Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Πες μου, το νερό νικά τον λευκόχρυσο;




Ακουμπώ τα χείλη στο μέτωπο του πολύτιμου μας, είθε οι νεράιδες σου, να το προστατεύουν .  Έξω απ’ το  παράθυρο του νερόμυλου άνοιξη και όμως εκείνες  πάλι μου λένε για την καταιγίδα  .

Ψάχνω  ακόμα για ευχές, ακόμα ψάχνω , όχι  για ‘μένα.  Εσύ ,εσύ ξέρεις ,ξέρεις καλύτερα . Είμαι εδώ όμως τώρα, αυτό έχει σημασία . Η μήπως δεν έχει πια; Πες μου ,πες μου πως   αναθεωρείτε ο πόνος , πως αναβάλετε η θλίψη , πως γίνεται … ,πως η ζωή αυτή  είναι κάποιου άλλου.

Δεν με πειράζει που δεν σε έχω πια ,γιατί  ήμουν και είμαι  για πάντα δικός σου. Τι και αν το νερό νικά το σίδερο . Κοίτα με ,τα καταφέρνω και με σκουριασμένη καρδιά. Ξεμπλοκάρω την τροχαλία του νερόμυλου και ακολουθώ το ποτάμι . 

Περνώ μέσα από την κοιλάδα των κέδρων  και νιώθω να  με ακολουθείς . Φτάνω  μπρος στη λίμνη σου  . Αεράκι παγωμένο εσύ  με αγκαλιάζεις , μου ψιθυρίζεις  μες το μυαλό ," η μάχη δεν έχει τελειώσει  βασιλιά μου  ,μα αυτό το όπλο που κρατάς  το θέλω  πίσω . Αυτή την ελπίδα δεν πρέπει να την κρατήσεις άλλο , θα  σου κάνει κακό και δεν το θέλω. Άφησε με  να κρυφτώ , να κρυφτώ  μες το νερό , μην με κοιτάς, μην λυπάσαι  άλλο."

Έπρεπε να το 'ξερα καλύτερα , ο καιρός έχει αλλάξει .Υπάρχει περίπτωση όμως  και οι ελπίδες  να είναι φτιαγμένες από σίδηρο , υπάρχει περίπτωση να φθείρονται; 

Ανοίγω τα δυο μπλε δωμάτια  της ψυχής μου  . Μέσα τους νόμισα πως δεν άφησα αστέρια, όλα ,όλα τα 'κανα πεφτάστερα. Μα μου ‘μείνε εκείνη η δικιά σου η  φράση , “… Μου φτάνει που πιστεύω ακόμα σε ένα θαύμα…”

Μες το φως  τότε  ,ποτέ δεν το πρόσεξα , μα μέσα στο σκοτάδι  τώρα ,λαμποκοπά ο  λευκόχρυσος.  Βγάζω απ το χέρι  τη  βέρα και κοιτώ το όνομα σου, την ημερομηνία ... Υπήρξα κάποτε  ευτυχισμένος. 

Ότι είναι δικό σου στο επιστρέφω ,μα ότι δημιουργήσαμε  μαζί δεν το αφήνω .Στο υποσχέθηκα άλλωστε. .. Έχω και  άλλες μάχες...  Έφτιαξα και άλλα  όπλα τον τελευταίο καιρό .Δεν κουράστηκα, να ράβω ,να κόβω ,ανθρώπινες σάρκες  . Μην νομίσεις , ποτέ δεν αγανάκτησε η ψυχή… , δεν αγανάκτησε ,να  βοηθά στην  παράταση της  ζωής , της  ελπίδας  τους .

Απλά όσο δύσκολο και αν μου είναι ,  θα θυμάμαι  που μου χαμογελούσες , τα αστεία μας , που με κοιτούσες επίμονα μες  τα μάτια , που με  ηρεμούσες , που τσακωνόμασταν , που κάναμε έρωτα, που δακρύσαμε μαζί μόλις αντικρίσαμε το πολύτιμο για πρώτη φορά... Θα θυμάμαι μια όμορφη ζωή ,για μια όμορφη ζωή.

35 σχόλια:

Unknown είπε...

Χαίρομαι που διάβασα πρώτη αυτή την υπέροχη ανάρτηση...κι ας ένοιωσα κάπως αδιάκριτη μέσα στην ευτυχία σας...
Καλημέρα σου !!!
Σόφη

Sideras είπε...

