Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Κόκκινη Βροχή


{Είναι Ιούλιος και για αυτό καταθέτω αυτό το ποίημα που το ‘γραψα για αυτούς που ¨δεν ξεχνούν¨ τους Αγνοούμενους μας, και όσους χαθήκαν από τον Ιούλιο του 1974 ,στην ¨τουρκική¨ εισβολή ,στην Κύπρο. Καθώς και για αυτούς, που κατανοούν το ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας.}

Αν κοιτάξεις μπροστά σε αυτήν την πράσινη κλωστή, Θα βρεις τον τρόπο να την κομματιάσεις, Θα βρεις τον τρόπο να επιστρέψεις σπίτι.


Έχεις γευτεί τον πόνο ,την οργή των ανθρώπων , μα είναι τόσο σκληρό , να σε βλέπω να αργοπεθαίνεις,να πέφτει το αίμα σου , σταλιά, σταλιά , στα πλατύσκαλα των παλατιών μας, ξέρεις εκείνα της απέναντι όχθης…


Θυμάσαι, ένα αδιάκοπο κρότο, μιας βροχής από ομπρέλες και μέταλλο , που ψιθύριζε με μια μυστήρια οργή, «μην φεύγετε , σώστε με!»


Μα εμείς βγαίνουμε μετά την μπόρα, τον χαλασμό, όταν θα φυτρώσουν μυρωδιές, χριστάγκαθων και ασπαλάθων.


Μένεις τώρα εκεί, σε εκείνο το μοναδικό πέτρινο παράθυρο, που σου χαμογελά η τελευταία σου ζωή.


Πάνε χρόνια τώρα. Όμως εσύ περιμένεις ακόμα , κλεισμένη στον πύργο της κόκκινης σημαίας. Ναι,κόκκινο ,το χρώμα του πόλεμου. Κόκκινο ,το χρώμα του ζεστού αίματος.


Και αυτός ο αθάνατος (βρι)κόλακας, που σε έχει φυλακίσει, πόσο αδύναμος μοιάζει τώρα, στην πρώτη σου ηλιαχτίδα.


Μα κάθε που θα βγαίνει μισοφέγγαρο, θα σε καλεί σε δείπνο ,με πλούσια εδέσματα και κόκκινο κρασί. Έτσι μεθυσμένη τότε , θα γέρνεις το κεφαλάκι σου , για να τραφεί εκείνος.


Μέσα σε μεταξωτά στρωματά, στα όνειρα σου και απόψε, θα έρχονται εκείνοι που ξέχασες, εκείνοι οι ¨αγνοούμενοι¨ σου. Βλέπεις τα βλέμματα τους, σε ένα ¨τοίχο¨ κρεμασμένα και σαν ξυπνήσεις, τρελαίνεσαι!


Στολισμένη με ρουμπινένια φορέματα, απλώνεις το χέρι σου, από εκείνο το μοναδικό παράθυρο και βάζεις διπλωμάτες μαστόρους, τους μόνους που μπορείς τώρα πια, να εξουσιάζεις.


Τον τοίχο να χαλάσουν, να μπορέσεις από μέσα του να βγεις. Ευελπιστείς να έρθει εκείνη η μέρα, που θα

σου δοθεί η ευκαιρία, να αντιστρέψεις τα πάντα, να γινότανε να μην το περνούσες αυτό.


Και όμως εκείνη η μέρα…, δεν μετακινείτε σπιθαμή, από το μυαλό σου.Εκείνη η μέρα, που τους κοίταξες λαβωμένους, με ένα βλέμμα θλιμμένο. Άπλωσες και τότε το χέρι, μα δε τους έφτανες, ούτε τότε, και τους αποχαιρέτησες, για τελευταία φορά.


«Τα παιδία μου! Τι μου τα έκανες!» Ακουστικέ η κραυγή σου. Και αμέσως από όμορφη κυρά, γίνεσαι μια άσκημη ,σιχαμερή γριά, με μαύρα ρούχα.


Γονάτισες και αγκάλιασες, μες τα συντρίμμια του πύργου, τα άλλα… τα κομμάτια, εκείνα του τοίχου.


Έπιασε και μια κόκκινη βροχή….

Και έτσι βουτηγμένη, μέσα στα δάκρυα του Θεού, ξεκινάς ένα μοιρολόγι, κρυμμένο από το παρελθόν.


Αν κοιτάξεις μπροστά από αυτή την πράσινη κλωστή, θα βρεις τον τρόπο να την κρατήσεις, θα βρεις τον τρόπο το σπίτι να γκρεμίσει.


Αυτό το κείμενο το έγραψα σε μια μελέτη που έκανα ,στην Αγγλία για τα κατεχόμενα πριν πέντε χρονιά περίπου, στα αγγλικά φυσικά.

Κάποτε όταν το έκδωσα στον διαδικτυακό χώρο για πρώτη φορά (13/12/2005 ,ώρα 09:10 π.μ.). Είπα στην επεξήγηση μου , «φοβάμαι θα είναι η αρχή για ότι χειρότερο

για όλους μας ακόμα μια δίοδος ,που ξύνει σιγά ,σιγά σε αυτό το χώμα ,την πληγή πάλι, για κόκκινο… ζεστό αίμα. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας γνώμες πάνω σε αυτό. Εγώ το μονό που μπορώ πια να λέω είναι ,ότι ξεχνάμε αγαπητοί μου φίλοι ,ξεχνάμε συχνά όπως και η ίδια η πατρίδα μας – η γη μας ,που περιγράφω στο πιο πάνω κείμενο μου. Κάποιοι άλλοι όμως ¨ακόμα περιμένουν¨.»


Τώρα πια δεν φοβάμαι είμαι σίγουρος…. Οι ταμπέλες των ,ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ,εξαφανίστηκαν δια παντός. Το μνημείο, φυλάκιο στη οδός Λήδρας εκεί ,καταρρίφθηκε και έγινε δίοδος .Ένα φυλάκιο που ήταν ένα σύμβολο πως ακόμα υπάρχει κατοχή…Τώρα πια έμεινε η κατοχή να αιωρήται και πιο πέρα εκείνος ο ετοιμόρροπος τοίχος ,γεμάτος με περισσότερες από 1619 μικρές φωτογραφίες αγνοούμενων .Αθάνατα πορτρέτα ακόμα ,που στοιχειώνουν την Κύπρο και την Ελλάδα. Σ’ αυτόν τον κατάλογο θα δείτε εκτός από Ελληνοκύπριους και Έλληνες αγνοούμενους στρατιώτες που ήρθανε να βοηθήσουν το 1974.

