Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

" Ζεστά διαμάντια "




Εγκλώβιζε καιρό τώρα το φως του μέσα στα διάφανα παγερά δωμάτια της καρδιάς της .Μα έτσι φτιάχνανε χρώματα μαζί. Όμορφα χρώματα ,οφθαλμαπάτες , που τα κοίταζαν όλοι με χαρά και λατρεία. Κάποιοι άλλοι όμως, σαν από γέρικα μαύρα κρύσταλλα ,φωλιασμένα χρόνια τώρα, μέσα στο σκοτάδι του ορυχείου, του μυαλού τους. Μόλις είδαν το φως, δεν άντεξαν την λαμπρότητα του. Κατάλαβαν ότι δεν θα το άντεχαν , θα χαλούσε τα σχεδία τούς. Μα προπαντός ,ότι ένας συγγενής τους, θα θαυμαζόταν για το παρουσιαστικό του. Έτσι λοιπόν ζήλεψαν τα όμορφα χρώματα και έπεισαν το διαμάντι πως είναι άχρηστο και ασήμαντο κοντά στο φως. Τότε το διαμάντι σκέφτηκε ότι θα ‘ταν καλύτερα να ξεχώριζε από μόνο του. Δίχως να σκεφτεί τον κίνδυνο του, ότι θα κατέληγε μαύρο κρυσταλλώδες πέτρωμα ,σαν και τους προγόνους του.
Και ενώ στο μικρό μυαλουδάκι του διαμαντιού περιστρεφόταν αυτή η άσχημη σκέψη. Ήρθε καιρός που οι άνθρω
ποι γύρω έβλεπαν το φως και όχι το διαμάντι. Ένιωθαν την ζεστασιά του ,την καλοσύνη, την ωφελιμότητα του. Ήθελαν να μοιραστούν το χαμόγελο του ,τον αέρα γύρω του. Μα αυτό δεν άρεσε στο διαμάντι .Και έτσι προσπάθησε να αμαυρώσει με κάθε πανούργο τρόπο την φωτεινότητα του φωτός . Ανεπιτυχώς όμως ,γιατί όσο εκείνο προσπαθούσε , άλλο τόσο το περιφρονούσαν και ελκύονταν όλο και πιο πολύ από το φως. Είπε τότε μια μέρα το διαμάντι: « φύγε από μέσα μου ,φύγε εντελώς από τον παγωμένο μου πυρήνα! Σταμάτα να με ζεσταίνεις! Μην μ’ αγαπάς ,θα σπάσω!».
Εκείνη έριξε το δαχτυλίδι με το διαμάντι στον τσιμέντο, και
το διαμάντι κομματιάστηκε. «Μην φοβάσαι!», του είπε , «το διαμάντι δεν νιώθει ,όπως και η καρδιά μου τόσο καιρό». Καθώς εκείνη έφευγε, το φως διάχυτο έτρεξε να μαζέψει τα λαμπυρίσματα από τα κομμάτια του διαμαντιού και τα έστειλε κατευθείαν στα μάτια του .Για να νιώσει τον πόνο του φωτός ,που δεν έβρισκε πια παγερό δωμάτιο να ζεστάνει ,να του φτιάξει χρώματα ,να χαρεί και εκείνο.
Και έχουνε να λένε από τότε ,ότι από τα ματιά του έπεσαν κάπο
ια άλλα διαμάντια .Ζεστά διαμάντια , που δεν συγκρίνονται, δεν ανταλλάζονται με καμιά ύλη. Είναι πιο πάνω από κάθε αξία. Πιο πολύτιμα από κάθε δώρο, κάθε περιουσία ,από κάθε κληρονομιά.
Μαζεύτηκαν τότε τα ζεστά διαμαντένια κομμάτια ένα ένα ,και ενώθηκαν. Σήκωσε τότε το δαχτυλίδι εκείνος κ
αι κοίταξε τον ουρανό, πιο πέρα και από το σύμπαν. Είδε κάτι όμορφα πλάσματα να του φέρνουν ένα κουτάκι .Το άνοιξε και μέσα βρήκε ένα απλό σ’ αγαπώ .Πηρέ το σ’ αγαπώ και στην θέση του έβαλε το δαχτυλίδι. Πίστεψε σ’ αυτό .Πίστεψε ότι θα άλλαζε με αυτό τα πάντα, θα ζέσταινε την καρδιά τής.
Έτσι θα έπρεπε να γινότανε. Έτσι του ‘παν και τα όμορφα πλάσματα. Ότι η αγάπη όλα τα νικά ,όλα τα φτιάχνει ,όλα τα γλυκαίνει, όλα τα μπορεί, όλα τα αγγίζει. Μα τ
α πάντα δεν άλλαξα πόσο μάλλον, οι φιλοδοξίες της, η ψυχή της.
Εκείνος νιώθοντας αποτυχημένος πάλι ,συνέχισε τα λαμπυρήσματα της ψυχής του. Ώσπου έγινε ένα με το φως .Σαν φως που δεν το εγκλωβίζου τα διαμάντια , ούτε των α
νθρώπων τα αμμογυάλινα παλάτια. Παρά μόνο ταξιδεύει , μέσα στα έτη του .Κι άμα βρει κανένα αληθινό δάκρυ, το χαϊδεύει και το φιλά στο στόμα. Του λέει , «μην σε νοιάζει ,μια μέρα θα σου βρω την αγάπη που σου αξίζει. Γιατί μόνο εκείνη έχει αξία ,τίποτε άλλο .Και να θυμάσαι, ότι όσοι περιφρονούν την αληθινή αγάπη, τους αξίζει το σκοτάδι. Στο λέω εγώ, η αγάπη, το φως του κόσμου. Η τουλάχιστον ένα φως που έχει κάποια θέση και αυτό ,στον κόσμο, σε μια καρδιά σαν την δικιά σου. Και αν πάλι δεν θες άλλη αγάπη ,μείνε μόνο φως, μαζί μου».