Αδιάκριτο το μικρό ξωτικό , ποτέ! : ) Καλημερούδια . Πάλι τα κατάφερες να κλέψεις πρώτη καλημέρα :))

Love addict είπε...

Συγκινητική ανάρτηση!
Αυτά που σας ενώνουν είναι πολύ περισσοτερα απο εκείνα που σας χωρίζουν.Αξίζει μια ακομα προσπάθεια!
Καλημέρα και απο μένα ! :)

Levina είπε...

Για λίγο κατεβαίνω Σιδερά από το βουνό μου, πάντα για πολύ λίγο μια κι εκεί είναι οι κρυψώνες οι δικές μου και εκεί στα πολύτιμά μου δέντρα χαράζω με μαχαίρι γραμμές που δηλώνουν απουσίες. Κοίτα να δεις που σαν τις μετρώ είναι πολύ περισσότερες αυτές από τις παρουσίες που φωτίζουν την ζωή μου…Υπήρξα κάποτε ευτυχισμένη μα και τώρα στον τόπο μου ευτυχισμένη νοιώθω αφού να χαμογελώ ξανά μπορώ και ευγνωμοσύνη γεμίζει η καρδιά μου για όσα κάποτε έζησα , για την ομορφιά που ανακαλύπτω πως υπάρχει και για όσα οι μοίρες θα μου φέρουν. Κρατάς ακόμα το λευκόχρυσο μα εγώ πιο πολύτιμα έχω τις πευκοβελόνες για δαχτυλίδια, τα βρύα για κορδέλες και τα βατόμουρα για πολύτιμα στολίδια :)

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Χαίρομαι που ξεμπλόκαρες την τροχαλία του νερόμυλου σου !!
Ό,τι αγαπάμε, μέσα μας ζει !!!!
Δώσε το χέρι σου στο πολύτιμο και προχωρήστε !!

agriomeli είπε...

Να'ξερες μονο ποσα "χερια" αγαπημενα
σε κρατανε...
Να΄ξερες ποσα 'ασημια και χρυσαφια' εχουν οι μαγοι δωσει στα πολυτιμα μας....

Καλησπερολουλουδο!

Margo είπε...

Όμορφη ζωή θα είναι και η θύμηση γλυκιά και πολύτιμη...
Όλα θα πάνε καλά, το νιώθεις κι εσύ σιδερά μου έτσι δεν είναι;
Όμορφο ξημέρωμα!

lena_zip είπε...

Αυτό θα ήθελα κι εγώ να το μάθω. Πώς αναθεωρείται ο πόνος, πώς αναβάλεται η θλίψη; Είναι εύκολο να μας συμβουλεύουν (ή να συμβουλεύουμε) να μην πονάμε, αλλά κανείς δε μας μαθαίνει τον τρόπο.

melita είπε...

Ξέρω τι είναι να λες καθημερινά σε όλους όταν σε ρωτούν ότι είσαι καλά και να μην το εννοείς σε καμία. Όλα να σου θυμίζουν εκείνον ,το τραγούδι που άκουσες τυχαία στο ράδιο και ήταν το πρώτο που σου είχε χαρίσει, η καφετέρια που πήγατε με τους φίλους σου για καφέ και είναι αυτή που σε είχε φιλήσει για πρώτη φορά…
Και εσύ πονάς ,και αιμορραγείς και προσπαθείς να ακούσεις όλες αυτές τις συμβουλές που σου λένε ότι πρέπει να προχωρήσεις.
Ότι πρέπει να πεις αντίο…και εσύ δεν μπορείς γιατί δεν θέλεις…Δεν μπορείς να τον βγάλεις από την καρδιά σου και το μυαλό σου γιατί είναι σαν να ξεριζώνεις ένα κομμάτι από εσένα. Και είναι αυτές οι στιγμές που νιώθεις σαν δύο άνθρωποι μέσα σου, ο ένας θέλει απελπισμένα να υπάρχει το νησί των Λωτοφάγων για να κλέψει δυο τρία φρούτα και να ξεχάσει τα πάντα ώστε να σταματήσει αυτός ο πόνος στο μέρος της καρδιάς και ο άλλος να προσπαθεί να κρατήσει όλες τις στιγμές, όλες τις ανάσες του ,όλα τα βλέμματα , όλα τα χαμόγελα , όλα τα σ’ αγαπώ του…
Και θέλεις πραγματικά να πιστέψεις και ας αμφιβάλλεις στην αρχή , γι αυτό που λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει ή το γεγονός ότι πρέπει να σκέφτεσαι ότι μερικοί άνθρωποι δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο εσύ και δεν είχαν ποτέ αυτό το δώρο , το δώρο ότι έζησαν , ότι ερωτεύτηκαν , ότι ήταν ευτυχισμένοι.
Και τελικά έρχεται η ώρα που το πιστεύεις γιατί κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι όντως ήσουν πολύ τυχερός άνθρωπος που μπορείς να σκέφτεσαι το παρελθόν σου και να βλέπεις εκεί πίσω ευτυχισμένες στιγμές γεμάτες αγάπη . Και τότε ξεκινάς και κάνεις ευχές και όνειρα για το μέλλον γράφοντας τα στο βιβλίο σου…
Καλώς σε βρήκα και συγνώμη που από το πρώτο κιόλας σχόλιο μακρηγόρησα τόοοοσο πολύ .
Να έχεις ένα παραμυθένιο βράδυ.