Θα ήθελα να πω ότι δεν μας ενδιαφέρει η κτηματική έννοια ,όσο η ελεύθερη διακίνηση στην πατρίδα μας. Όταν εκείνη την μέρα πήγα και στάθηκα στην ουρά να δώσω το διαβατήριο μου ,για να πάω στο σπίτι της γιαγιάς μου. Κοίταξα παραδίπλα δυο γυναίκες μαυροφορημένες ,αξιοθέατα ανάρμοστα, να έχουν στα γέρικα χεριά τους τις φωτογραφίες των αγνοούμενων συγγενών τους. Ένιωσα τόσο παράξενα , που είπα στα άτομα που με συνοδεύανε ,ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Πως είναι δυνατόν να πρέπει να δείχνω διαβατήριο, σε ένα «Αττίλα στρατό» ,για να πάω να δω την δική μου γη, τις δικές μου ρίζες.

Απίστευτο , και όμως θυμήθηκα που ήμουνα παιδί και έβλεπα την καημένη την γιαγιά μου τότε να ανάβει μπρος στην φωτογραφία ,του παππού και του 16 χρονού αδελφού της (,όταν αιχμαλωτίστηκε, ),ένα καντήλι .Θυμάμαι εκείνες τις νύχτες που προσευχόμασταν στην Πανάγια και τον άγιο Φανούριο, να τους φανερώσει. Τώρα είναι αργά ,τι να λέμε τώρα, το ξέρω. Η γιαγιά έφυγε με δυο καημούς ,ο ένας που δεν βρήκε τους τάφους τους, έστω να τους κλάψει, όπως έπρεπε. Ο άλλος δεν σας ενδιαφέρει προφανώς.

Τώρα που πηγαίνω έφεδρος στο στρατό, από τότε που τελείωσα την θητεία που έκανα στα 18 μου χρόνια, για 26 μήνες ,όπως επιβάλετε δια του κυπριακού νόμου, της κυπριακής δημοκρατίας ,για κάθε νέο άντρα ,σε αυτή την ηλικία .Συνειδητοποιώ περισσότερο από ποτέ, ότι η Κύπρος είναι σε εμπόλεμη κατάσταση και ας μην θέλουν να το κατανοήσουν κάποιοι…..34 χρόνια μετά και μέσα σε αυτά, μέχρι τα πρόσφατα χρόνια, ο τουρκικός στρατός δολοφονεί ανενόχλητα 18 με 20 χρονών νέους στρατιώτες και οικογενειάρχες . Τι να πει κανείς σε εκείνες τις οικογένειες που μένουν δίχως, πατερά αδελφό. Σε εκείνες τις μάνες που μεγάλωσαν τα παιδιά τους για να τους τα σκοτώσουν. Βλέπετε αυτά έχει ο πόλεμος.

Όπως και να έχει ,δεν είμαι ούτε εθνικιστής , ούτε κανένας ρατσιστής . Είμαι δυστυχώς ,ή ευτυχώς ,το μοντέλο του ανθρώπου που υποστηρίζει την δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα ,όσο περνά από το χέρι μου. Τίποτα λιγότερο ,τίποτα περισσότερο ,ιδίως σε αυτή την περίπτωση.

Εύχομαι μόνο να βρεθεί μια λύση ,που θα διώξει τον τούρκικο στρατό .Να σταματήσουν να ηχούν οι σειρήνες κάθε 15 του Ιούλη και προπαντός τα όπλα να εξαφανιστούν για πάντα. Είναι τόσο όμορφη η δική μου η πατρίδα ,χωρίς αυτά. Είναι τόσο όμορφη όλη η γη ,χωρίς αυτά.


"Ότι νομίζαμε ότι συνέβη, ποτέ δεν συνέβη...κι ότι νομίζαμε ότι ποτέ δεν θα συμβεί, οι θεοί το έκαναν να συμβεί..."

Ευριπίδης

45 σχόλια:

BUTTERFLY είπε...

Αχ καλε μου Σιδερα...ξεχναμε...ετσι ειναι...τις ριζες μας, την ιστορια μας, ακομα και τον εαυτο μας...μονο καποιοι σαν εσενα και σαν εκεινες τις χαροκαμμενες φιγουρες, δεν ξεχνουν ποτε...οι αναμνησεις γινονται φαντασματα...ο πονος παραμενει δυνατος...και η ζωη συνεχιζεται. Χωρις τα οπλα ολος ο κοσμος ειναι τοσο ομορφος...μα η ψυχη του ανθρωπου καθως φαινεται δεν χωραει δυστυχως τοση ομορφια!

ILive2LoveMe είπε...

Τι να πω , τι να αρθρώσω. Βρέθηκα στην Κύπρο πριν 4 χρόνια το καλοκαίρι. Βρέθηκα στο μέρος ακριβώς που έχεις αναρτήσει στην 1η σου φωτογραφία. Περπάτησα και μετά από εκεί. Πήγα και μέχρι το φυλάκιο που θα μπορούσα να περάσω στα κατεχόμενα. Αν πω, πως κυριολεκτικά δάκρυσα, συγκινήθηκα, θύμωσα, και οργίστηκα, θα με πιστέψει κάποιος?
Αυτά τα συναισθήματα που βγήκαν προς τα έξω σε κλάσμα δευτερολέπτου όταν βρέθηκα εκεί.
Δυστυχώς όλοι ξεχνάνε καλέ μου Σιδερά. Όλοι. Και κυρίως αυτοί που ΔΕΝ θα έπρεπε να ξεχάσουν.
Η καταγωγή μου είναι από τη Σμύρνη, ποτέ δεν πήγα εκεί, ποτέ δεν είχα την ευκαιρία μέχρι τώρα. Κι όμως μέσα μου κουβαλώ όλες τις αναμνήσεις των δικών μου ανθρώπων που μεγάλωσαν και έχτισαν τις ζωές τους εκεί. Άλλο ένα κομμάτι χαμένο. Και ξέχασαν οι υπόλοιποι. Κι έγινε "ιστορία" η Σμύρνη και η Κωνσταντινούπολη. Έτσι κάνουν και με την Κύπρο. Δυστυχώς. Λέω και βροντοφωνάζω πως αγαπώ την ειρήνη, και την αγαπώ πραγματικά, γιατί έχω δει σχεδόν από κοντά τι φέρνει ο πόλεμος.
Αλλά μάλλον πρέπει να πούμε "μολών λαβέ" γι ότι άλλο απο εδώ και πέρα. Κι αν χρειαστεί πόλεμος ας γίνει για τα πραγματικά ιδανικά των ανθρώπων. Όχι για τα πετρέλαια , και για το ποιός θα είναι αρχηγός.
Το απεύχομαι βέβαια. Αλλά τέρμα μέχρι εδώ πρέπει να πούμε σε ότι ήδη καπηλεύτηκε. Φτάνει!
Φιλιά καλό βράδυ.

diage είπε...