"For my digital art I used these marvelous pictures: 1, 2, 3 .

My thanks ,Constantin7geo - Sideras"


Όταν έγραψα το πιο πάνω κείμενο μου είχα υπόψη μου μια ιστορία ενός καλού φίλου προδομένου από την αγάπη .Από μια αγάπη που τυφλώθηκε από κάτι που απλά γυάλιζε .

Σας μεταφέρω λοιπόν από το πρωσικό μου ημερολόγιο ,τα λόγια του . « Μερικές φορές κοιτάς πίσω ,καταλαβαίνεις ,λες ,¨καλά όλα τ’ άλλα¨ .Αλλά αυτό που σε πειράζει περισσότερο είναι ο τρόπος ενός χωρισμού. Λες δεν το άξιζες αλήθεια και είναι άδικο. Αντιλαμβάνεσαι με τέτοια δυσκολία ,λες και χάνεις την ανάσα σου, ότι αυτός ο άνθρωπος δεν άξιζε την αγάπη σου ,δεν αξίζει κανενός την αγάπη .Γιατί ότι έκανε θα το ξανά κάνει και θα το ξανά κάνει…».

Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι να έζησα ποτέ τέτοιου είδους απογοήτευση. Όπως και να έχει θυμήθηκα πρόσφατα αυτό το κείμενο μου ,μια απ’ αυτές τις νύχτες που κάθομαι στην βεράντα του νερόμυλου με φίλους και μέσα στις συζητήσεις μας αναφέρθηκε μια παρόμοια ιστορία ζεστών διαμαντιών.

Εντούτοις ,είμαι σχεδόν σίγουρος , ότι πολλοί απο εσάς ,θα είδατε, θα ακούσατε ,ή δυστυχώς θα γευτήκατε αυτό τον πόνο . Ίσως γιατί, είναι ένα από τα συχνά συμβάντα της εποχής μας.

Παρόλα αυτά, προσωπικά έμαθα να κοιτάζω μέσα στα μάτια τον ανθρώπων και να ανακαλύπτω ένα μικρό μέρος της ψυχής τους .Να κατανοώ ότι ένα λαμπύρισμα ψυχής έχει λόγο που γίνεται.

