Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Λευκή Οργάντζα


Είσαι σαν αερικό ,κάτι το άπιαστο ,κάτι που με ελκύει και με τρομάζει ταυτόχρονα. Διαβάζω την κάθε σου σκέψη ,το κάθε σου συναίσθημα. Πάρε μια ανάσα και κοίταξε με μόνο στα μάτια. Δεν θα σου πω για τον κόσμο σου ,θα σου πω για την ψυχή σου, τον στόχο.

Δεν σε ξέρω καθόλου και όμως, ακούω τον χαώδη ήχο των ονείρων σου. Το γουργουρητό του πεινασμένου σου μυαλού. Κάθε σου σκέψη, που σαν κόκκινη παπαρούνα, έρχεται και κάθεται από μόνη της πάνω στα δάχτυλα μου .Αφήνοντας τους ,τα κίτρινα δάκρυα της. Κι ύστερα έτσι απρόοπτα, αναπάντεχα πετά μακριά μου, ελεύθερη, δυνατή.

Μα στο ‘χω πει ,εσύ είσαι από σύννεφο και ‘γω απο γη. Ναι, δεν ξερώ την αλήθεια σου , δεν την ξέρω! Αλλά ξερώ…. τι αγαπάς! “Έλα να με βρεις τότε”, μου είπες και ‘γω σε ψάχνω ξέρεις .Και δεν είναι δίκαιο αυτό, γιατί με κλείδωσες σε ’να κρυστάλλινο παλάτι. Και όσες βασίλισσες του χιονιού, μούσες και αν έβαλες να με φυλάνε, για δες, με χρώματα ζεστά ,τις ζωγραφίζω, τις κάνω να δακρύζουν ,την παγωμένη τους καρδιά ραγίζω και ζεσταίνω.

Που είσαι αλήθεια αυτές τις μέρες…, μου έχεις λείψει .Ξυπνάω και το μόνο που νιώθω από την παρουσία σου, είναι ένα αεράκι ,να παίζει με τις λευκές κουρτίνες που μου κρέμασες κάποτε ,για να με προστατεύουν απ’ το σκοτάδι. Και είναι και εκείνο το χάδι σου, το απαλό , το αθάνατο ,σαν από ύφασμα λευκής οργάτζας, που με στοιχειώνει, όλο αγάπη .

Άλλοτε, είναι το χαμόγελο μου, που σηκώνει ανάστημα στις ψεύτικες ελπίδες, που μου δίνεις. Ξεχνιέμαι όμως, αλλάζοντας αισθήματα διαρκώς. Δημιουργό ομορφιά, ακριβώς, για να νιώθω ότι είσαι κοντά μου . Να ονειρεύομαι, ότι με ακούς , με κοιτάς , με μυρίζεις, με ακουμπάς, με θυμάσαι, με ταξιδεύεις, μόνο εσύ. Ναι ,μονό εσύ! Η μοναδική, πανάκριβη μου, ‘Eμπνευση.

Με αφορμή το πιο πάνω πεζό μου ποίημα ,πιστεύω ότι η τέχνη γενικά σήμερα, σε όλους της τους τομείς περνά κρίση. Την έχουνε εξευτελίσει όσο δεν γίνετε, όσο δεν πάει .Έχουνε συγχύσει ,την επίδειξη, τα οικονομικά, τα πολιτικά οφέλη .Μαζί με κάτι που προϋπάρχει ,την αγνή και αληθινή ,καλλιτεχνική έμπνευση.

[Τώρα άλλο θέμα ,για “αν αυτά είναι γούστα” , δεν το (συζητώ,) νομίζω .Προχθές για παράδειγμα μια πελάτισσα με “γούστο”, ενθουσιάστηκε όταν της είπα ότι η εταιρία μας τής δίνει την ευκαιρία να επιλέξει μεταξύ τεσσάρων ειδών σχεδίασης(design) κεραμικά (μόνο,) για “το διαμέρισμα της”. « Αν επιλέξετε κάτι άλλο από αλλού της αρεσκείας σας θα πληρώσετε περισσότερα από αυτά που αναφέρονται στο συμβόλαιο. Τι να κάνουμε αυτοί είναι οι κανονισμοί…»]

Κατά τα άλλα το λεγόμενο, “έτοιμη τέχνη(rety made)” είναι δήθεν, μορφή, κίνημα τέχνης που το συναντούμε στη μουσική, την λογοτεχνία, την ζωγραφική, την γλυπτική…. Ειρωνεία και όμως, είναι “κάτι” που χοροπηδά με καταστροφική δύναμη πάνω σε ανθρώπινα ιδεώδη. Εκείνα τα ιδεώδη που είναι καθαρά εμπνεύσεις Ανθρώπων και όχι μηχανών ,όπως για παράδειγμα χρηματοδέκτες.