"Είναι τόσο όμορφη όλη η γη ,χωρίς αυτά."

Κρατώ αυτή την φράση σιδερά ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα επιστρέψει η ομορφιά και δεν θα υπάρχει τίποτα απ όλα αυτά.

Την καλημέρα μου να έχεις.

Ανώνυμος είπε...

....Σιδερα μου..ηρθα ως εδω να σε γνωρισω,μιας που συναντηθηκαμε..και βρισκομαι μπροστα στα κειμενα σου..σε ενα πριν και μετα..σ ενα σημερα πνιγερο ασαφες..τι να πω;εχω συγκλονιστει..δεν αποδεχομαι ευκολα πως μπορουμε να ξεχασουμε..οχι αυτο δεν μπορει να γινει..και ναι δεν χρειαζονται τα οπλα..ειναι ομορφος ο κοσμος χωρις αυτα..ομως ζηταμε δικαιοσυνη..τωρα και παντα..νασαι καλα σιδερα μου ..με αγαπη...

Sideras είπε...

@BUTTERFLY
Το θέμα βασίλισσα πεταλούδα μου ,είναι ότι ξεχνώντας δίνουμε και το δικαίωμα της αφάνισης της δημοκρατίας και της ελευθερίας ,που πρώτος ο ελληνισμός επινόησε ,με αποτέλεσμα να συνεχίσουν οι πόλεμοι ,οι δικτατορίες ,οι αδικίες , οι σκοτωμοί…. και προπαντός η καταστροφή του πλανήτη ,ότι κι’ αν σημαίνει αυτό.
Και η ζωή συνεχίζεται ….σε αυτό το νησί που κρατά τον ελληνισμό του ,την ελληνική γλώσσα αθάνατη ,εδώ και 10100 χρόνια, από το 3000π.Χ. Εκτός βέβαια από μια παγωμένη στον χρόνο τοποθεσία ,την νεκρή ζώνη, ή καλύτερα όπως την αποκαλούν τα ηνωμένα έθνη, “NO MAN’S LAND” . Αν το νησί χωριζόταν από ένα ωκεανό θα ήταν τουλάχιστο πιο ζωντανή η φύση μέσα της. Δίχως φαντάσματα ,δίχως τυφλά παράθυρα , πόρτες, δίχως τοίχους ακρωτηριασμένους και τρυπημένους.

Καλησπέρα και σε ευχαριστώ για την γλυκιά επίσκεψη σου.

Sideras είπε...

@ILive2LoveMe
Πόσο ευαίσθητα και αγανακτισμένα τα λόγια σου. Ναι ,σίγουρα ξέρεις από πόλεμο, έζησες να δεις ματιά προσφυγικά . Η Σμύρνη ,άλλο ένα ολοκαύτωμα, τουλάχιστον επιβιώσατε. Περπάτησα στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης μηλίτσα με Έλληνες εκεί ,αλήθεια πως μπορούν και ζούνε και αυτοί στον φόβο, στην βεβαιότητα . Όπως τους εγκλωβισμένους ελληνοκυπρίους, που έχουμε στα κατεχόμενα εδώ .
Αυτό που με πείραξε αλήθεια για μια στιγμή ήταν ,που όταν πήγα να δω την Αγία Σοφιά ,ο τούρκος ξεναγός είχε παραποιήσει όλη την ιστορία της. Καλά μιλούμε το τι ψέμα και πόση προπαγάνδα , αντηχούσε στον χώρο ,δεν περιγράφεται. Ήθελα να πνίξω τον τούρκο ξεναγό, έλα όμως που πιστεύω ότι η αλήθεια στο τέλος υπερισχύει. Η ιστορία δεν καλύπτετε με στρογγυλά μουσουλμανικά σύμβολα και σουβά της στιγμής. Κοίταξα κάποιες γωνιές στον ναό, ο σουβάς είχε υποχωρήσει ,κάποια βυζαντινά σχέδια φαινόντουσαν λίγο. Χαμογέλασα λίγο, στάθηκα σε μια γωνιά έβαλα τα ακουστικά μου να ακούσω ελληνική μουσική και σκίτσαρα στο μικρό μπλοκ μου.
Πόσα "μολών λαβέ", θα χρειαστούμε ακόμα, λες ;Και η ελευθερία συνεχίζει να ζητά αντίτιμα και έχει συνέχεια ο πόνος και έρχονται και άλλοι εισβολείς . Αξίζει όμως τον κόπο . Συνεχίζουμε να πολεμάμε για την ύπαρξη μας.
Όπως και να έχει οι συμπονετικές κουβέντες σου μου έδωσαν και ‘μένα κουράγιο. Να είσαι καλά.

Sideras είπε...

@diage
Ιππότη του μαύρου ρόδου ήρθες σε ακατάλληλη στιγμή ,μα θα σου φτιάξω την σπασμένη σου πανοπλία.
Είσαι και εσύ μαχητής, μη αιμοβόρος, μα προστάτης, για αυτό καταλαβαίνεις εκείνη την ομορφιά του κόσμου που λέω. Έτσι είναι ,μονό άμα σκοτωθούν οι κόκκινοι δράκοι ,άμα υπάρξει αληθινή ειρήνη ,μόνο τότε τα παραμυθία τελειώνουν με το “ζήσαμε και εμείς καλύτερα”.
Να είσαι καλά που πέρασες. Όπως σου είπα το ιστολόγιο σου ,με εκφράζει ,αλήθεια. Έχεις φαντασία και πολλή εκφραστικότητα ,δυνατών συναισθημάτων.

Sideras είπε...

@Φωτεινή
Καλώς σε βρήκα καλή μου Φωτεινή ,συνήθως το βιβλίο των ευχών, διηγείται μύθους με βαθύτατα διδάγματα και καλλιτεχνήματα. Έλα που όμως ,υπάρχουν και οι αληθινές ιστορίες που μας εγκλωβίζουν στην πραγματικότητα ,στο σήμερα. Αυτό το πνιγερό ασαφές που λες, μοιάζει τόσο υπαρκτό, να βιώνετε καθημερινά. Εκεί που η μαγεία του καλοκαιριού σε συνδυασμό με την ομορφιά του νησιού πάει να σε συνεπάρει ,τα καλοκαιριά στην Κύπρο θυμίζουν εφιαλτικά. Όλο και κάποιο αρνητικό γεγονός θα εμφανιστεί και αυτό ,θα είναι από ανθρώπινο παράγοντα. Η σκέψη μου είναι ακόμα κολλημένη σε εκείνες τις αδικίες. Πως μπορεί ένα μικρό νησί να πληρώνει με θρήνο και αίμα ,τα καπρίτσια άλλων.
Όπως και να έχει ποτέ δεν θα κάνουμε την χάρη σε κανένα να χάσουμε την ελληνική ταυτότητα μας που αγωνιστήκαμε για να την κρατήσουμε. Το νησί μοιάζει με όμορφο πλάσμα ,μα που ψυχομαχά. Δεν ξέρω ακόμα πόσους αιώνες, πόσο καιρό, θα αντέξει ,αλλά σίγουρα τα κατάφερε μέχρι τώρα. Παρόλο που λυπάμαι για την κατάσταση ,αλλά δικαιοσύνη που αργεί ,είναι δικαιοσύνη ανύπαρκτη.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

