ναι, θα έρθει ο γιος μου να πάμε σπίτι του”, είπε και με κοίταξε με ικανοποίηση .Ευχήθηκα τότε καλό έτος και συνέχισα την δουλεία μου.

Την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα περίπου, κάνοντας την ίδια μοιρασιά και περιοδεία μου ,σταμάτησα στην ίδια εκείνη γωνία. Κάθισα στην άδεια καρέκλα για λίγο και κοίταξα έξω. Τι έβλεπε άραγε; Τι την χαροποιούσε τόσο, ώστε να πίστευε ότι ο καιρός ήταν καλός. Ήταν μια γριά που απλά καθότανε χθες εδώ μες στην σιωπή της .Ποτέ κανένας δικός της ,έκτος από τα γράμματα που της έστελναν και της τα διαβάζαμε εδώ. Είχε βλέπετε δυο γιους. Φρόντισα και το ‘μαθα, αφότου έμαθα και για τον ήσυχο θάνατο της ,τις πρωινές ώρες της ίδιας αυτής μέρας.

Και ενώ συνέχισα να κοιτάζω έξω, ¨τον δικό μου κόσμο¨, εκείνον που κλείνει ανθρώπους της τρίτης ηλικίας σε μέρη σαν και αυτό. Είδα, ψεύτικους, φωτεινούς ,άγιους Βασίληδες να αναρριχώνται πάνω στα σπίτια μας. ανήμποροι να φτάσουνε στην ταράτσα. Ανήμποροι να γλιστρήσουν μέσα από τις καπνοδόχους μας .ανήμποροι να αφήσουν τα ουσιώδη δώρα μας. Άλλοτε ακρωτηριασμένα, δίχως ρίζες ,καθηλωμένα δέντρα, στολισμένα κατάλληλα μέσα απ’ τα παράθυρα μας. Με πολύχρωμες λάμπες που αναβοσβήνουνε σαν άρρωστες ,αμφιταλαντευόμενες…. Ώστε ,σκέφτηκα , αυτός είναι ο καλός καιρός.

Σηκώνομαι και βλέπω την μικρή βαλίτσα κλειστή και καθηλωμένη δίπλα από το ερμάρι. Μετά προχώρησα δυο βήματα και μπήκα ¨στο κόσμο της¨ ξανά, την πολιτεία των νικημένων από το χρόνο, την πόλη των γηραιών, … Λεω μέσα μου ,η ιδέα μου θα είναι ,απλά εμείς οι ανθρώποι δεν προφταίνουμε το χθες να σβήσουμε. Και αυτό ίσως να μένει εκεί παγωμένο να μας στοιχειώνει. Να μας θυμίζει ότι κάνουμε κύκλους .Ότι από εδώ ακριβώς ξανά περάσαμε. Και δεν θα είναι μόνο αυτό……αλλά κάτι , κάτι που γεννιέται, που φθείρεται, που λείπει. Που θα μας λείπει πάντα.

Πέρασε λοιπόν και η πρωτοχρονιά ,οι γιορτές και ένας από τους γηραιους συγκάτοικους της ,μου παραπονέθηκε για την βαλίτσα . Ανάλαβα έτσι την ειδοποίηση των δικών της και την ενημέρωση για την παράδοση των προσωπικών αντικειμένων .Φυσικά ήξερα από πιο πριν ότι την ταφή την ανάλαβε αυτό το μέρος που την φιλοξένησε τελευταίο. Καθώς και παρόλη την επίμονη ενημέρωση που έγινε ,δεν παρουσιάστηκε κανείς από τους συγγενείς της γριούλας ,στην ταφή.

Πήρα λοιπόν την πρωτοβουλία και τηλεφώνησα σε ένα από τους γιους της. Ειρωνεία , να κάνω κάτι παρόμοιο όπως στην τηλεοπτική εκπομπή, ¨έχεις πακέτο¨ . Και όταν μετά από μια ευγενική συλλυπητήρια κουβέντα ρώτησα για τη βαλίτσα σε πια διεύθυνση να την έστελνα. Ο κύριος στο ακουστικό απάντησε ότι θα μπορούσαμε να τα ρίχναμε στα σκουπίδια. Βούβωσα για λίγο σκεπτόμενος, τι κακό μπορεί να έκανε μια μητέρα ώστε στα γεράματα της να μην άξιζε την παρουσία έστω ενός από τα δυο παιδία της; Τόλμησα και μου ξέφυγε μια φράση, “ Καλά δεν ενδιαφερθήκατε ποτέ; ” Και η απάντηση, ήταν αυτή. “Ενώ εσένα που είσαι νοσοκόμος ,σε πληρώνουν να ενδιαφέρεσαι”.

Το μόνο που δεν ήξερε όμως ,ήταν ότι ήμουνα εθελοντής. Σίγουρα παρόλο που είχα διαβάσει στη γριούλα ένα γράμματα του γιου της και άκουσα κάποιες κουβέντες της για εκείνον .Θα μπορούσα εύκολα να πω ότι τα λεφτά ,οι περιουσίες ήταν πιο σημαντικά γι’ αυτόν .Κι όμως, δεν ήταν από καθήκον που του τηλεφώνησα, απλά κάνοντας την σκέψη ότι ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά έναν άνθρωπο. Και προπαντός αφού δεν ήξερα κάτω από ποιες συνθήκες βρισκόταν και έπραξε έτσι, εκείνος και η υπόλοιποι της οικογένειας του. Μετά από αυτή την τηλεφωνική επικοινωνία, αρκούμαι στο να πω, πως ότι και να ‘ταν η κατάσταση, μια καλή χειρονομία προς την γριούλα δεν θα έβλαπτε κανένα τους.