Και είναι αυτοί οι λίγοι πια άνθρωποι, πιστεύω, που την έμπνευση την φαντάζονται, την νιώθουν σαν κάτι σπάνιο .Όπως ακριβώς ένα λουλούδι ,με άρωμα ερωτικό , ρομαντικό… Που το φωτογραφίζουν ,το παρατηρούν. Ανεβαίνουν δύσβατα βουνά, να το ζητιανέψουν, να το δουν ,απλά για μια ονειρική ιδέα. Μια ιδέα που θα τους δώσει την χαρά να δημιουργήσουν, ομορφιά , συνείδηση ,στον επώδυνο κόσμο τους. Και αν πάλι χρειαστούν έμπνευση ;Πάλι θα ψάξουν να την βρουν σε δύσβατα επικίνδυνα μέρη.

Άλλοι πάλι άμα τύχει και βρουν ένα τέτοιο λουλούδι έμπνευσης ,το κόβουν. Και ξέρετε χρησιμοποιούν μεθόδους όπως, η αποξήρανση , η ταρίχευση… Για να είναι τάχα πάντα δικό τους. Να μην χρειαστεί να το ξαναψάξουν . Έτσι αντί να δημιουργήσουν ομορφιά , δημιουργούν τεχνητά και μεταλλαγμένα “τερατουργήματα” . Και το χειρότερο είναι που σ΄ αυτά τα τερατουργήματα ο αφελείς κόσμος υποκλίνεται .Γιατί αυτοί έχουν τον καλλιτεχνικό τους τρόπο… ,να πείθουν , να κάνουν το δικό τους.

Τώρα τι αναφέρω αυτούς τους τύπους ,γιατί ίσως να μην φταίνε και αυτοί , ίσως να τους παρέσυρε το ρέμα. Κάθε φορά που περνά μπρος μου ένα από αυτά τα εμπνευσμένα τερατουργήματα τους ,στην αρχή βάζω τα γέλια και τα θεωρώ γελοία. Μετά όμως κλείνω τις αισθήσεις μου και σκέφτομαι ότι εκείνοι ίσως να είναι σαν τον τύπο ανθρώπου που αναφέρει σαρκαστικά ο Αίσωπος ,σε έναν από τους μύθους του. Ξέρετε, εκείνον που “έφτιαξε μια ωραία λίμνη” και έβαλε μέσα ένα κύκνο να του τραγουδήσει και ο κύκνος δεν τραγούδαγε , μέχρι που ….

Ίσως ο αιώνας μας τελικά εκτός από τους άσχημους φυσικούς οιωνούς ,τις ανίατες αρρώστιες, τα ανθρωποκαταστροφικά συνήθεια, τους καπρίτσικους πολέμους, την θυσιαστική τρομοκρατία, την διάφανη ειρήνη, την επιφανειακή ισότητα….. Να έχει σφραγιστεί και ως η πιο εμπορεύσιμη εποχή.

Τέλος πάντων ,είπαμε η έμπνευση είναι λουλουδάκι που σπανίζει. Κάτι άπιαστο, ευαίσθητο και όχι κάτι που καλουπώνετε. Μια γεννήτρια αν θέλετε τέχνης , δημιουργίας, από ανθρώπους για ανθρώπους. Που απέδειξε μέσα στους αιώνες ότι μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα .Μιλώντας αν μη τη άλλο, στην συνείδηση των ανθρώπων, στην ψυχή τους, αντιμετωπίζοντας έτσι και τους πιο αιμοβόρους και εκμεταλλευτές ηγέτες .Ας χειριστούμε πιστεύω ο καθένας μας, το χάρισμα του αναλόγως ,για το κοινό καλό, την ωραιοποίηση του σπιτιού μας που λέγετε γη( ,που θα έλεγε και κάποιος δεντροφυτευτής).

Αν επιτέλους αντικατασταθεί από ένα ευκολόβρετο, πλαστικό λουλούδι σε τιμή ευκαιρίας ,στα λεγόμενα εμπορικά, “ανθοπωλεία κάποιων” . Τότε αν κάποιος, κάπου ,κάποτε, χρειαστεί μια έμπνευση, παλιού μοντέλου, για την εξέλιξη της ανθρωπότητας .Θα πρέπει να ψάξει, σε δύσβατα, σκοτεινά μέρη, του μυαλού του. Και ίσως τότε το ξανασκεφτεί , βλέποντας εκεί μέσα ,ένα κρυσταλλένιο, παγερό ,γκρι παλάτι ,που στα δωμάτια του, θα ‘χει αλυσοδεμένες μούσες. Μούσες ντυμένες με φορέματα, σαν νυφικά, από λευκή οργάντζα…. Ίσως συνειδητοποιήσει ότι έστω και μια να ελευθερώσει, να την κάνει να τον παντρευτεί, από δ’ αυτές, θα είναι για πάντα, τυχερός, δοξασμένος . Θα καταλάβει ότι το όνειρο του έγινε πραγματικότητα , θα καταλάβει ότι έζησε τα πάντα και ας πατά με γυμνά πόδια, πάνω σε αγκαθωτό μαρμάρινο δάπεδο ,έκτασης μόλις ενός τετραγωνικού. Γιατί αυτό το όνειρο μεγαλώνοντας θα καταλάβει ότι ονομάζετε, προσφορά. Και για να υπάρχει , χιάζετε σίγουρα έμπνευση.