Όπως και να έχει, πιστεύω ότι μια ευχή ορισμένες φορές πραγματοποιείτε μόνο αφότου περάσει μια επώδυνη δοκιμασία. Κάποιες άλλες απλά πραγματοποιείτε .Και κάποιες άλλες φορές χάνεται μέσα στον πόνο.

45 σχόλια:

jacki είπε...

Κρίμα να μη μπόρεσε να δει το φως του διαμαντιού και να το κρατήσει..
Γιατί μας θαμπώνουν άλλα πράγματα.
Γιατί βάζουμε πάνω απ' όλα άλλες ανέσεςι και δεν ικανοποιούμε την ανάγκη της καρδιάς για αγάπη και τρυφερότητα;
Γιατί πληγώνουμε έτσι εύκολα και αυτούς που στέκονται δίπλα μας.
Πολύ όμορφη η ιστορία σου Σιδερά μου.. Αλλά με πληγώνει..
Καλημέρα.

Σταλαγματιά είπε...

Πέρασα εχθές αργά το βράδυ και την διάβασα την ιστορία σου μα δεν είχα λόγια να σου πω, είναι που η αγάπη κάποιες φορές σε πονά και αυτό όταν το συναντάς και σε μάτια άλλου σε γυρίζει πίσω...

"όσοι περιφρονούν την αληθινή αγάπη, τους αξίζει το σκοτάδι. "
Θα στηριχτώ λοιπόν κι εγώ εδώ με την ελπίδα να διακρίνω το φως γύρω μου....

Είναι φορές που τα μάτια μας δεν βλέπουν παρά μόνο όσα οι άλλοι μας κάνουν να δούμε κι εμείς τους πιστεύουμε χωρίς ενδοιασμούς και τους ακολουθούμε.

Τελικά δεν ξέρω τι πονά περισσότερο;
Να είσαι εκείνος που τον πρόδοσαν ή εκείνος που κάποια στιγμή ανακαλύπτει πως πρόδωσε άδικα.

Φιλιά ηλιόλουστα !

Σταλαγματιά είπε...

πρόδωσαν αντί πρόδοσαν :)))

Natalia είπε...

άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...
πολλές φορές εν γνώσει μας κυνηγάμε ένα διαμάντι, που ξέρουμε ότι είναι τεχνητό (ζιργκόν ε?)

καλημέρα σιδερά

Sideras είπε...

@jacki

Γλυκό μου νεραιδόπλασμα. Η σιωπή πάντα πληγώνει ,ακόμα και όταν λαμποκοπάει μες στα σκοτάδια ,κάτι ….που εσύ το ξέρεις πολύ καλά. Είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αν οι άνθρωποι πίστευαν στην αγάπη .Γιατί εκείνη όλα τα μπορεί .Και όταν λέω μπορεί ,ναι ,εννοώ ότι και από μόνη της εξασφαλίζει επιβίωση . Και μην ακούσω το σλόγκαν, ότι η αγάπη δεν γεμίζει το στομάχι. Δεν ισχύει ,όταν αγαπώ ,φροντίζω . Η απαραίτητη υγειά να υπάρχει μόνο. Τα περισσότερα κοσμήματα τι να τα κάνει κανείς όταν έχει το πιο ανεκτίμητο την αγάπη.

Sideras είπε...

@ Αναστασία

Αισθησιακή μου ,υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο αλήθεια .Τόσες πληγές . Του ερωτά της –της αγάπης, όμως είναι οι χειρότερες. Ριζώνουν μες στην ψυχή. Κάτι που ο άνθρωπος ακόμα να βρει γιατρειά. Το ποιος είναι σε χειρότερη μοίρα δεν έχει σημασία πιστεύω. Άνθρωποι πληγωμένοι είτε αυτοκαταστρεφτούν την ψυχή – το φως τους, είτε μετατρέπονται σε δαίμονες εκδίκησης. Δεν ξέρω αλήθεια και πολλά γι’ αυτό . Ξέρω όμως ότι δύσκολα γιατρεύεται ο πόνος της καρδιάς. Και μια ψυχή που πονά πάντα αναζητεί αυτό που της αξίζει ,πάντα.