sidera δεν ειχα την ατυχια να ζησω ολο αυτο απο κοντα...τα ματια μου να ζησουν την φρικη...και ξερω ποσο μηδαμινο ειναι αλλα προσφατα διαβασα ενα βιβλιο που περιεγραφε στιγμη προς στιγμη εικονες φρικιαστικες,εικονες πονου και για οσο μπορει ενας αναγνωστης να το κανει...βρεθηκα εκει και εκλαψα για την αδικια...για τον πονο...για ολα αυτα που χαθηκαν και στερηθηκαν αδικα...τα δακρυα δεν ειναι τιποτα για ολα αυτα που χαθηκαν...ο μικροτερος φορος τιμης ειναι τα δακρυα ανθρωπων τοσο μακρια απο ολο αυτο...
χαιρομαι που βρεθηκες στα παραμυθια μου γιατι ειχα την ευκαιρια να δω ενα blog που με μαγεψε απο τα πρωτα λογια και οσο διαβαζω μαγευομαι περισσοτερο...
την νεραιδοκαλησπερα μου!!!
ισως χρειαστω την βοηθεια σου για ενα ραβδακι!

Yiota είπε...

η προγιαγιά μου από Σμύρνη και η γιαγιά μου από Καρπασία...αυτο τουλάχιστον δεν το ξεχνώ. Με την πάροδο του χρόνου όμως ξεχνάμε ολοένα και περισσότεροι από μας που ζούμε σε αυτή τη χώρα το ίδιο το σύνθημα, "δεν ξεχνώ" , μιας και έχουμε συνηθίσει "απέναντι" από τα κατεχόμενα μέρη μας. Ζούμε με τα σπίτια μας, τα εξοχικά μας, τα 5 αυτοκίνητα μας, την καλή δουλειά μας και το φαγητό μας. Κάπου κάπου χάσαμε το τρένο...και άντε να το θυμόμαστε κάθε 2-3 μέρες από τις ειδήσεις όταν μιλάνε για κυπριακό πρόβλημα σε σχέση με ευρωπαϊκή ένωση και τούρκους. Σήμερα αυτή είναι η τραγική αλήθεια και ο νέος της Κύπρου, ενδιαφέρεται για τα dvd, τα x-box και οτιδήποτε άλλο δεν έχει σχέση με κυπριακό πρόβλημα.

όπως είπε και ο φιλόσοφος Βίας ( από την Πριήνη ), τον 6ο αιώνα προ Χριστού , " το να γεννηθείς δυνατός είναι έργο της φύσης, το να λες όσα συμφέρουν την πατρίδα, είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ψυχής και της σωφροσύνης " με το οποίο απόφθεγμα συμφωνώ απόλυτα και αυτό μου θύμισες με το κείμενο σου!

τέλειο το ποίημα σου σιδερα!

τα φιλιά μου

Maria Tzirita είπε...

Αγαπητέ μου φίλε, πολύ με συγκίνησες. Στη μαύρη επέτειο ήμουν εκεί, το ξέρεις. Παρακολούθησα στην τηλεόραση όλα τα αφιερώματα, συνεντεύξεις, μνήμες. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια μου. Ντράπηκα. Συνειδητοποίησα πως εμείς οι έλληνες ζούμε στον κόσμο μας, ελάχιστα γνώριζα για όλα όσα είχαν συμβεί. Σα να μη μας αφορά, μακριά από μας, που λένε. Κάτι συνέβη τότε μέσα στην ψυχή μου. Γύρισα στον Γιάννο και του είπα "σου υπόσχομαι πως θα φροντίσω να υπάρχουν όσο το δυνατόν λιγότεροι έλληνες που να ζουν στην άγνοια που ζούσα εγώ. Θα γράψω ένα βιβλίο γι αυτή την ιστορία". Από τότε που επέστρεψα στην Αθήνα συνεχώς διαβάζω και προσπαθώ να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα. Μετά τις διακοπές θα ξεκινήσω να γράφω. Δεν έχω άλλη διέξοδο, δεν έχω άλλο τρόπο να ζητήσω συγνώμη στη μνήμη τόσων ανθρώπων που τους αγνοούσα για όλη μου τη ζωή...

Antoine είπε...

Τα γράφεις με έντονο συναισθηματισμό χωρίς να γίνεσαι γραφικός. Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ την Κύπρο, όσα ξέρω για την ιστορία της τα γνωρίζω μέσα από τα σχολικά βιβλία. Αυτό που θέλω να πω όμως είναι ότι κάποιοι υπέφεραν κια συνεχίζουν να υποφέρουν. Είναι βάναυσο και άδικο να σε εκδιώκουν από το σπίτι σου. Το ίδιο έγινε και με τη δική μου οικογένεια το '20 που αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη. Αλλά έτσι είναι ο πόλεμος. Σκληρός χωρίς κανένα προσφερόμενο δώρο... μόνο βαρβαρότητα.

Χαιρετώ!

meltemi είπε...

Το κείμενο σου με παρέσυρε...και αυτά που διάβασα παρακάτω με συγκλόνισαν...

Δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτα.Τουλάχιστον όχι τώρα..

Θα πω μόνο οτι χαίρομαι που σε βρήκα..

Καληνύχτα

mauveair είπε...

Η λήθη είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα έθνος.
Μα δε φοβάμαι, ελπίζω. Η κάθε μάνα ψυθιρίζει στην ψυχή του παιδιού της την αλήθεια.
Ελπίζω...

neni είπε...

Το κείμενο σου είναι υπέροχο όπως άλλωστε όλα αυτά που γράφεις.
Σωστός θησαυρός.

Την χωματοδρομένια καλημέρα μου.

Sideras είπε...