Όπως και να έχει το θέμα είναι ότι ,αυτές τις “γιορτινές μέρες ” τουλάχιστον, όσο μπορούμε να αναλογιστούμε και να ενδιαφερθούμε για την οικογένεια μας και ιδίως για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Και προπαντός να μην πληρώνουμε άλλους ανθρώπους για να ενδιαφέρονται για τους δικούς μας. Την υγεία, ναι, ίσως να μπορούμε να την αγοράσουμε εν μέρη από άτομα και αντικείμενα στο είδος της .Αλλά κάποια συναισθήματα που βοηθούνε στην επιβίωση (,ότι και να σημαίνει αυτό) ,όπως η αισιοδοξία , η αγάπη ,η ασφάλεια και η ηρεμία ,δεν μπορούμε. Είναι ανάξιο να νομίσουμε ότι μπορούν να γίνουν εμπορεύματα σε ένα επάγγελμα για να επαναπαυόμαστε αγοράζοντας τα.

Με άλλα λόγια ,όλα έχουν εν παρουσία ημερομηνία λήξης, τέλος. Kαι προπαντός, εμείς οι ανθρώποι ( ,ας μην το ξεχνάμε αυτό). Παρόλα αυτά ,πιστεύω αυτό που έχει σημασία είναι πόσο φροντίσαμε και προσπαθήσαμε ,να κατανοήσουν πόσο τους αγαπήσαμε ,ή όχι. Όχι για να θυμούνται εμάς, αλλά εμείς εκείνους και να καλυτερεύουμε ,να ερχόμαστε πιο κοντά σε αυτό που λένε, «αναγέννηση, επανάσταση» του κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση. Δηλαδή να ακούσουμε τι μας λέει η συνείδηση μας και όχι ο εγωισμός μας. Πόσο αλήθεια τα μπερδεύει ¨η ακοή¨ (,η λογική ,η κοινωνία,….) μας αυτά τα δυο. Ανθρώπινο αυτές τις γιορτινές μέρες, αυτόν τον ωραίο καιρό μας.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ,πιο κάτω ,την ευχή της συγκεκριμένης γριούλας ,που αγόρευσε για να γράψει κάποιος συνάδελφος στο Χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο της υπηρεσίας. Όπου έχουμε συνήθειο να γράφουμε με όλους τους φιλοξενούμενους μας μέχρι σήμερα ,την περίοδο των Χριστουγέννων.

«Το δώρο που θα ήθελα είναι να ξαναπάω στα μέρη που γεννήθηκα, αλλά δεν μπορώ πια, γιατί είμαι πολύ γριά. Εύχομαι κανένας να μην περάσει τόσα βάσανα, και τόση πίκρα από τη ζωή. Χαρούμενα Χριστούγεννα και ευτυχισμένο νέο έτος σε όλους.»


81 σχόλια:

Bουλα. είπε...

SIDERA
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
και πολλες πολλες
παραμυθενιες ευχες!
Υπεροχη ιστορια....
Καλο ξημερωμα!!!

neni είπε...

Αγαπημένε μου,έλα τώρα στην σελίδα μου,έγραφα τόση ώρα ένα παιχνίδι που με είχαν καλέσει..έλα να μάθεις λίγο καλύτερα την δροσοσταλένια και αν θέλεις να μοιραστείς και εσύ τα πράγματα ή τις καταστάσεις που απεχθάνεσαι και που αγαπάς.Θα σε περιμένω στο δρόμο του ονείρου..θα ξαναέρθω εδώ να σε διαβάσω όπως πάντα..απλά ήρθα τώρα να αφήσω και εγώ την καλημέρα μου..

jacki είπε...

Έχω συγκλονιστεί.. Κι ας μην την ήξερα τη γριούλα. Πως είναι δυνατόν; Μητέρα τους ήταν. δεν ξέρω πόσο άκαρδοι μπορούμε να γίνουμε σε αυτήν που μας χάρισε τη ζωή. Κάτι παρόμοιο έζησα.. μα εκεί το νοσηλευτικό προσωπικό δεν είχε παρόμοια συμπεριφορά
Σε ευχαριστώ που ήσουν τόσο γλυκός με την κυρία.. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ καλέ μου Σιδερά. Με συγκίνησες αφάνταστα.

προφήτης είπε...

μόνο εκείνη ξέρει, ... μόνο εκείνη...
ότι και αν υπήρξε στον κόσμο αυτή ήταν κομμάτι τους...

καλησπέρα

lena_zip είπε...

Πιστεύω ότι η γριούλα θα ζούσε περισσότερο και καλύτερα αν είχε το στοιχειώδες ενδιαφέρον από τα παιδιά της. Ό,τι και να τους έχει συμβεί, εκείνη θα τα έχει συγχωρήσει τα παιδιά της. Εκείνα...δεν ξέρω αν πρέπει να τα κρίνω. Αλλά πόσο σκληρή μπορεί να είναι μια καρδιά.

Sideras είπε...

@Βουλα
Ποιήτρια μου, σε ευχαριστώ για τις παραμυθένιες ευχές. Ανταποδίδω με μια μαγική καμπάνισα από μπρούτζον ,για να ηχεί και να διώχνει ότι σε πικραίνει. Έτσι όπως προείπαν την ιδιότητα της και οι νεράιδες.

Sideras είπε...

@ neni
Δροσοσταλένια , πολύ ευχαρίστως θα λάβω μέρος στο παιχνίδι .Θα μου πάρει λίγο καιρό φυσικά αλλά πάντα μου αρέσουν τα παιχνίδια των νεραιδοπλασμάτων μου. Μόλις επέστρεψα από τον δρόμο των ονείρων.

Sideras είπε...

@jacki
Νεράιδα της σιωπής, έκανα αυτό που ένιωθα ,ίσως και αυτοί. Απλά είναι φορές που διερωτώμαι αν ο πόνος , η αδικία , αποκρίνει ,σε κάνει να συμπεριφέρεσαι απάνθρωπα. Αυτό το περιστατικό που περίγραψες είναι επίσης συγκλονιστικό ,αλήθεια δεν ξερώ από τέτοιου είδους μονάδες πως λειτουργούνε ,αλλά σίγουρα θα χρειαζόταν μια πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση.