Sideras είπε...

@ Natalia

Αιθέριο νεραιδόπλασμα ,πράγματι. Αλήθεια ,πια γνώση να υπάρξει για αυτές τις ζιρκονένιες καρδιές; Όταν πλημμυρίζεις από αγάπη, αγαπάς ακόμα και τα πετρώματα .Εκείνα που πιστεύουν ότι λαμποκοπάνε. Τους δίνεις σχήμα ,φως , μα εκείνα εξακολουθούν να είναι κρισταλοηδή ανάξια πετρώματα. Είναι θέμα χρόνου να το καταλάβουν. Εντούτοις μέχρι τότε το κακό που θα κάνουν θα είναι μεγάλο.

Artanis είπε...

Αν με την έκφραση "ζεστό διαμάντι" ονομάζεις μια ζεστή καρδιά, τότε το δέχομαι...Έχεις δίκιο όμως και σε κάτι άλλο...Αν και το διαμάντι είναι το σκληρότερο υλικό επι γής, είναι ταυτόχρονα και ένα από τα πιο εύθραυστα...
καλημέρα απο ΝΖ, σε φιλώ...

BUTTERFLY είπε...

Εχεις δικιο...το λαμπυρισμα μιας ψυχης εχει παντα λογο που γινεται, εστω κι αν ειναι στιγμιαιο. Και δεν υπαρχει ανθρωπος που δεν αξιζει την αγαπη...η αγαπη επιλεγει που θα παει και οχι εμεις που θα τη δωσουμε..ισως γιατι καποιος εχει εκεινη τη στιγμη αναγκη να αγαπηθει, ισως γιατι εμεις θελουμε απεγνωσμενα να αγαπησουμε, ισως γιατι πρεπει να περασουμε αυτο το μονοπατι για να φτασουμε εκει οπου οι επιθυμιες εκπληρωνονται...
Ισως ακομα για να καταλαβουμε πως η λαμψη ειναι ομορφη αλλα απατηλη και οτι δεν κρυβει παντα μεσα της το φως...οτι η λαμψη απο ενα δακρυ αληθινο ειναι πιο πολυτιμη απο τη λαμψη χιλιων διαμαντιων!

ζαφορα είπε...

Καλέ μου και ευαίσθητε φίλε,
Πάντα μέσα από μια απογοήτευση υπάρχει και ένα κέδρος και για αυτό να είσαι σίγουρος. Κάτι θα σου μείνει κάτι θα έχεις να θυμάσαι και το βασικότερο,
σε κάνει ποιο δυνατό για να το ξεπεράσεις και ίσως ποιο προσεκτικό
για το μέλλον.
Πολλές φορές λέμε -κάθε εμπόδιο για καλό- και πράγματι είναι αλήθεια.
Το να σε παίρνει από κάτω είναι το πρόβλημα.
Πάντα σε σκέφτομαι σε αυτό το Νερόμυλο σου, με ότι ποιο όμορφο έχεις καταφέρει,
Που αυτά είναι τα δικά σου διαμάντια,
και πάνω από όλα δεν χάνεις την ουσία σου κάνοντας πάντα αυτό που σε γεμίζει.
Να είσαι πάντα καλά καλέ μου φίλε.

Την αγάπη μου με φιλί γλυκό ζαφοροκεντημένο σου στέλνω.

Ανώνυμος είπε...

Η αγάπη υπάρχει παντού... Αρκεί να τη νιώσουμε, όταν έρθει... Αληθινή και διάφανη... Κοιτάς μέσα της και χάνεσαι από την ομορφιά της...

Bουλα. είπε...

μια φραση σου...ΟΛΑ!!!!
Μην μ’ αγαπάς ,θα σπάσω!»
Καλό σου απόγευμα Σιδερά μου!!!!!
Γοητευμένη με το γραπτό σου!!!!!!!

#lockheart# είπε...

ειναι αληθεια πως..η αγαπη..
δεν αγγιζεται...
δε φυλακιζεται...παρα μονο την αισθανεσαι.
Οταν πονας απο αγαπη ειναι η χειροτερη φυλακη,το πιο επωδυνο ραπισμα στη ψυχη...
η αγαπη δε γοητευεται απο καρατια αλλα απο δακρυα ψυχης που σταζουν "ζεστα διαμαντια"...