@να'ι'αδα
Αστερόσκονα ,παραμυθένια όμορφα, τα δάκρυα σου .
Κάλλιστα θα μπορούσα να βάλω εικόνες φρικιαστικές, εικόνες πόνου όπως λες, γιατί έχω πολύ τέτοιο υλικό. Ήθελα να δώσω την αλήθεια ναι μεν, αλλά όχι με κακαισθησία. Πιστεύω ότι όλοι αντιλαμβάνονται την λέξη εισβολή, πόλεμος, πρόσφυγας στην ίδια σου την χώρα. Και αλήθεια τα δάκρυα και η υποστήριξη ανθρώπων που δεν έζησα τίποτα από αυτή την σφαγή είναι ισάξια με αυτούς που έζησαν τα γεγονότα. “..Μακάριοι αυτοί που δεν θα δουν και θα πιστέψουν...”
Μερικές φορές δεν είναι ανάγκη να βάλεις τα δάχτυλα στην πληγή για να καταλάβεις το πλήγμα ,την απώλεια, την θλίψη. Φτάνει απλά να είσαι Άνθρωπος και να μην θες το κακό του συνανθρώπου σου.

Καλή μου Ναϊάδα, εγώ χαίρομαι που ορθές στα μέρη μου. Όσο για το ραβδί ευχών που θες, έτοιμο στο έχω .Με πετράδια και διαμάντια στολισμένο και μια καλή ευχή από τον κατασκευαστή του. Σε ευχαριστώ πραγματικά, καλημέρα σου.

Ερατώ είπε...

Τι να πει κανείς για αυτή την απίστευτη ιστορία;
Πόσες πληγές ανοίγει ο πόλεμος στους ανθρώπους ...πόσες πληγές που ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί πως πίστευα με αφέλεια ότι ο πόλεμος είναι μια ιστορία γενναίων πράξεων ώσπου ξεφύλλισα ένα λεύκωμα για την επίθεση στην Κύπρο-οι εικόνες δεν έκρυβαν τίποτα, καμένες γυναίκες και παιδιά από τις βόμβες-΄τότε κατάλαβα πως ο πόλεμος είναι μια ιστορία φρίκης , ντροπής.

Sideras είπε...

@Yiota
Δυο φορές δηλαδή στο αίμα σου η προσφυγιά….
Γιωτουλίνι, δεν έχουμε συνηθίσει απέναντι ,κάθε οικογένεια και να ξεχνά ,είναι υπόχρεη να θυμηθεί ,όταν τον γιο της 18 χρονών πρέπει να δώσει στην πατρίδα. Και όλα αυτά τα γεγονότα που γίνονται στην νεκρή ζώνη. Οι διαδηλώσεις που τρέχουνε οι νέοι . Χθες είχε άλλη τέτοια εκδήλωση για την ελευθερία. Εκτός και αν μιλάς για παιδάκια από 8 μέχρι 13 χρονών. Όχι δεν είναι τα x-box ,τα dvd, που τους κρατάνε ,τα παιδιά ζούνε την εποχή τους και την ηλικία τους.Το παραφούσκωμα με τα εξοχικά (πόσα δηλαδή εξοχικά;) ,οι κουβέντες για τα 5 αυτοκίνητα( ,δεν νομίζω καν να ευσταθή για 5 ,) δεν ανήκουν στους νέους της Κύπρου ,ούτε στους μεσήλικες, πόσο μάλλον στους γέρους .Αν υπάρχουν στην Κύπρο αυτοί οι πάμπλουτοι που λες είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Η ελληνοκύπριοι στατιστικά είναι, 70% από την μεσαία τάξη ανθρώπων, το 20% φτωχοί και το 10% πλούσιοι . Στατιστικά μιλώντας πάλι ,είναι λάθος να νομίσουμε ότι οι Ελληνοκύπριοι ξεχνάνε το κυπριακό από καλοπέραση. Είναι λαός που “δουλεύει” και τα βγάζει τα χρήματα του δίκαια. Βάζει πάνω από όλα την οικογένεια ,γι’ αυτό και η εγκληματικότητα είναι μειωμένη, σχεδόν ανύπαρκτη συγκριτικά . Ας μην παρασυρόμαστε από το θρέμμα της επιφάνειας. Όχι, δεν ξεχνάνε από αυτό ,αλλά από ,πλάνες ,προπαγάνδες και υποσχέσεις απραγματοποίητες. Και δεν θυμόμαστε 2-3 μέρες. Αν ζούσαμε στην Λευκωσία για παράδειγμα, κάθε βράδυ θα βλέπαμε πάνω στον πενταδάχτυλο να αναβοσβήνει η τουρκική σημαία ,κάθε πρωί θα βλέπαμε και ας μην το θέλαμε, την πέτρινη σημαία πάνω στον πενταδάχτυλο.
Το ξέρω ότι γραφείς από πικρία. Άλλοι είναι όμως οι λόγοι αυτοί που θέλουν ,ή μας κάνουν να ξεχνούμε. Δεν θα τους περάσει. Είτε είναι ξένοι ,είτε δικοί μας. Δυστυχώς κατάφεραν την αδράνεια μας όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή την αδράνεια ονομάζω ξεχασιά. Για αυτή λέω ότι ξεχάσαμε.

Παρόλα αυτά ,το να είσαι δυνατός δεν είναι δουλειά της φύσης αλλά των άλλων γύρω σου και ιδίως εσένα, πιστεύω. Δεν είναι σπαρτιατικό, το πολίτευμα της σωφροσύνης. Έχω δει μεταφορικά και κυριολεκτικά αδύνατους ανθρώπους να γίνονται οι πιο δυνατοί ,και μεταφορικά και κυριολεκτικά ,φτάνει να υπάρχει θέληση ,δυνατή ψυχή.

Όπως και να έχει σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια καλησπέρα σου.

Sideras είπε...

Antoine
Μικρέ πάνα στο μαγεμένο δάσος ,πόση αλήθεια μουσικότητα λύπης βγάζουνε τώρα τα λόγια σου…
“Είναι βάναυσο και άδικο να σε εκδιώκουν από το σπίτι σου. “Πρόσφυγες στην ιδία μας την πατρίδα ,ανήκουστο. Και όμως συνέβη. Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πληγή ,μια πόλη πληγή , αιμορραγεί και όμως κανείς δεν ξέρει ότι το Βυζάντιο ζει στο υπόστρωμα της ,μια αυτοκρατορία αθάνατη μαρμαρωμένη. Εύχομαι σύντομα να γίνει ένα θαύμα. Τις τόσες σφαγές να τις αναλογιστεί το αύριο. Φτάνει ποια άλλος πόλεμος. Αυτό το δώρο που λες ,το βάρβαρο, το αιμοβόρο να εξαφανιστεί εντελώς από τον ανθρώπινο νου.

Sideras είπε...