"For my digital art I used these marvelous pictures: 1 , 2 . My thanks ,Constantinos Georgiou- Constantin7geo"


11 σχόλια:

Autographcollectors είπε...

Διάβασα σ' ένα σχόλιό σου, ότι είχες έτοιμο το "ιδιόγραφο" και ήρθα να το πάρω για ανάρτηση.
Αλλά δεν βλέπω τίποτε
:)

Μαρία Έλενα είπε...

Πολύ όμορφο
Φιλάκια ...

dromaki είπε...

"Και είναι και εκείνο το χάδι σου, το απαλό , το αθάνατο ,σαν από ύφασμα λευκής οργάτζας, που με στοιχειώνει, όλο αγάπη ."
Σιδερά μου,εύχομαι πάντα νάχεις έμπνευση.Κι επέτρεψε με σήμερα, ημέρα της γιορτής της μάνας να σου χαρίσω ένα χάδι μητρικό,στοργικό με όλη την συγκίνηση που δίνει αυτή η κίνηση.
Καλή σου μέρα:)

Yiota είπε...

"Που είσαι αλήθεια αυτές τις μέρες…, μου έχεις λείψει.."

αχ, αυτή η έμπνευση. όποτε θέλει έρχεται και όποτε θέλει φεύγει. το θέμα όμως είναι να μην χαθεί ποτέ, διαφορετικά το κενό θα κυριαρχεί μέσα μας και τότε όλα θα μοιάζουν τα ίδια χωρίς φαντασία και πάθος για δημιουργία. είναι τυχεροί αυτοί που την έχουν και μακάρι να μην σταματήσει ποτέ για σένα σιδερά μου!

φιλιά

Sideras είπε...

@Autographcollectors , καλωσόρισες στο βιβλίο των ευχών, ελπίζω να μην έρχεσαι μόνο για να παίρνεις ,αλλά και για να δίνεις : ).
Όντως είναι έτοιμο το "ιδιόγραφο" μου.

Sideras είπε...

@Μαρία Έλενα , σε ευχαριστώ πολύ!! : )

Sideras είπε...

@Μια από εκείνες ,ετούτες τις μέρες γιορτινές. Δεν είχα ποιού να ευχηθώ ,μπήκα σε μια πόλη να ψάξω…. Μα οι πολύβουοι ασφάλτου δρόμοι, δεν με θέλησαν ,παρά μόνο με τρόμαξαν. Έτρεξα όσο μπορούσα έψαχνα κάπου να κρυφτώ. Κρύφτηκα…σ’ ένα πλακόστρωτο δρομάκι, λύγισα και έπεσα μπρούμυτα. Οι πέτρες του ζεστές απ΄ την δύση του ήλιου μ’ αγκάλιασαν .Και ‘κείνο μου ‘πε , “δεν πειράζει εγώ είμαι εδώ ,πες μου ότι θες” .

Sideras είπε...

@Καλά Yiota αυτό με την έμπνευση, ο φόβος και ο τρόμος των καλλιτεχνών έγινε. Πρωσικά άμα έχω εμπνεύσεις τις αποτυπώνω κάτω στο χαρτί μην τις ξεχάσω : ).Σαν πεταλούδες είναι ένα πράμα ,τόσο εύθραυστες αλλά και τόσο φευγάτες : ).

Blue είπε...

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου Σιδερά... η έμπνευση είναι πράγματι ένα λουλουδάκι... ένα αγριολούλουδο που σε ανύποπτο χρόνο "φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν" και μπορεί να αδιαφορήσεις γι αυτό, να το ξεριζώσεις και να το πετάξεις ή να το περιποιηθείς και να το αφήσεις να ομορφύνει για λίγο τον κόσμο!

Sideras είπε...

@ Καλή μου Lady Blue είμαστε ένας από τους λαούς που χάρισε στην ανθρωπότητα την αφετηρία της έμπνευσης. Όμως δίχως λόγο, πιστεύω τις αφήσαμε εν μέρη να καταστραφούν είτε από εμάς είτε από άλλους σαν , μούσες ,χαριστές ,νύμφες , νηρηίδες ,Δαναΐδες…. Καρυάτιδες.

Φαίη είπε...

Δεν το χορταίνω τούτο δω, το πεζό κείμενό σου εννοώ. Πρέπει να το έχω διαβάσει περί τις 10+ φορές μέσα σε μερικές ώρες...

Πανέμορφο.