Sideras είπε...

@ Artanis

Λευκή κυρία, καλωσόρισες ακόμα μια φορά στο νερόμυλο μου και αυτό το δάσος δικό σου είναι .
Σαν από καρδιάς δάκρυα να είναι ,να τα δεχόμαστε ,να δεχόμαστε την ήττα , τον άλλο μας εαυτό. Εκείνον ξέρεις τον σκοτεινό μας δήθεν .Εκείνο που σου υπενθυμίζει ότι η γη είναι καλή μάνα ,όλα τα δέχεται .Ακόμα και τα εύθραυστα διαμάντια ,μα και τα άλλα τα ζεστά της καρδιάς που τα κοιμίζει μέσα της ,να μην της κομματιάσουν άλλο φως.

Sideras είπε...

@ BUTTERFLY

Πεταλουδένια , πάλι μαγεία σκόρπησαν τα φωτεινά φτερά σου .Πως μπορεί ένα τόσο δα πλάσμα να γίνεται ασπίδα, να φέρνει μηνύματα , να είναι σοφή ακόλουθος των νεράιδων; Σαν φύλακας του βιβλίου τους, σκέφτομαι κάποιες φορές ,μήπως δώσαμε από τον κόσμο τους στον δικό μας τις λάθος πρωτοπές; Αν υπάρχει ελπίδα, αν υπάρχει και εκεί μέσα μια λάμψη όμορφη και αληθινή, που να κρύβει όντως λίγο έστω φως μέσα της ; Τότε θαρρώ, την πατήσαμε και οι δυο για τα καλά.

Sideras είπε...

@ ζαφορα

Κυανόχρωμη ,ευαίσθητη κυανόχρωμη μου , ευτυχώς αυτού του είδους τον αποχωρισμό δεν το ένιωσα .Αλλά η εμπάθεια μερικές φορές μας δίνει την δύναμη να νιώσουμε εν μέρη τον ίδιο πόνο. Λες και ζούμε το ίδιο γεγονός .Ανεξήγητο, μα είναι ένα χάρισμα δώρο απ΄ τις νεράιδες ίσως , για να αντιλαμβανόμαστε τι γίνετε στον υλικό κόσμο μας, μα και στον δικό τους τον άϋλο.
Όπως και να έχει, είναι μέρες που κατεβαίνω στην γκρίζα πόλη και βλέπω μισόκαρδους παντού και ραγίζει κάπως η δική μου καρδιά . Είναι ότι χειρότερο να βλέπεις ανθρώπους που αγαπηθήκαν με την πιο δυνατή απόδειξη της αγάπης να μένουν με μισή καρδιά ,χωρία και να μην μπορείς να κάνεις και τίποτα. Διότι το διαμάντι πάντα σκληραίνει , ή τουλάχιστο απ’ την σκληράδα του κομματιάζετε .και το φως …αχ εκείνο το φως , άμα ελευθερωθεί δύσκολα εγκλωβίζετε απ’ την ελευθερία του , ή τουλάχιστο αναπτύσσει άπυρες ταχύτητες.

Sideras είπε...

@Νότια της νύχτας

Όπως συνυπάρχει παντού και ότι πιο αδιάφανο και ψεύτικο . Που δεν σε αφήνει να νιώθεις , να κοιτάς εκείνα τα σιχαμερά τα μέσα.. . Γιατί μόνο έτσι σε κερδίζει,…. με την ομορφιά του.

Όπως και να έχει, καλωσόρισες έναστρο πλάσμα της νύχτας, στο βιβλίο των ευχών .

Sideras είπε...

@Βουλα
Η εποχή βλέπεις του μην μ’ αγαπάς …συνεχίζετε...
Να είσαι καλά , σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ποιήτρια μου.

Sideras είπε...

@#lockheart#

“…την αισθάνεσαι…” .Χμ, σαν την αγάπη του φωτός .
“…η αγαπη δε γοητευεται απο καρατια αλλα απο δακρυα ψυχης...”
Και αυτό ισχύει πολύ που είπες.