GeorgeG είπε...

Καλέ μου φίλε,
Εχω καταλήξει ότι τελικά η ζωή μας είναι οι αναμνήσεις μας. Είναι το μόνο που μας μένει και μας συντροφεύει. Γι αυτό πάντα πρέπει να προσπαθούμε να δημιουργούμε όμορφες αναμνήσεις. Ισως νιώθεις άτυχος, πικραμένος, γιατί η ίδια η ζωή αποφάσισε να σου στερήσει τη δυνατότητα να συνεχίσεις να δημιουργείς όμορφες αναμνήσεις. Όμως όποιες έχεις, είναι όμορφες και είναι δικές σου. Και πρέπει να νιώθεις χαρούμενος για όσα έζησες με την νεράϊδά σου.
Και μη ξεχνάς το πιό σημαντικό Σιδερά μου. Οτι έχεις τη δυνατότητα να δημιουργήσεις και στο μέλλον όμορφες αναμνήσεις. Το μέλλον το έχεις δίπλα σου, ακουμπάς με τα χείλη σου το μέτωπό του. Είναι εκεί και θέλει μαζί με αυτές που θα μοιραστείς μαζί του να δημιουργήσετε και τις δικές σου.
Δύναμη σου εύχομαι να έχεις.
Καλό ξημέρωμα

~reflection~ είπε...

Ναι, τον νικά.
Ναι, νικιέται συνάμα.

ξωτικό είπε...

Το νερό Σιδερά μου δεν σκέφτεται με όρους ανθρώπινους ,δεν νικά τίποτα λοιπόν μόνο μετασχηματίζει,μεταμορφώνει όπως και το ίδιο τόσο απλά και μαγικά μπορεί να γίνεται σύννεφο ή πάγος....μην "πολεμάς" λοιπόν,μην ψάχνεις για "όπλα" αλλά για συνοδοιπόρους ...αφού καλά το ξέρεις πως αν γυρνόντας μαγικά τον χρόνο πίσω, πάλι θα διάλεγες να έχεις ζήσει το υπέροχο ταξίδι ,να έχεις ευλογηθεί με την αγάπη και το πολύτιμο δημιούργημά της κι ας ήξερες.....
Δεν ξέρω αν κάτι απειλεί το πολύτιμό σου αλλά και μένα μου λένε τα ξωτικά πως όλα καλά θα πάνε και θα βάλουνε γι αυτό τα δυνατά τους για τις μαγικότερες ευχές φτιαγμένες απ'τ'άστρα που κατέχουν την δύναμη όλων των στοιχείων μαζί !!
Μην ...αναθεωρείς ,μην παλλεύεις να αναβάλλεις αφέσου λίγο στην αποδοχή ,στον (δύσκολο) μετασχηματισμό έχεις πολλά χέρια να σε κρατάνε όπως σου είπαν και πιο πάνω ....
πολλές μαγικές αγκαλιές δύναμης .

Άστρια είπε...

Αυτό το λευκόχρυσο το μαγικά δεμένο μ' ευτυχία, πάντα θα λαμποκοπά αστέρια στα σκοτάδια της ψυχής.

Ακομα κι όταν ακόμα δίπλα τρέχει το νερό, σαν σ' ένα ποτάμι που κι αυτού η πορεία και η δύναμη τού έχουν χαραχτεί: άλλοτε φουσκωμένο άγριο μετά από βροχή, ή όταν πέφτουν πάνω του τα χιόνια που λυώνουν, άλλοτε ήρεμο γαλήνιο δίπλα να μπερδεύεται ο ήχος της ροής του με κελαϊδίσματα πουλιών, άλλοτε σε ξηρασία απλά να έχει λίγο νερό για να δηλώνει την ύπαρξή του.