Όπως και να έχει , σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και που έφερες την ουσιώδη σιωπή και στον νερόμυλο μου.

Sideras είπε...

@ προφήτης
Αγαπητέ φίλε συνοδοιπόρε ,όπως το λες είναι, «…ήταν κομμάτι τους…» .Κάτι μου λέει όμως ότι θα συνεχίσει να είναι.

Όπως και να έχει, σε ευχαριστώ που ξαπόστασες για λίγο εδώ.

Sideras είπε...

@lena_zip
Πορσελανένια κούκλα μου, όπως το λες είναι, το έχω δει ,άνθρωποι που αγαπιούνται μένουν περισσότερο ,για να προσφέρουν περισσότερο, τις πιο πολλές φορές .

Το μόνο που με παραξενεύει, τόσο όσο δεν μπορώ να περιγράψω. Είναι ότι κάθε φορά που φεύγει ένας από τον κόσμο των γηραίων ,με ένα περίεργο τρόπο σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι ήξερε πιο πριν …,ακόμα και την ακριβείς ώρα.

Όπως και να έχει, σε ευχαριστώ και αφήνω στο μαγικό σου παράθυρο μια μαγική καρφίτσα με σιδερένιες ευχές

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Τι κάνεις φίλε μου ;όποτε ερχόμουνα έλειπες..σου εύχομαι μια χρονιά με πολύ δημιουργία και ηρεμία και υγεία και αγάπη και χρώματα....και ..και...

Sideras είπε...

@αχτίδα
Το πιο γλυκό χαμόγελο! Και εμένα χρυσοφώτεινη μου έλειψες πολύ ,μα πάρα πολύ. Πως πάνε οι δημιουργίες ,θα περάσω να τις δω εννοείτε. Και θα είμαι σκληρός κριτής το ξεκαθαρίζω ;-). Συνκαλλιτέχνησα σου εύχομαι τα καλυτέρα και ακόμα πιο πολλές και όμορφες δημιουργίες .

Ερατώ είπε...

Πολύ πικρή και ταυτόχρονα δοσμένη με τρυφερότητα η ιστορία σου.
Οι ευχές της γιαγιάς στο τέλος:μια συγκλονιστική κατάθεση για όσα πέρασε στον κόσμο.Κρίμα, πολύ κρίμα...

Kaveiros είπε...

Πόσο κακό κάνουμε!...

Ανώνυμος είπε...

Δεν θέλω να κρίνω. Πραγματικά έχω γνωρίσει από πολύ κοντά και την αντίστροφη πλευρά. Γονείς που δεν αξίζουν το παραμικρό να τους προσφέρεις, όσο σκληρό κι αν ακούγεται. Από την άλλη πάλι, ο θάνατος και η αρρώστια δεν πολεμιούνται. Θέλουν αγάπη και στοργή και συγχώρεση. Χάνεις κανείς την αξιοπρέπεια του με το να γερνάει με τέτοιον τρόπο και ίσως ακούγεται εντελώς χριστιανικό (και δεν θέλω) αλλά μάλλον οφείλουμε να μην παλεύουμε με κάποιον που δεν μπορεί πια να μας αντιπαρατεθεί.

Δυστυχίες κλεισμένες σε κλουβιά που κατασπαράσσουν θηρία του χτες. Μακάρι να αγαπήσουμε τους ηλικιωμένους, μακάρι να έχουμε την δύναμη να δούμε ότι τώρα μας χρειάζονται περισσότερο από ποτέ, γιατί ατενίζοντας προς το αύριο, κανεις μας δεν θα ήθελε να πεθάνει μόνος, περιμένοντας κάποιον να τον πάει σε μέρη που αγάπησε, σε πρόσωπα που κανάκεψε και ξέχασαν.

Καλή χρονιά

Natalia είπε...

ποση δυστυχια και μοναξιά υπάρχει τελικά στον κόσμο...

μακαρι να μπορουσαμε να κανουμε ολοι τη δικη σου εθελοντικη εργασια

μελαγχολικη ιστορια σιδερά

καλησπέρα και καλή χρονιά

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

δεν ξερω τι μπορει να εκανε η γριουλα στα παιδια της και να την ξεγραψανε ετσι...
εμαθα πια να μην κρινω απο οσα εχουν δει τα ματια μου...
μα εχω ζησει ανθρωπους να τα ξεπουλανε ολα για το χρημα οπως αναφερεις καπου...να ξεπουλανε ζωες και ψυχες....
με λυπει παρα πολυ η μοναξια των ανθρωπων και κυριως των ηλικιωμενων που ειναι σαν μικρα παιδια μονο που εχουν πλεον την εμπειρια της
ζωης...

σαν ανθρωπινη φυση σε ευχαριστω που φροντισες την γριουλα...ακομα μερικοι προσπαθουν...
σαν νεραιδενια φυση δακρυζω...απο την καλοσυνη σου!

πολλα νεραιδενια φιλακια!!!

Maria Tzirita είπε...

Σε έχασα, αλλά δε σε ξέχασα... Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Τα γραπτά σου μαγικά ταξίδια μέσα στην ψυχή και το μυαλό μου, αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές...
Καλή Χρονιά Σιδερά, πάντα με υγεία και αγάπη!

Μαρία Έλενα είπε...

Μου άρεσε πολυ η ιστορία σου.
Φιλάκια ...

Sideras είπε...

@Μαρία Έλενα
Άγγελε των ρόδων, σ’ ευχαριστώ

Sideras είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Sideras είπε...

@Kaveiros
…μα και πόσο καλό μπορούμε να κάνουμε άμα το θελήσουμε πραγματικά.