Αγαπητό νεραιδόπλασμα ,καλωσόρισες στο βιβλίο των ευχών .Εύχομαι η κλειδωμένη καρδιά να αφήσει τουλάχιστον μια ελπίδα, μια ευχή.

Kaveiros είπε...

Καίνε τα ζεστά διαμάντια..

Sideras είπε...

Μάλλον έτσι θα είναι ….Υπάρχει και εκεί απώλεια αδαμαντίνης .
Καλωσόρισες παλιόφιλε οδοντίατρε .Ελπίζω όλα καλά στο ιατρείο.

Bουλα. είπε...

Η εποχή του μην μ’αγαπας !!!!
Τι θαυμάσια φράση!!!
Πραγματικά Σιδερά.....συνεχίζεται...
Δυστυχώς!!!!
Δύσκολη καιροί για πραγματικές αξίες!
Καλο μας βράδυ!

Καραβάκι είπε...

Ήρθα κι από δω για μια μεγάλη συγνώμη.Αν και ποτέ δεν οικειοποιήθηκα κάτι που δεν είναι δικό μου,θα κάνω ότι μου ζήτησες με όλη την καλή διάθεση μου.Όχι στο παλιό καραβάκι.Στο καινούργιο που έχει και κόσμο.Και πάλι συγνώμη και υπόσχομαι να διορθώσω ότι μπορώ.Την καλησπέρα μου.
http://karavaki69.blogspot.com/

Sideras είπε...

@Βουλα
Πράγματι ποιήτρια μου, πολύ δύσκολη εποχή και για αξίες …
Όπως και να έχει , ότι αξίζει επιβιώνει θαρρώ.

Appelsinpigen είπε...

Ολοι μας, λιγο πολυ, εχουμε ζησει μαι τετοια ιστορια...

ειτε ως πρωταγωνιστες, ειτε ως σκηνοθετες, ειτε ως τιτλοι τελους....

ομορφο το κειμενο σου, ακουσα στο βαθος και το νερομυλο!

καλο σου απογευμα!

είδες? πέρασα τελικα, ριξε την ευχη μου στο νερό του μύλου!

προφήτηs είπε...

καλέ μου φίλε αυτή τη φορά θα ήθελα να μου επιτρέψεις να μην σχολιάσω το περιεχόμενο του κείμένου....

απλά θα κρατήσω βαθεία μέσα μου την τελευταία σου φράση...

καλησπέρα

υ.γ.: όποτε το επιθυμείς πέρασε από το blog να παραλάβεις το βραβείο σου...

Άνεμος είπε...

Δύσκολο φίλε μου να βρεις αγάπη, αγάπη που να σε κρατήσει... Εφήμερες ανάγκες κλέβουν τη λάμψη μας και μας παίρνουν τα όνειρα, κάνοντας μας να βλέπουμε μόνο το σκοτάδι...

Προσωπικά όσο πάω και χάνω τις ελπίδες μου, και ξεκίνησα με τα καλύτερα όνειρα...

Που είναι τα διαμάντια... Πότε θα λάμψουν οι πέτρε στα δικά μας μάτια...;

Καληνύχτα!

Tina είπε...

Πολύ όμορφη η ιστορία σου. Μελαγχόλησα όμως λίγο. Θαμπωνόμαστε από ένα υπέροχο περιτύλιγμα που τα εσωτερικό του δεν αξίζει τίποτα. Πονάμε, υποφέρουμε... Όμως το μόνο που μπορεί να σβήσει τον πόνο απ' τις κομματιασμένες καρδιές μας είναι το εκτυφλωτικό φως της αγάπης του κόσμου που θα ζεστάνει γλυκά τις ψυχές μας.
Καλημέρα!!!

Σταλαγματιά είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Φυγή είπε...