Όμως το πολύτιμο, το πιο πολύτιμο, είναι το τρυφερό ροδοπέταλο που κρατάς στο χέρι, ευχή κι ευλογία της νεράιδάς σου.
Να είστε καλά!

BUTTERFLY είπε...

Δεν ξερω αν η λεξη νικα ειναι η καταλληλη.
Το νερο παντως, θελει το χρονο του, ειναι καταλυτης. Ξεπλενει και εξαγνιζει, καθαγιαζει. Αλλα ταυτοχρονα, οσα δεν εχουν αξια τα σκουριαζει, τα μουχλιαζει.
Δεν ειναι λοιπον μαχη, ειναι αλληλεπιδραση. Καπου εκει μεσα στο καθαρο νερο, οι ομορφες στιγμες θα λαμψουν, ο πονος θα ξεπλυθει, θα ξεφτισει, η απογνωση θα σκουριασει κι η αγαπη θα καθαγιαστει.
Υ.Γ. Γιατι στο μετωπο; Ειναι καλα το πολυτιμο τωρα; Περαστικα...και γρηγορα!

Sideras είπε...

@Love addict
Καλώς σε βρίσκω ξανά αγαπητό νεραΐδόπλασμα. Μέσα μου ξέρω την αξία αυτή της συνάντησης που λες . Συγκολλώ ,Σφυρηλατώ και τροχίζω , καθημερινά την προσπάθεια ,ελπίζοντας ότι ο σίδηρος μου δεν θα με προδώσει ποτέ . Και με σκουριασμένη πανοπλία θα φτάσω μια στιγμή να δω μες το φως την μάτια του πολύτιμου να με αποχαιρέτα ,με χαρά. Ενώ θα φτάνω κοντά στην Νεράιδο μου για να είναι τουλάχιστον οι ψυχές μας για πάντα μαζί.

Sideras είπε...

@Levina Vil
Ναι ,σε είδα ,πανέμορφο πλάσμα του δάσους , χθες και προχθές να περιπλανιέσαι μες στο δάσος σου . Τα ίδια και εδώ, στο δάσος των κέδρων . Η αξία δεν βρίσκεται θαρρώ στην λάμψη ,στο είδος του υλικού , αλλά στην ικανότητα του να αναγεννιέται από την στάχτη του . Στην δικιά μου περίπτωση, κομμάτιασμα , λιώσιμο ,μέχρι να ανακυκλωθεί η κάρδια ,να γίνει δυνατή, απο σίδηρο. Στην δικιά σου περίπτωση, άσε με να σου πω... , είδα μόνο μια πευκοβελόνα που σου έπεσε...,ναι θέλει και αυτό χρόνο,...έγινε δέντρο στο δάσος .

Sideras είπε...

@Aθηνά Π.Κ.
Αυτός είναι ο στόχος και αυτό κάνω.
" Βάλε μπρος την τροχαλία του νερόμυλου", όπως μου λέγανε και τα καμπούρικα , φαφούτικα , ρυτιδωμένα , μα σοφά ξωτικά που κατοικούν στην πολιτεία-στο χωριό κάτω από το βουνό όπου βρίσκεται ο νερόμυλος, το δικό μου σπίτι. Αυτά να δεις τι χαρά έκαναν.

Sideras είπε...

@ agriomeli
Θα σου πω, μια χειμωνιάτικη μέρα μόλις βγήκα από ένα χειρουργείο μου έδωσαν από το συντονιστήριο έμενα και κάποιων συναδέλφων από ένα κουτί ,επάνω έγραφε το όνομα μου και μια σημείωση, " ευχαριστώ αυτά τα χέρια" (, κάτι που κατέγραψα στο προσωπικό μου ημερολόγιο , ένα άλλο βιβλίο ευχών , κατακρίβεια τον πατέρα του βιβλίου των ευχών, οπου παίρνω μαζί μου όπου και να πάω) .Όταν το άνοιξα ήταν δυο πλεκτά γάντια . Δεν θυμάμαι αν τα φόρεσα ποτέ ξανά εκτός απο εκείνη την νύχτα. Αλλά ένιωσα αυτή την ζεστασιά , της εκτίμησης του κόσμου πιο έντονη , πιο συγκεκριμένη και ότι όλο εκείνο το διάβασμα , ο αγώνας, εκείνη η υπόσχεση , δεν πήγαν χαμένα .
Σ΄ ευχαριστώ που μου θύμησες.