Όπως και να έχει, φίλε οδοντίατρε έχεις τα χαιρετίσματα μου και σκέφτομαι να σε αποκαλώ χρυσοδόντι.

Sideras είπε...

@Natalia
Μοναξιά, και εμένα με κάνει να ερωτάμε κάποιες φορές αν η ποσότητα της καταστρέφει ….Καλό μου νεραιδόπλασμα σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όσο για το θέμα εθελοντικής προσφοράς .Όλοι μπορούν να δώσουν ,υπάρχει πάντα τρόπος. Καθημερινά θυσιαζόμαστε ,τι είναι να θυσιάσουμε λίγο χρόνο για την ψυχή μας και δεν το λέω χριστιανικά. Αλλά όλοι νιώθουν καλά όταν νιώθουν χρήσιμοι. Πόσο μάλλον την χαρά που βοηθούμε ένα συνάνθρωπο μας.
Καλή σου μέρα και να περνάς πιο συχνά τώρα που βρήκες τον δρόμο ;-)

Sideras είπε...

@Freedula
Τοσοδούλα μια σταλιά, μικροσκοπική νεράιδα , πόσο μεγάλη και τρανή είναι η φωνή σου. Πόσο δίκιο έχεις . Μακάρι να γινότανε τα κλουβιά αυτά να μην ήταν οι φωλιές προστασίας ,αποφυγής και λύσης. Μακάρι να υπήρχαν μονό σπίτια από εκείνα που οι οικογένειες χωρούν την υπομονή και την φροντίδα «μαζί» !Μαζί με αγάπη. Σπίτια αγάπης.

Η αλήθεια υπάρχει και το αντίθετο και είναι το χειρότερο ίσως. Τα παιδιά δεν ξέρουν ,δεν υπολόγισαν ποτέ την ασχημιά του κόσμου και θέλουν σωστή ,αν μη τι άλλο ακίνδυνη καθοδήγηση. Όσο για τις ,άνισες μάχες που αναφέρεις ,προσπαθούν να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να μην συνεχιστούν κάποιοι άνθρωποι .Αλλά μόνοι δεν μπορούν .Δεν με νοιάζει τι θα έπρεπε ,ή τι πρέπει να κάνουν κάποιοι. Το μόνο που θέλω είναι να μην υπάρχει τόση κακία, τέτοιος εγωισμός . Ευτυχώς ξέρω την δύναμη μιας αληθινής ευχής. Σε αυτή εναποθέτω και ‘γω όλο μου το είναι.

Όπως και να έχει, καλώς σε ξανά βρήκα στο βιβλίο των ευχών

Sideras είπε...

@Ερατώ
Μούσα της αληθινής αντίληψης ,όσα τα κρίματα πάνω στους ανθρώπους στο τέλος απελευθερώνονται. Έτσι θέλω να πιστεύω.
Και εύχομαι και εγώ κάτι τέτοιο να συμβεί με αυτή την πονεμένη ψυχή .Εκεί κάπου αλλού που πορεύτηκε ,ή έφτασε να είναι ,όλα πιο συμπονετικά και γλυκά για ‘κείνη.

Όπως και να έχει, αγαπητό μου νεραιδόπλασμα χαίρομαι που σε ξανακοιτώ.

Sideras είπε...

@ Maria Tzirita
Δούκισσα μου , ανταποδίδω τις ευχές και προσθέτω, να έχεις πάντα αυτό που σε γαληνεύει .Είναι τιμή μου που με επισκέπτεσαι και προπαντός που με θυμάσαι. Να είσαι πάντα καλά και είπαμε σε περιμένω στο νερόμυλο .

Sideras είπε...

@ΝΑΪΑΔΑ
Φωτεινή μου νεράιδα, πράγματι στους ωραίους καιρούς μας ,οι άνθρωποι έχουν αποτρελαθεί, το χρήμα τους έχει θαμπώσει τόσο πολύ τελικά.
Μόνο μια νεράιδα θα μπορούσε να ξεστομίσει τέτοια τρυφερά λόγια. Σ’ ευχαριστώ που για ότι καλό είπες για εμένα και γενικά που πιστεύεις στις νεράιδες.

Σταλαγματιά είπε...

Τι να πω δεν ξέρω, είναι φορές που με τρομάζει η σκληρότητα των ανθρώπων…

Sideras είπε...

@Anastasia
Αισθησιακή μου ,και όμως αν κοιτάξεις καλύτερα πίσω από εκείνη την σκληράδα θα δεις κάτι, ακόμα πιο φοβισμένο, ένα παιδί προδομένο ίσως. Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί αυξάνονται όλο και πιο πολύ .Αλλά αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι όταν μεταμορφώνοται πλήρως σε θηρία και αυτό γίνετε όταν απλώνεις το χέρι να βγάλεις εκείνο το παιδί προς τα έξω και σου κατασπαράζουνε το χέρι βοηθείας. Τότε είναι που σκέφτομαι μερικές φορές αν αξίζει τον κόπο .Αλήθεια γιατί να έγιναν όλοι τόσο σκληροί με τον εαυτό τους πρωτίστως;

LAMBROS είπε...

Καλημέρα και καλή χρονιά γεμάτο υγεία και ευτυχία ...

Unknown είπε...

Ναι έχεις δίκιο,
Για κάθε σκληρή συμπεριφορά υπάρχουν κρυμμένες πληγές που κάποτε ο «θήτης» ήταν «θύμα».
Εκτός από τον πόλεμο!