@meltemi
Φως της πανσέληνου μαγικό ,απαλό άγγιγμα, μα με τόση ευαισθησία, καλωσόρισες .Εμένα είναι τιμή μου που πέρασες από τον νερόμυλο μου. Και μόνο η παρουσία σου μου είναι αρκετά σημαντική. Και μόνο το φύσημα της ανάσας σου πάνω από το βιβλίο των ευχών ,είναι αρκετό. Να είσαι καλά.

Sideras είπε...

@neni
Και έλεγα πιο δρόμο ξέχασα να πάρω. Το διάβασα το κείμενο με την μοναξιά και μου άρεσε πάρα πολύ αλήθεια. Οι δρόμοι με τα χρώματα με αποσυντονίζουν ορισμένες φορές από την ομορφιά τους όπως ο δικός σου. Αυτός εδώ μπορεί να έχει ένα θησαυρό, αλλά πονεμένο. Η ιστορία βλέπεις μερικές φορές ενός δρόμου δεν γράφεται από παιδιά ,αλλά από βομβαρδισμούς όπως αυτός της νεκρής ζώνης…
Καλησπέρα σου γλυκιά μου δροσοσταλίδα.

Sideras είπε...

@Ερατώ
Λυρική μούσα ,όπως το είπες “ ιστορία φρίκης , ντροπής”, η ιστορία κακουχιών και ξεπουλήματος της Κύπρου. Θυμάμαι που ήμουνα παιδί όταν ρώτησα τι σήμαινε πρόσφυγας την γιαγιά μου ,δεν πολύ κατάλαβα την απάντηση και έκανα αλλιώς την ερώτηση.
-Εσύ πότε έμαθες την σημασία της λέξης;
-Όταν ήδη ήμουνα πρόσφυγας. Πιο πριν δεν ήξερα…

Sideras είπε...

@mauveair
Ευγενικέ άνεμε, πόσο δίκιο έχεις για τους ψιθύρους …Ακόμα και σήμερα μπορεί να αφουγκράζεται κάποιος ,πάνω στα συρματοπλέγματα ,σαν ακουμπήσει την ματιά του ,τον πόνο μιας ακρωτηριασμένης μάνας γης ,την θλίψη των φαντασμάτων των στρατιωτών . Τον θρήνο των μαυροφορεμένων μανάδων ,μέσα στην βροχή ,μέσα στον καύσωνα….

Sideras είπε...

@Maria Tzirita
Μαρία μου σε συγχαίρω για αυτή την απόφαση σου. Προσπάθησα πολλές φορές και μπορώ να πω με επιτυχία ενημέρωσα κόσμο για το πρόβλημα της Κύπρου. Μου έκανε εντύπωση που οι Έλληνες της Αυστραλίας ήξεραν τα πάντα αλλά και στην Αγγλία.
Παρόλα αυτά είναι η μονή χώρα που είναι μοιρασμένη ακόμα. Πόσο βάρος έχει αυτό; Η μόνη χωρά της Ευρώπης που είναι σε εμπόλεμη κατάσταση.
Με την κίνηση σου αυτή πάντως, όχι μονό θα ενημερωθεί ο κόσμος αλλά θα βοηθήσεις και εσύ έστω με το βιβλίο σου στο να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δώσε έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα ,εκεί είναι το πιο πολύ ολοκαύτωμα. Η χειρότερη συνέπια της βίαιας και βάρβαρης εισβολής του τουρκικού στρατού ,καθώς και η εγκατάσταση του ,μαζί με τους εποίκους ,δηλαδή τούρκους που ήρθαν μετά την εισβολή για να κατοικήσου στα δικά μας σπίτια.
Καλή μου Μαρία δεν έκανες τίποτα κακό και αυτό απλά έτυχε να μην το ξέρεις. Αυτοί που πρέπει να ζητήσουν συγνώμη είναι αυτοί που έκαναν αυτό το κακό ,αυτοί που ξεπούλησαν ένα μικρό νησί γιατί έτυχε να είναι σε λάθος θέση ,την λάθος χρονική στιγμή ,όπως πάντα. Δεν είναι τις συγνώμες τους που θέλει ο κόσμος, αλλά την ελευθερία του. Την ελευθερία διακίνησης ,την ελευθερία να μάθει τι απέγιναν οι δικοί του.
Όπως και να έχει ανυπομονώ να το διαβάσω. Θα είμαι από τους πρώτους σίγουρα που θα αγοράσουν το βιβλίο σου. Να είσαι αλήθεια καλά.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ω ειμαι τοσο τυχερη που βρηκα κατασκευαστη δικο μου για το ραβδακι μου και μαλιστα με την ευχη τη δικη του...
θα μαζεψω τις υπολοιπες νεραιδες και στο γεμισμα του φεγγαριου θα ερθεις να χορεψεις μαζι μας...μη φοβασαι δεν θα σου παρουμε τα λογικα ουτε τα χρονια...θα εισαι ενας απο μας για ενα βραδυ...θα πιεις το δικο μας κρασι και θα νιωσεις την μουσικη μας...
σε ευχαριστω

neni είπε...

Καλημέρα σιδερά μου.
Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και σ΄ευχαριστώ που διάβασες το κείμενο μου.

Σε χαιρετώ με χαμόγελο από τον δρόμο μου..
-λίγο λαχανιασμένη αλλά χαμογελαστή πάντα-

ζαφορα είπε...

Και να σκεφτούμε καλέ μου φίλε
ότι δεν είναι
μόνο μια μεριά της γης
που συμβαίνουν και έχουν συμβεί αυτά…!
Άραγε ποιος είναι ο άνθρωπος
και με τι μπορείς να τον παρομοιάσεις
και να τον χαρακτηρίσεις ;

Μια γλυκιά καλημέρα.

Sideras είπε...

@ζαφορα
Κυανόχρωμη, όπως το λες ,ποιος είναι ο άνθρωπος; Μόνο που δεν μιλάμε για ανθρώπους ,ούτε καν ζώα. Αλλά για μοχθηρά, πολεμοχαρή και αιμοβόρα, πλάσμα. Γιατί να είναι έτσι. Τόσο πόνο να προκαλούν ήθελα να ήξερα τι κερδίζουν ; Έχει ο καιρός και οι αιώνες τα δικά τους γυρίσματα.
Καλημέρα και σ’ εσένα

votsalo είπε...