Sideras είπε...

@Margo
Έτσι πρέπει να γίνει .Το πιστεύω ακράδαντα.
Νόμιζα ότι ήσουν χάρτινη βάρκα σε λίμνη ασφάλτου .Τελικά όμως είσαι κάτι περισσότερο, βάρκα χάρτινη αλλά σε ωκεανό.

Sideras είπε...

@ lena_zip
Τον τρόπο τον βρίσκουμε, τον μαθαίνουμε μόνοι μας ο καθένας αναλόγως .Είτε το θέλουμε είτε όχι. Ποτέ δεν θα καταλάβει εξολοκλήρου ένας άνθρωπος κάποιον άλλο(, τον πόνο του) , ποτέ. αλλά δε σημαίνει και απομόνωση. Δεν είναι κακό να δεχόμαστε την παρηγοριά , την ζεστασιά , την αγάπη των ανθρώπων .Αντιθέτως δημιουργείτε μια αλυσίδα αγάπης αλληλοϋποστηρίξεις , το είδα να γίνεται αυτό μπρος μου , δεν είναι κάτι απλά ρομαντικό.

Sideras είπε...

@melita
Καλώς ήρθες στον νερόμυλο μου αξιαγάπητο πλάσμα. Θαρρώ είμαι τυχερός , ευλογημένος ,όπως το θέτεις .Όσο για την συγγνώμη είναι αχρείαστη .Να μακρηγορείς όσο θες ,θα σε ακούω πάντα. Θα ξεφυλλίζω τις σελίδες των γραφόμενων σου ,όπως έκανες και εσύ στα δικά μου εσώψυχα. Σ' ευχαριστώ, να είσαι καλά.

Sideras είπε...

@ GeorgeG
Αγαπητέ μου φίλε, σε βρίσκω τόσο συγκροτημένο πιο κατανοητό και από αυτό που ήθελα να εκφράσω. Αν και είμαστε χάρτινες βάρκες αφημένες στον νερό , αν και η πορεία μας χάνεται σβήνει . Πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο ανώδυνη , πιο ελαφριά για να μπορεί να επιπλεύσει. Αυτός είναι ο σκοπός να αποκτήσω και άλλες όμορφες αναμνήσεις που να καλύψουν όλες εκείνες τις άσχημες ,σαν να μην υπήρξαν ποτέ μέσα μου, ούτε καν σαν συναίσθημα.

Sideras είπε...

@ ~reflection~
Αγαπητή αντανακλώμενη ,αχ αυτή την αμεσότητα ,την ταχύτητα ....

Sideras είπε...

@ Άστρια
Πόσο γαλήνια και όμορφα είναι ,αλήθεια, τα λόγια σου. Αλλά και αυτό, πόσο, αληθινό είναι που είπες , πράγματι το πολύτιμο είναι πολύ ευαίσθητο. θα ήθελα αλήθεια να ήταν από το χέρι μου ,αλλά είναι περισσότερο απ' Εκείνων και προπαντός από τις μάχες που δίνει καθημερινά μόνο του το πολύτιμο μου.

BUTTERFLY είπε...

Θελω κατι να σου στειλω, αν θες στειλε μεηλ butterflysworld@hotmail.com
η γραψε μου το δικο σου.

Sideras είπε...

@BUTTERFLY
Όχι, δεν είναι η κατάλληλη πεταλουδένια μου. Είναι μια απελπιστική λέξη, σε μια στενόχωρη πρόταση, μιας αδύναμης στιγμής. Όμως, για 'μένα είναι λυτρωτική , δεν μπορώ να φανταστώ άλλη λέξη δίπλα από την ονομασία μιας ασθένειας .
Ας με συγχωρέσουν οι άνθρωποι γενικώς . Όταν περνούν μπρος μου παρόμοιες και αλήθεια, πιο δύσκολες καταστάσεις ,έχω πολλή ψυχραιμία, ίσως και περισσότερη. Όταν είναι το παιδί σου όμως. Τότε η λέξη , όγκος ,γλοίωμα οπτικής οδού ,σε τρομοκρατεί.
Η λευχαιμία θεραπεύεται , επώδυνα βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις , αλλά θεραπεύεται. Το είδος όμως σε μερικές περιπτώσεις και οι συγκυρίες παίζουν μεγάλο ρόλο . Όπως και στην περίπτωση της γυναικάς μου.
Όπως και να έχει, είμαι σπίτι με το πολύτιμο , η καταιγίδα που τόσο με φόβισε πέρασε προς το πάρων, ευτυχώς. Η ακτινοθεραπεία πέτυχε, "τον διαλύσαμε τον όγκο ",που λέει και το πολύτιμο με περηφάνια. Είναι αρκετά καλά αν και λίγο ταλαιπωρημένο .Γιατί έχουμε και λίγη βρογχίτιδα. Να δυναμώσουμε τώρα πρέπει .
Μου ζήτησες και το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο: consta7geo@gmail.com