Λόγια της πλώρης

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ξέρεις φίλε μου επειδή πηγαίνω πολύ συχνά σε γηροκομεία για επίσκεψη για να μοιράσω τυροπιτάκια και μικροδωράκια όλα αυτά δεν με ξενίζουν.Υπάρχει τόση εγκατάλειψη στα γηραιά άτομα που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί.Βλέπεις όλοι εθελοτυφλούμε και προσπαθούμε να ξεχάσουμε οτι θα γεράσουμε.Θα ήθελα να μπορούσα να σου στείλω απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφω..σαν χθες έσβυνα τα 1Ο μου κεράκια στη τούρτα στο πατρικό μου και γυρίζοντας το κεφάλι η τούρτα γέμισε απο το φως των 50 κεριών και σε 4-5 χρόνια θα γίνουν 60.Η μητέρα μου ήταν γιατρός χρόνια σρο Κέντρο Νοσημ. Θώρακος, η φυματίωση θέριζε τότε και την θυμάμαι να γυρίζει σπίτι και να κλαίει γιατί πέθαιναν άνθρωποι και οι συγγενείς τους δεν ερχόντουσαν να τους πάρουν γιατί ντρεπόντουσαν να το πουν στο χωριό.Τους κήδευαν εκεί , μαζεύοντας έρανο τα χρήματα.Τώρα είναι 84 ετών και είναι σαν μωρό, δεν λέω οτι δεν με βαραίνει η φροντίδα της όμως είναι απαραίτητη ευθήνη μου να της ανταποδώσω τα όσα έκανε για μένα με το να την έχουμε κοντά μας και όχι σε κάποιο γηροκομείο ολομόναχη.Ο άνδρας μου μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και την αγαπά και την σέβεται σαν μάνα του, και του οφείλω πολλά γι' αυτό.

ILive2LoveMe είπε...

Καλή Χρονιά! Συγκηνιτική κα πανέμορφη ιστορία. Δεν ξέρω τι έκανε η γιαγιά. Τα λάθη ή τα καλά.. Δεν ξέρω. Όμως θέλω να πιστεύω, πως και τα παιδιά δεν θα παρατούσαν έτσι απλά μια μάνα. Αυτό θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Ξέρω πως συχνά γίνεται για απλούς λόγους 'βάρους'. Τέλος πάντων...
Εύχομαι περισσότερες όμορφες αναμνήσεις και ακόμη περισσότερες από αυτές που πραγματικά μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Τα φιλιά μου, χαίρομαι που είσαι πίσω.

ILive2LoveMe είπε...

Καλή Χρονιά! Συγκηνιτική κα πανέμορφη ιστορία. Δεν ξέρω τι έκανε η γιαγιά. Τα λάθη ή τα καλά.. Δεν ξέρω. Όμως θέλω να πιστεύω, πως και τα παιδιά δεν θα παρατούσαν έτσι απλά μια μάνα. Αυτό θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Ξέρω πως συχνά γίνεται για απλούς λόγους 'βάρους'. Τέλος πάντων...
Εύχομαι περισσότερες όμορφες αναμνήσεις και ακόμη περισσότερες από αυτές που πραγματικά μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Τα φιλιά μου, χαίρομαι που είσαι πίσω.

xaos είπε...

Πολύ συγκηνητική και ανθρωπινη ιστορία μα και πολυ πραγματική, δυστυχως.Εχω προσωπικές εμπειρίες τέτοιου είδους και το έχω συνειδητοποιήσει πλεον οτι αυτη είναι η μοιρα των γηρατειών.Παιδια που ποτε τους δεν πάτησαν το πόδι τους έρχονται μετα θάνατον να παραλάβουν το ρολόι του παππού ή τον ανεμηστήρα π.χ.Λυπηρό!

BUTTERFLY είπε...

Καλησπερα!
Εχω ακουσει πολλες παρομοιες ιστοριες μοναξιας, για ηλικιωμενους, για φυλακισμενους...αναρρωτιεμαι...πως γινεται να ξεχναει κανεις τους ανυρωπους του; Πως γινεται να τους απαρνιεται τοσο απλα και τοσο απανθρωπα, να απαρνιεται τον εαυτο του; Κανεις δεν αξιζει να πεθαινει μονος του...ουτε να ζει μονος του...
Καλωσορισες Σιδερα! Χαιρομαι πολυ που επεστρεψες να σμιλεψεις σκεψεις και συναισθηματα. Απο οσο εχω καταλαβει, σμιλευεις και ζωες με τη ζωη σου!
Χρονια γεναιοδωρη και αληθινη σου ευχομαι!

roadartist είπε...

Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στους ηλικιωμένους ανθρώπους.. Εμείς το παππού και τη γιαγιά τους είχαμε στο σπίτι μας μέχρι να 'φύγουν'. Δεν τους αφήσαμε στιγμή.
Έχω απίστευτες αναμνήσεις από τους παππούδες μου.. Ακόμα και τώρα αν κλείσω τα μάτια και τους φέρω στη σκέψη μου θα μου έρθουν δάκρυα στα μάτια, αγάπης..
Και σίγουρα μου λείπουν πολύ.
Να είσαι καλά Σιδερά, καλή χρονιά!

Ένδειξη ζωής είπε...

Πρώτα απ' όλα θέλω να σου εκφράσω τα συγχαρητήριά μου για την εθελοντική σου εργασία! Αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση!

Κυριολεκτικά θα έπρεπε να ντρέπονται που λέγονται άνθρωποι κάποιοι από εμάς...
Κι όμως συμβαίνει..Λυπάμαι!

Sideras είπε...

@Ένδειξη ζωής
Σε ευχαριστώ για τα υπέρ καλά σου λόγια και σε καλωσορίζω στο βιβλίο των ευχών. Εννοείτε χρειαζόμαστε σαματά για μια δυναμική ένδειξη ζωής.

Sideras είπε...

@ roadartist
Δρομοκαλλιτέχνηδα και εμένα….. ,και ‘μένα ,αυτό είναι το κίνητρο μου η αγάπη τους , που με έμαθε απλά να ενδιαφέρομαι. Καλή χρονιά και με ακόμα πιο πολλές δρομοδημιουργίες.

Sideras είπε...