Να με και γω στο σπιτάκι σου!Καλώς σε βρήκα!!
Με την αναρτησή σου λυπήθικα και χάρηκα γιατι μας έδωσες την ευκαιρια να μην ξεχνάμε..
Μακάρι όλα να γινόταν ξανά όπως πριν αλλά δυστηχώς για σας που τα ζείτε ακόμα είναι όλα δύκολα !!
Θέλει πάνω από όλα πιστεύω ψυχική αντοχή.
Ευχαριστώ

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Το φοβερότερο είναι οτι γίνεται συνήθεια ένα γεγονός που έπρεπε να μας αγανακτεί ,τα χρόνια περνούν και η στασιμότητα της κατάστασης γίνεται μονιμότητα, λυπάμαι που το λέω μα είμαι σίγουρη οτι σε λίγα χρόνια θα είναι απλές αναρτήσεις μνήμης σε εφημερίδες και μπλοκ.Είμαι λυπάμαι απαισιόδοξη σε ότι έχει σχέση με συμφέροντα και ποιός ξέρει τι υπάρχει απο πίσω.Εκείνη την ημέρα ήμουν Αθήνα , προσπαθούσα να γυρίσω Θεσσαλονίκη με κάθε τρόπο μα δεν έβρισκα μέσον. Πήγα με ωτο στοπ στο αεροδρόμιο και καθώς προσπαθούσα να περάσω είδα τα κλειστά φέρετρα με τις ελληνικές σημαίες που τις έβαζαν καθώς πατούσαν στο έδαφος.Έβαλα τα κλάμματα και έφυγα τρέχοντας, αργότερα κατάφερα να φύγω με μέσον επειδή η μητέρα μου σαν γιατρός είχε κάνει δυο χρόνια σε στρατιωτικό νοσοκομείο.Για χρόνια θυμώμουνα τα φέρετρα εκείνα και τα θυμάμαι πολλές φορές.

Sideras είπε...

@votsalo
Φεγγαρόλουστο βότσαλο καλώς ήρθες στο βιβλίο των ευχών. Πραγματικά είναι πολύ ωραίο να έχεις καινούργιους φίλους .Είμαι σίγουρος ότι και οι υπόλοιποι να αγκαλιάσουν το βότσαλα με αγάπη.
Ψυχική αντοχή όπως το είπες ….Εγώ ευχαριστώ ,να είσαι καλά.

Sideras είπε...

@αχτίδα
Καλή μου αχτίδα με συν συγκινείς πάντα. Όταν βλέπω τα έργα σου, αναγνωρίζω μια ξεχασμένη , σοφία και αγάπη ,του κόσμου. Την πιο αληθινή και σπάνια.
Πως μπορεί ένας άνθρωπος που είδε τόσες συμφορές να χαμογελά και να ομορφαίνει ,να κάνει και τους άλλους να αγαπάνε την ζωή. Ποτέ μου δεν το κατάλαβα αλήθεια .Και όμως κάτι τέτοιοι άνθρωποι, ήρωες σαν εσένα που έρχονται να σε ενθαρρύνουν και να σε βοηθήσουν. Είναι αλήθεια αυτό που λες ο χρόνος φθείρει και αυτός είναι ο σκοπός κάποιων συμφέρων.
Θα πρέπει να ήσουν νεαρή κοπέλα τότε, γύρω στα 20 χρονών. Πέρασες και την καταστροφική συνέπια της χούντας. Και όμως τα ακόμα όμορφα μάτια σου δάκρυσαν για ξένο πόνο ,όπως και τότε. Δεν ξέρω αλήθεια πόσο πρέπει να σε ευχαριστήσω που διαβεβαιώνεις όλα αυτά που έγραψα. Η δικιά σας η γενιά είναι η απόδειξη .Αυτή που μας δίδαξε εμάς να μην ξεχνάμε.
Όπως και να έχει σε ευχαριστώ ,χαίρομαι που σε γνώρισα έστω και έτσι.

πνευμα είπε...

Αν κάποτε μάθουμε να σεβόμαστε την ιστορία μας τότε ίσως καταφέρουμε να σεβαστούμε και τον ίδιο μας τον ευατό!

Πολύ "δυνατή" η ανάρτηση σου

Την καλημέρα μου Σιδερά

..αγγελόσκονη.. είπε...

το οτι ξεχνάμε είναι το μόνο σίγουρο!!
όχι μόνο γεγονότα...αλλά και συναισθήματα!!
νομίζω πως πια έχουμε ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι...κι αυτό είναι που με τρομάζει!!
καλημέρα!!

Fegia είπε...

Καλό μήνα φίλε μου.
Πολύ συγκινητικό το post σου και το κυριώτερο πολυ αληθινό το περιεχόμενό του (δυστυχώς).
Η λήθη είναι ότι χειρότερο για ένα λαό και την ιστορία του.
Ας ελπίσουμε ότι κάποια πράγματα θα διορθωθούν (για οριστική επίλυση είμαι απαισιόδοξος) και επιτέλους κάποιο χαμόγελο θα ανθίσει στα χείλη των Κυπρίων αδελφών.
Εύχομαι και πάλι καλό μήνα και καλό καλοκαίρι.

lila είπε...

Οι φωτογραφίες συγκλονιστικές.Αυτά τα παιδικά μάτια που κοιτάνε με απορία "γιατί όλα αυτά;" Κανένας μεγάλος δεν θα τους απαντήσει και θα μείνει η απορία.Κι όταν μεγαλώσουν και καταλάβουν η απορία θα γίνει πόνος και θλίψη γι αυτά που έζησαν.Και δεν θα ξεχάσουν,κανείς δεν ξεχνά.

Theogr ο κηπουρός είπε...

Καλησπέρα. Πέρασα να πω καλό μήνα και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.
Όσο για τα υπόλοιπα τα έχουμε πει, το «Δεν Ξεχνώ» είναι χαραγμένο στις καρδίες μας.

dromaki είπε...

Στην είσοδο της πόλης μου υπάρχει το "δεν ξεχνώ" κι εγώ δεν ξεχνώ σιδερά μου.
Ηταν πολύ έντονο πολύ δραματικό για να ξεχαστεί.Ημουν 22 χρονών κοπελίτσα μένα εξάμηνο κοριτσάκι στην αγκαλιά.Οι σειρήνες ούρλιαζαν δοκιμαστικά,τον άνδρα μου τον επιστρατεύσανε,το βράδυ είχαμε συσκότιση.Τηλέφωνο δεν υπήρχε σπίτι.Στο σπίτι της γειτόνισσας με πήρε τηλέφωνο ο αδερφός μου από την Ελβετία,μου είπε ότι οι Τούρκοι ρίξανε ελληνικά αεροπλάνα...και κόπηκε η γραμμή...
Τι να πρωτοθυμηθώ και πως να τα ξεχάσω...
Ξεχνιούνται οι μαυροφορεμένες μάνες,αδελφές,οι βιασμοί?
Μπορεί η νέα γεννιά να αγνοεί,να μην καταλαβαίνει πολλά, όμως εμείς οι παλαιότεροι δεν ξεχνάμε...ειδικά εμείς οι πρόσφυγες...
Είχα μια φίλη Κύπρια σιδερά μου.Μέναμε στην ίδια οικοδομή για μια δεκαετία.Τό ήξερα το δράμα της Κύπρου από πρώτο χέρι...μετά εκείνη επέστρεψε στην Λεμεσό...χαθήκαμε...