Sideras είπε...

@ξωτικό
"...κι ας ήξερες..." Αυτό με λύγισε ξωτικό μου. Είμαι πάντα από τους ανθρώπους που πιστεύουν στα θαύματα και στις καρδιές των ανθρώπων ,δεν είμαι ένας ηλίθιος ρομαντικός άνθρωπος που πιστεύει ότι η αγάπη κυριολεκτικά όλα τα αλλάζει ,όλα τα θεραπεύει. Γιατί το είδα να μου συμβαίνει , το είδα να συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους.
Αυτό που είπες για τα αστέρια είναι αλήθεια , έχω κοντά μου ένα πανέμορφο αστέρι που με υπεραγάπα. Όσο για τα μαγικά χέρια αυτά που λες ,ναι και αυτά τα είδα να με κρατάνε να με παρηγορούν και τα ευχαριστώ γι' αυτό με όλη μου την ψυχή.

ξωτικό είπε...

Aχ μωρέ Σιδερά
ό,τι λόγια κι αν μου έρχονται μοιάζουν κούφια,άδεια κελύφη ,αδύνατον να χωρέσει μέσα τους η φλόγα των ευχών που θέλω να σας στείλλω .
Ελπίζω σε μια άλλη μαγική διάσταση να το νοιώθεις και να σου δίνει δύναμη κι ένα τρυφερό χαμόγελο για να μην πάψεις ποτέ να πιστεύεις στα θαύματα και στις καρδιές...και...στα ξωτικά. Όλα καλά θα πάνε σου λέω !!
Να του δώσεις ένα αέρινο φιλί απ'τα ξωτικά και να σε προσέχεις και να σε φροντίζεις με....σχολαστικότητα πολύτιμου θησαυρού :-))

Άιναφετς είπε...

Με τόση καλοσύνη, με τόση στοργή, με τόση τρυφερότητα, με τόση θετική ενέργεια που γέμισε το βιβλίο των ευχών σου, δεν μπορεί παρά να πάνε όλα πολύ καλύτερα... λίγη ακόμη υπομονή και το νερό θα κυλίσει καθαρό μες στις καρδιές σας...
Καλό σας βράδυ!

ποιώ - ελένη είπε...

Πες μου ,πες μου πως αναθεωρείτε ο πόνος , πως αναβάλετε η θλίψη....

Πως να απιστήσεις;

φιλί

Margo είπε...

Απόψε διάβασα αυτό που έγραψες πιο πάνω και βγήκα έξω να κοιτάξω τον ουρανό, εκεί που γυρνώ το βλέμμα όταν ζητώ Εκείνος να βάλει το χέρι του. Έχει ένα μαγικό φεγγάρι απόψε και είμαι σίγουρη πως ακούει.
Όλα να πάνε καλά εύχομαι με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου.
Μια τεράστια αγκαλιά και στους δυο σας!

ξωτικό είπε...

Σας σκέφτομαι πολύ και στέλνω συνεχώς ευχούλες με κάθε μαγικό τρόπο.

ξωτικό είπε...

;;;
πως είστε άραγε ;
δεν βγαίνετε απ'την σκέψη.
ευχές με το μεγάλο φεγγάρι στέλνω.

πνευμα είπε...

Στο πεδίο μάχης των αναμνήσεων μην παλέψεις ποτέ για τις θύμησες μήτε να ποθήσεις την λυσμονιά διότι τίποτα απο τα δυό δεν πρόκειται να σου προσφέρει τη γαλήνη του ίδιου του ταξιδιού που λέγεται ζωή...

Υπέροχη ανάρτηση.

Την καλησπέρα μου μετά απο πολύ καιρό.

ξωτικό είπε...

Μια καλημέρα...