Σε ευχαριστώ λίγο ετεροχρονισμένα βέβαια για την επίσκεψη σου στο ιστολόγιο μου!!
Οι μουσικές σου επιλογές είναι κάτι παραπάνω απο υπέροχες!
Ο χωρισμός λένε είναι ένας μικρός θάνατος και με βρίσκει απολύτως σύμφωνη.....πονάει και σε καταρρακώνει..πολλές φορές χρειάζεται χρόνος αρκετός για να συνέλθεις και να βρεις και πάλι τον εαυτό σου!
όμως είμαι και της άποψης οτι όταν κάτι δεν είναι για να μείνει καλύτερα να τελειώνει...κάθε εμπόδιο για καλό λοιπόν! Σημασία έχει να μαθαίνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι μέσα απο τέτοιες καταστάσεις πρώτα για τον εαυτό μας.....κάπου κάπως κάποτε θα βρεθεί το σωστό ταίρι για τον καθένα!!

Θα χαρώ να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας μέσα απο τις αναρτήσεις μας....να είσαι καλά!

Φυγή είπε...

Κατά λάθος έστειλα το σχόλιο μου με τον λογαριασμό της αδελφής μου χαχα! Δεν είχε κάνει αποσύνδεση.....ζητάω συγνώμη!

Artanis είπε...

καλημέρα Σιδερά μου...

Ανώνυμος είπε...

http://mariatweety.blogspot.com

ENA A3IOLOGO BLOG ENOS KORITSIOU 24ETWN POU MALLON MAS XREIAZETAI

MIAS KAI EINAI TO BIBLIOTWN EUXWN KATE KAI MIA EUXH GIA TH MARIA, GIA TO MARAKI MAS

PETROS

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Πάλι χάθηκες στον νερόμυλό σου...
Να έχεις ένα όμορφο φθινόπωρο σιδερά μου!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Εύχομαι να περνάς όμορφα και να είναι αυτός ο μοναδικός λόγος της απουσίας σου. Καλά Χριστούγεννα σιδερά να έχεις στο νερόμυλό σου!

ILive2LoveMe είπε...

Καλή Χρονιά, Αγάπη και Ευτυχία :) Φιλιά.

D.Angel είπε...

Χάθηκες!Ευχομαι να περνάς όμορφα!
Πέρασα να ευχηθώ καλή χρονιά!

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Πάλι εδώ για άλλες ευχές. Καλή Ανάσταση σιδερά!

kyriaz είπε...

Μου θύμισε εντονοτατα τον Ασημουλη και τη Διαμαντένια,ενα παραμυθι που ανεβασα καποτε το μπλογκ μου.Το είχατε μήπως διαβάσει;...

Matriga είπε...

Ελπίζω να είσαι καλά! Να περνάς όμορφα :)

ζαφορα είπε...

Τυχαία πέρασα και η χαρά είναι
μεγάλη γιατί σε ξανασυναντώ.
Πάει πολυς καιρός όμως ο χρόνος μηδενίζεται με μια νέα συνάντηση.
Χρόνο πολυ δεν έχω όμως τους καλούς
τους φίλους στο διαδικτυο
δεν τους ξεχνώ.
Να είσαι καλά όπου βρήσκεσαι.
Καλο καλοκαίρι.

Φιλι ζαφοροκεντημενο

BUTTERFLY είπε...

Ηρθα μετα τοσους μηνες να σε συναντησω, μα δεν εισαι εδω. Σου αφηνω μια ευχη να εισαι και να περνας καλα κι ενα φιλι πεταλουδισιο. Καλη ανταμωση φιλε μου...

~reflection~ είπε...

Η αγαπη σε έκανε σιδερά και διαμαντοποιό...
Αν κάνω λάθος, τότε χρέωσε στην αγάπη το μερίδιό της..
Αυτή με έφερε ως εδω..
γιατι αγαπώ τα όμορφα κειμενα..

Φιλιά..
αν και βλεπω η τελευταια αναρτηση είναι ξεχασμενη!...

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Ευχές για μια νέα χρονιά γεμάτη από όλα όσα επιθυμείς και σου κράτησε μακριά η προηγούμενη.

Χρόνια πολλά!

υ.γ. Θα χαιρόμασταν να σε "ακούγαμε" ξανά εδώ... όποτε κι αν το θελήσεις.