@ BUTTERFLY

«Κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει μόνος του...ούτε να ζει μόνος του...»Αυτό το ξανά γράφω!
Όπως και να έχει, πεταλουδένια ,εγώ χαίρομαι που αφήνεις ,το ανάλαφρο, ουσιώδεις πέταγμα σου, χρυσό αποτύπωμα στο βιβλίο των ευχών.
Γενναιοδωρία ,αυτή την ευχή έψαχνα, σε ευχαριστώ. Να έχουμε πιο πολύ Γενναιοδωρία.

Sideras είπε...

@Χελώνα
Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι μεταμορφώνονται όταν πρόκριτε για περιουσιακά. Μου συνέβη και ‘μενα με τον νερόμυλο, αλλά ευτυχώς ήμουν παιδί και τις επιθέσεις όταν δεν τις καταλάβεις αντικρούονται από μόνες τους. Μεγαλώνοντας όμως πικραίνεσαι, γιατί τόση κακία και γιατί να είναι τόσο διαχρονική.
Όπως και να έχει, η καρδιά μιας χελώνας λειτουργά ακόμα και μες το κρύο. Γι’ αυτό καλωσόρισες στο βιβλίο των ευχών χελωνόκαρδη.

Sideras είπε...

@ILive2LoveMe
Αξιαγάπητη ,πράγματι η μάνα είναι πάνω όλα και να φανταστείς υπάρχουν άνθρωποι που αυτή η αγάπη ,η τουλάχιστον αυτή η μορφή τους στερήθηκε.
Όπως και να έχει, δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι όταν με εντοπίζετε και με θυμάστε μετά από τόσο καιρό που έλειπα. Πραγματικά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τις ευχές πρωτίστος .

Sideras είπε...

@αχτίδα
Χρυσοφώτεινη μου, πόση η δύναμη που κουβαλάς μέσα σου. Ξέρεις τότε, ότι ο πόνος , το παράπονο λυγίζουν ,αλλά θαρρώ Άνθρωποι σαν αυτούς που περιγράφεις ,ξερόυν πότε να κλάψουν και πότε σκληρά, αμείλικτα να στέκονται στα πόδια τους και όπως είπες να αναλαμβάνουν τις ευθηνές ,είτε δικές τους είτε κάποιων άλλων συνανθρώπων τους. Συνταρακτικό αυτό που έγραψες . Και ανυπομονώ να διαβάσω το βιβλίο σου.

Sideras είπε...

@Anastasia
Όπως τα λες , αισθησιακή ,είναι και πραγματικά αλίμονο στα επόμενα θύματα που πρόκριτε να εξελιχθούν σε θύτες.

Sideras είπε...

@Lambros
Φίλε ψαρά ,σε χαιρετώ, αν και λίγο αργά. Καλή χρονιά με πολλές νοστιμιές και πολύ καλά μαγειρέματα!

Παλμος είπε...

SIDERA καλησπέρα!!!
Στην γειτονιά μου, υπάρχει μια εκκλησία και εχει φτιάξει γηροκομείο, οπου εκεί πηγαίνουν μεγάλης ηλικιας άνρθωποι, που δεν έχουν κάποιον να τους εξυπηρετει, ούτε συγγενείς. Όμως με μεγάλη μου λύπη θα σου πω ότι εκεί ο παπας και οι κυριοι - κυριοι που "βοηθανε" τους γέροντες, τους βοηθανε μόνο αν η σύνταξη είναι μεγάλη ή τα περιουσιακά τους στοιχεία τα δωσουν στην εκκλησία.
Αν δεν εχουν τέτοια προσόντα δεν τους δέχονται!!!!!!
Πάντως αυτό που κάνεις ΕΣΥ είναι ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟ.

ΝΑ είσαι πάντα τοσο καλός!!!

ζαφορα είπε...

Καλέ μου sidera
χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω
μετά από τόση απουσία.
Ομολογώ ότι μου έλειπε αυτή
η μοναδικότητά σου.
Μιλάς για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, που εμένα προσωπικά
με έχει συνκλωνίσει πολλές φορές.
Αν θυμάσαι στην ανάρτησή μου,
http://zafora.blogspot.com/2008/07/blog-post_17.htmlhttp:
είχα αναφερθεί σχετικά.
Πράγματι
( υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι…)
Όμως μέσα από την μοναξιά τους,
βγάζουν ένα άλλο εαυτό,
που ίσως δεν θα φανερωνόταν ποτέ.
Αυτόν τον άλλο εαυτό μας ,
βγάζουμε κι εμείς , όταν βρεθούμε
πλάι στην μοναξιά τους.
Ίσως είναι και το ότι κανείς μας δεν μπορεί
να προβλέψει ακριβώς το μέλλον του.
Σε περιμένω με αγάπη,
για να μιλήσουμε για ένα άλλο είδος
εγκατάλειψης που μας θλίβει
και μας αγανακτεί.

Καλό βράδυ καλέ μου sidera

melian είπε...

Είχα διαβασει σε ένα τελειως άσχετο βιβλίο του Στεφεν Κινγκ, ότι ένας άνθρωπος άνω των 70 για τους νεους είναι απλά αόρατος. Με είχε απασχολήσει η φράση αυτη, αλλά συντομα καταλαβα οτι έκρυβε μεγάλη δόση αλήθειας.
Προσωπικά δε συγκινουμαι ευκολα με τη θεα μικρων παιδιων, τα περισσοτερα απο αυτα στο δυτικο κομματι του κοσμου που ζούμε χαιρονται υπερβολικα μεγαλης προσοχής. Αντιθετα παντα με συγκινουν οι ηλικιωμενοι. Γιατι ακομη και οι πιο τυχεροι απο αυτους, αυτοι που ζουν κοντα σε παιδια και εγγονια με αγαπη, διχως οικονομικα προβλήματα ή σοβαρα υγειας....ακομη και αυτοι...έχουν τη ζωή πίσω τους....κι αυτο από μόνο του μου δημιουργει θλίψη

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

Η ζωή είναι σκληρή ! Γιατί όμως να την κάνουμε και πικρή , μέχρι την τελευταία την στιγμή;Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με άγγιξε αυτή η ιστορία !''Και να ακούς τις νοσοκόμες να μιλάνε ,όχι διακριτικά,αλλά φωναχτά λες και θέλαν να τις ακούσουμε...'μα έχεις ξαναδεί αγόρια να το κάνουν αυτό;' δλδ το φυσιολογικό.Στον δικό σου άνθρωπο που δεν μπορεί πια να.......τέλος ! Απλά αναρρωτιέμαι,ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΡΔΙΑ ;
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΙΔΕΡΑ ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ,ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ !

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Καλή χρονιά σιδερά μου! Η ιστορία σου μας άγγιξε όλους... και μας άφησε μια θλίψη, σε κανένα δεν ταιριάζει η μοναξιά... Ένα μπράβο κι από εμένα για τον εθελοντισμό σου!

genna είπε...

Kάθε προσφορά σε τέτοιες ψυχούλες είναι
θεάρεστο έργο...

Πάντα δύναμη να έχεις καλό μου να προσφέρεις
ό,τι απ' την ψυχούλα σου πηγάζει...

Καλή χρονιά!!!!!!

LAMBROS είπε...

Καλημέρα Σιδερά !!!
Αν θέλεις πέρασε από τον ψαρότοπο να παράλαβεις κάτι που έχω για σένα ...
Φιλιά

dromaki είπε...

Με πόσο κόπο ανάστησε τα αγόρια της.Σίγουρα ποτέ δεν θα τα εγκατέλειπε...
Είναι τόσο άδικο αυτό για τους γονείς.
Ομως ξέρεις κάτι σιδερά μου?μια παροιμία λέει"εκεί που ήσουν ήμουνα εδώ που είμαι θάρθεις"
Γέμισα θλίψη...
Καλό απόγευμα σιδερά μου.

nina είπε...

Μερικές φορές οι άνθρωποι γίνονται πολύ σκληροί.

Καλό σου βράδυ

Sideras είπε...

@Παλμος
Πράγματι εκμεταλλευτές παντού!! Το θέμα με τον πλουτισμό της εκκλησίας έτυχε να το συζητήσω με κόσμο . Ένα άτομο θυμάμαι μου είπε, “ σιγά τι θα τα κάνουν ;Καλύτερα που πανε στην εκκλησία ,εκεί τουλάχιστον δεν ξέρεις μπορεί όντως και να βοηθάνε άπορες οικογένειες”. Τώρα αυτό κατά πόσο ευσταθεί ,επέτρεψε μου να έχω και ‘γω τις αμφιβολίες μου ,όταν βλέπω εκκλησίες με χρυσούς πολυέλεους. Δηλαδή διαχειρίσεις ξενοδοχείων ,πολυκαταστημάτων ,κέντρων αναψυχής.... Που την στιγμή που θα έπρεπε να χτιστούν όσο πιο πολλά κέντρα ιατρικής περίθαλψης .Και να χρηματοδοτηθούν οι σπουδές ανθρώπων που αξίζουν για να τα στελεχώνουν.
Οπόταν καθόλου άδικο δεν έχεις βασίλισσα μου για αυτό που λες. Δυστυχώς μας κατάντησαν καχύποπτους .Απ’ την άλλη όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε την κατάσταση αυτή.

Sideras είπε...

@ζαφορα
Κυανόχρωμη μου ,θυμάμαι την ανάρτηση σου όπως θυμάμαι και αυτό,

“…Όμως μπορεί και κανένας να μην έρθει, για κάποιους,
γιατί δεν υπάρχει κανένας …!

Όμως του χρόνου θα είναι εκεί να μας περιμένει …!...”

Πράγματι η μοναξιά τους είναι ένα από τα πράγματα που με θλίβει και με τρομάζει ταυτόχρονα.

Όλα τα ήδη εγκαταλείψεις είναι επώδυνα, οπόταν ναι, θα έρθω στο κυανόχρωμο σου τοπίο με μεγάλη μου χαρά να μιλήσουμε ότι θες.

Sideras είπε...

@Melian
“...ένας άνθρωπος άνω των 70 για τους νέους είναι απλά αόρατος...”Θα πρέπει να διαβάσω κείμενα του Στεφεν Κινγκ. Το βρίσκω και ‘γω πολύ αληθινό αυτό.
Βέβαια για αυτή την κατάσταση δεν φταιει κανείς είναι κάπως έτσι το ταξίδι της ζωής. Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας είναι γενικός ανεπιθύμητοι ,να μην πω άχρηστοι. Είναι κάτι που και ‘μένα με θλίβει ,ανεξήγητο. Αν και δεν θα έπρεπε, είναι ένας αναλλοίωτος κανόνας της φύσης ,που ορισμένους ,κάποια μέρα ,τους κλέβει την σοφία και την αντίληψη τους.

Sideras είπε...

@ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Πράγματι πολύ σκληρή η ζωή ακόμα και όταν η τύχη είναι με το μέρος σου. Κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα.
Δεν ξέρω αλλά πιστεύω στις ευαισθησίες των ανθρώπων ,ακόμα και μια σκληρή καρδιά θα λύγιζε έστω . Φυσικά δεν το ξέρω αυτό .Από την άλλη προσωπικά μου φαίνεται ότι δεν ξέρω καλά τους ανθρώπους.


Όπως και να έχει ,χαίρομαι που επισκέφτηκες τον νερόμυλο μου. Και σου εύχομαι για όλες τις επόμενες χρονιές, ακόμα περισσότερες τέτοιες σκόρπιες σκέψεις ,που μιλάνε στην ψυχή να μας χαρίζεις .

Sideras είπε...

@η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα
Κοντέσα μου, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μια μουσικότητα πάντα μου αφήνει το πέρασμα σου.