Κι όπως λέει το ποίημα
Ολα όσα γίνηκαν τότε,ήταν αφύσικα
γιατί πρώτα έβρεξε σίδερο
και μετά φανήκαν άσπρα μεταξένια σύννεφα.
Κι ο θάνατος
χτυπούσε με μανία
το χερούλι της εξώπορτας
σαν ταχυδρόμος που βιάζεται.

Να πω καλό βράδυ σιδερά μου?Εύχομαι νάναι καλό το βράδυ το σημερινό.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ημουν φοιτήτρια φίλε μου τότε, τη Χούντα την έζησα πολύ έντονα αν και δεν ανακατεύθηκα ποτέ σε κάτι γιατί είμαι ..δειλό άτομο σε τέτοια.Εχω συληφθεί όμως το βράδυ που έγινε το Πολυτεχνείο, τα έχω γράψειστο μπλοκ , με χτύπησαν, ήμουν μάρτυρας φόνου νεαρού στο Παγκράτι, με έσωσε ο μπαμπάς μιας φίλης μου που ήταν συνταγματάρχης τότε, γύρισα στη Θεσαλονίκη με ..Ντακότα . Έχω δει πολλά όμως αυτό δεν μπορεί να διαβρώση την φιλοσοφία μου οτι η ζωή είναι αγώνας που πρέπει να την περνάς με χαμόγελο και υπομονή γ' αυτό και έχω σαν φράση εικόνισμα : << κι αυτό θα περάσει >>.Έχω κλάψει άπειρες φορές, έχω γελάσει πολύ περισσότερες, όταν ζωγραφίζω ξεχνώ τα πάντα , είναι ένα καταφύγιο που κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει εκτός απο τι Θεό!Αγαπώ κάθε πληγή μου γιατί απο αυτήν έμαθα ,αγαπώ ακόμα κι αυτούς που με πλήγωσαν γιατί σχεδόν πάντα μετά απο καιρό ,όταν η πληγή κρυώνει , τους βρήσκω ελαφρηντικά και μετρώ τις δικές μου ευθήνες.Ήμουν πάντα μια ήρεμη παρουσία για όλους στην οικογένεια μου και ξέρω οτι ακόμα και οι κόρες μου με θεωρούν ανίκανη για ..επαναστάσεις..έκανα δύο στη ζωή μου , μία όταν αντί για Ιατρική έδωσα στη Σχολή ΚΑΛ. τεχ. και μια όταν παντρεύτηκα έναν άγνωστο..δεν μετάνοιωσα για καμμία.Η ζωή είναι ωραία φίλε μου σαν ένα πίνακα που ψάχνεις μέσα στα χρώματα του να δεις το φως!Καλό ΣΚ

stalamatia είπε...

Είναι όμορφη η πατρίδα μας Σιδερά και για μας η ομορφότερη του κόσμου μέσα στη καρδιά μας.Φοβάμαι πως ο κόσμος ξεχνά φοβάμαι πως τον αφήνουν να ξεχνά.Σίγουρα ο μεγαλύτερος πόνος είναι αυτός με τους αγνοούμενους και τους νεκρούς.Ασχημα ένιωσα και εγώ όταν έδειξα το διαβατήριο μου για να πάω στο χωριό μου ήθελα να γυρίσω πίσω και ας πήγα στη Κύπρο για αυτό το σκοπό.

neni είπε...

Αφήνω μια καλησπέρα στο νερόμυλο σου και σε χαιρετώ..

eirini είπε...

Φίλε μου καλημέρα. Τόσο όμορφο κείμενο αλλά τόσο θλιβερό... Τόσος πόνος που δεν θα μπορούσε να εκφραστεί ποτέ με λόγια. Ποιά λόγια μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα μιας μάνας όταν χάνει το παιδί της, των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους, τις ζωές τους, τις αναμνήσεις τους... Συμφωνώ με την σταλαγματιά ότι οι άνθρωποι ξεχνούν. θέλουν όμως και ξεχνούν ή με αυτόν τον τρόπο "νομίζουν" ότι θα ξεπεράσουν τον πόνο που νιώθουν; Η οργή όμως ξεπερνιέται; Δεν νιώθουμε τις περισσότερες φορές μαριονέττες στα χέρια των ισχυρων του κόσμου; Προσωπικά εξοργίζομαι με όλα αυτά που έχουν συμβεί, συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν δυστυχώς! Δεν θέλω να ξεχάσω... Καλή εβδομάδα

ILive2LoveMe είπε...

Καλημέρα καλέ μου Σιδερά, έχεις προσκλησούλα.
Φιλιά.

Sideras είπε...

@Αχτίδα
Λαμπεροπρώσοπη ,ακόμα ένα σχόλιο σου που μου λύγισε την ψυχή .Κρατώ αυτό που μπορώ να το νιώσω στο έπακρο ,ακριβώς οπός το είπες, “...όταν ζωγραφίζω ξεχνώ τα πάντα , είναι ένα καταφύγιο που κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει εκτός απο τι Θεό!.... Η ζωή είναι ωραία φίλε μου σαν ένα πίνακα που ψάχνεις μέσα στα χρώματα του να δεις το φως!”
Δεν ξέρω τι να πω .Νόμιζα πάντα ότι ήμουνα ο μόνος που έβλεπε αυτό το φως, ο μόνος που πήρε κάποια ρίσκα και ας μην φαινότανε ιδιαίτερα επαναστάτης. Ο μόνος που θέλει να βοηθήσει την ψυχή του. Όμως τελικά ,υπάρχουν και άλλοι σαν και εμένα ,όπως εσύ.
Σε ευχαριστώ ,χαίρομαι που σε γνώρισα.

Sideras είπε...

@dromaki
Το είπα δρομάκι και στην αχτίδα είσαστε η απόδειξη όλων αυτών .Τα μάτια ,η ψυχή σας χαράχτηκε και από αυτό το τρόμο. Πως είναι δυνατόν να το πέρασες αυτό μόνη με ένα παιδί, και ήσουν και πολύ μικρή. Απίστευτα πράγματα ,αλλά συνέβησαν. Άραγε για πιο λόγο να γίνονται οι πόλεμοι ,τα πραξικοπήματα. Δεν καταλαβαίνω. Βλέπω τον πόνο να φτάνει στην κορύφωση του. Μακάρι να μην το περνούσατε αυτό αλήθεια.
Όπως και να έχει σε ευχαριστώ για το υπέροχο σου σχόλιο και εύχομαι να είσαι πάντα καλά.