Sideras είπε...

@genna
Αγγελική φτερούγα, να είσαι καλά .Η ψυχή πάντα τρέφεται και νιώθει την ηρεμία της ,μόνο από αυτά...

Sideras είπε...

@ Lambros
Παρέλαβα το βραβείο μου! Σε ευχαριστώ που με επέλεξες είναι μια πολύ δυνατή επιβράβευση φίλε ψαρά. Είναι τιμή μου από εσένα αλήθεια .Και εύχομαι τα καλύτερα και στον ψαρότοπο.

Sideras είπε...

@ nina
Σκληροί δεν λεει τίποτα .Μερικές φορές δε σε χτυπάνε δίχως να τους δεις.

Sideras είπε...

@ dromaki
Όπως το λεει η παροιμία είναι .Και μια αναπόφευκτη πραγματικότητα τις πιο πολλές φορές.

..αγγελόσκονη.. είπε...

δεν ξέρω τι να πω...δυστυχως πλέον το συναίσθημα δεν παίζει κυρίαρχο ρόλο στην καθημερινότητα μας!!

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα σιδερα.
Τι κριμα... Τι θλιψη κουβαλανε πολλοι ανθρωποι.. Καμια φορα ας πουμε μια καλημερα και σε εναν αγνωστο.Βεβαια μπορει και να μην ειναι ευπροσδεκτη αλλα οταν θα ειναι, σιγουρα θα δωσει πολυ χαρα.
θυμαμαι που οδηγουσα με την ξαδερφη μου βλεποντας δυο γιαγιουλες να φευγουν απο ενα πανυγηρι με τα ποδια.Ειπα θα τις παρουμε μαζι μας.Η ξαδερφη διστασε...ομως μεχρι να φτασουμε σπιτι τους δεν σταματησαν οι καημενουλες να δινουν ευχες..Μας ραντισαν και με αγιασμο ολο το αμαξι.χαχαΝα

BUTTERFLY είπε...

Χαθηκες παλι...δεν πειραζει...οποτε σε βγαλει ο δρομος σου ελα να παραλαβεις ενα βραβειο!

Kommatoskylo είπε...

Φίλε πρώτη φορά μπήκα στο blog σου και αυτό από λάθος αλλά μάλλον θα ξανάρχομαι.

Μου έγινε η καρδιά περιβόλι με αυτήν την ιστορία.

Κρίμα η γιαγιά.

Μπορώ να σε βεβαιώσω όμως ότι τίποτα δεν ξεγράφεται σε αυτήν την ζωή.

Πολύ θα ήθελα να μάθω τα γηρατειά των παιδιών της.

Κρίμα...

lena_zip είπε...

Καλέ μου άνρθωπε...να είσαι καλά εύχομαι...μας έλειψες...

Natalia είπε...

καλησπέρα σιδερά
καλό μήνα

πού χάθηκες?

ΜΑΡΙΑ είπε...

Στεναχωρηθηκα για την γιαγιουλα..Ειναι τοσο αδικο κ απανθρωπο.Σχεδον καθημερινα ερχονται στο μυαλο μου τετοιες καταστασεις κ ειναι κριμα.ΠΟΤΕ ΜΗ ΛΕΣ ΠΟΤΕ!Αλλα δεν προκειτε να φερθω με αυτον τον τροπο στους γονεις μου οτι κ να συμβει ειμαστε ανθρωποι πανω απ ολα.Κανουν τοσες θυσιες για να μας μεγαλωσουν εμενα κ τα αδερφια μου,παιδευονται μια ζωη για να μην μας λειψει κατι...Βεβαια υπαρχει κ η κατηγορια της ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ που δεν συμβιβαζοντε κ θελουν ακομα περισσοτερα.Δεν ειναι ετσι ομως.Τετοιους ανθρωπους προσωπικα τους φαιρομαι κ τους κοιταζω με οικτο ΤΕΛΟΣ.

Theogr ο κηπουρός είπε...

Καλησπέρα. Έχω μια πρόσκληση για σένα. Καλό Σαββατοκύριακο

amazone είπε...

Απίστευτο!!!
Εχω μείνει άφωνη........
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!!!
Χαίρομαι που ανέφερες την ιστορία.Είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Θα σε ξαναεπισκεπτώ σύντομα.....

neni είπε...

Που χάθηκες τελευταία και δεν μας ταξιδεύεις πια;
Κ είναι τόσο μαγικά αυτά τα ταξίδια σου.
Γύρισε πίσω στην αγαπημένη μας γειτονιά..σε περιμένουμε μαζεμένοι όλοι μαζί.

Ανώνυμος είπε...

Ξαφνική και πολυκαιρινή απουσία. Μακάρι να εισαι γερός.

Καλή Ανάσταση

dromaki είπε...

Σιδερά μου
Εύχομαι νάσαι καλά κι ας χάθηκες...
Καλό Πάσχα παληκάρι μου.

Natalia είπε...

Καλή Ανάσταση σιδερά...όπου και να είσαι

Ανώνυμος είπε...

Σιδεράς εἶσαι.
Δέν ξέρεις ὅτι ζοῦμε σήμερα στήν Σιδερένια Ἐποχή;
Στήν ἐποχή τοῦ χρήματος καί τῆς σκουριᾶς τῆς ψυχῆς;

Μαρία Έλενα είπε...

Καλή Ανάσταση εύχομαι
με υγεία και ευτυχία
Φιλάκια ...

Bουλα. είπε...

Χρόνια πολλα Χριστός Ανέστη και του χρόνου με υγεια!
Πολλά γλυκά φιλιά.

Anestis Panagiotou είπε...

Ο κόσμος πλέον δεν είναι προς κατανόηση. Είναι όμως αναγκαία η ένδειξη αγάπης και εμπιστοσύνης.
Καλή Ανάσταση στις ψυχές όλων