Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

... την μέρα βαθύ μπλε και μόλις σκοτεινιάσει ... σκούρο μαύρο...

Κάθομαι στην άκρη ενός κρεβατιού, παρόμοια εικόνα, σ' ένα κατάλευκο μέρος  όπου οι νεράιδες αποφεύγουν να έρχονται .Μα όπου  είναι το πολύτιμο είναι και αυτές. . Άυλες μορφές , ομορφιά  μέσα σ' όνειρο , χαρούμενα  χρώματα  σένα παιδικό  παραμύθι καθηλωμένο στο κομοδίνο .  Ακούγονται χαχανητά και ένας γλυκόφωνος ψίθυρος να μου λέει, "Εμείς θα την ταξιδέψουμε , θα την γαληνέψουμε, για χάρη της μάνας της που πίστεψε σε  μας , θα έχει πάντα την προστασία μας . Μα για 'σένα, το μόνο που μπορούμε  να κάνουμε είναι να σου πάρουμε τον πόνο μακριά. Μα αν τα  μάγια μας  λυθούν, αλίμονο   , αυτή η παγωμένη καρδιά που σου φτιάξαμε, θα αρχίσει να ξανά αισθάνεται .Γι' αυτό σου δίνουμε την ανοσία της  αθανασίας μας(...Οι Νεράιδες .... μου αναθέσαν να τους φτιάχνω κοσμήματα και ραβδιά ευχών. Για αντάλλαγμα με έκαναν αθάνατο ,για όσο καιρό ζω στον κόσμο τους. Για τον καιρό όμως που δεν ζω μαζί τους  ...)Μόνο έτσι θα βρεις το τρόπο να είσαι δυνατός , μόνο έτσι θα μπορείς να μένεις ανθεκτικός .Μόνο έτσι θα καταφέρεις  να σωθείς εσύ.

Έρχονται  κατασυρωή ,υπηρέτες του πολύτιμου,  και εκείνα τα μεσόκοπα , τα φαφούτικα  ξωτικά, οι παππούδες ,οι γιαγιάδες ,οι κάτοικοι εκείνου του χωρίου, της πολιτείας που βρίσκεται κάτω από τον Νερόμυλο.
"...Να γίνει καλά το παιδί." " ... Μας  έλειψε η σκατούλα ."
Βγάζουν απ΄ τις τσέπες και τα μαντίλια  τους μυστικά δώρα. Πάνινες κούκλες , ξύλινους πήγασους , κορδελλένιες γιρλάντες- αστραφτερές κορόνες, κεντήματα μαντίλια -διαμαντοστόλιστα πέπλα,  σοκολατένια αυγά σε χρυσό περιτύλιγμα, αστροράβδια-γλειφιτζούρια, βραχιόλια - κουλούρια, ρουμπίνια-καραμέλες,  κρυστάλλινες σφαίρες -βάζα με μελί και γλυκό του κουταλιού ...
"Πήγαινε  γιατρέ να ξεκουραστείς , πήγαινε , θα την προσέχουμε εμείς". 

Περνώ απο την κοιλάδα των κέδρων .Φτάνω στον νερόμυλο. Εδώ δεν έχει ποτέ ησυχία  ,το τρεχούμενο νερό  θορύβει  ασταμάτητα . Είτε το συνηθίζεις και  το αγνοείς , είτε  το ακούς και μένεις ξάγρυπνος για πάντα  . Μου λέει για  τις  ευχές  εκείνες που  ξεστόμισα  , εκείνες που  δεν είπα .Πόσες  από αυτές, αλήθεια,   πραγματοποιήθηκαν και πόσες χάθηκαν μαζί με τις δυο  πράσινες  λίμνες  σου, αγάπη μου , αγάπη μου ,νεράιδα μου .
Μπαίνω μόνος στο δωμάτιο μας .Κλείνω την πόρτα, ανοίγω   το  ημερολόγιο , όχι το βιβλίο των ευχών . Γράφω μια τελευταία φράση για το τέλος αυτής της μέρας , "...Πέρασε και αυτό ,τέλειωσε και αυτή η μάχη .Τα κατάφερε  . Τα μέσα μου όμως είναι ακόμα τρομοκρατημένα .Δεν υπάρχει άραγε γαλήνη για 'μένα;"
Είναι φορές που το σίδερο, προστατεύει, δημιουργεί όπως παλιά,   μα  άλλοτε, βουλιάζει ακίνητο μέσα σε εκείνες  τις δυο μπλε θάλασσες  που έλεγες ότι μπορούν να λιώσουν όλου του κόσμου το σκληρό σίδερο  . Πες μου υπάρχει περίπτωση , υπάρχει; Κοίταξε τώρα εκείνες  τις  θάλασσες που λάτρεψες ,  που γίνονται δυο πεφτάστερα ,πιο παγωμένα και από καθρέφτες . 

Έτσι επιστρέφει  εκείνος  ,  βασιλιάς που έχασε την μάχη  . Γιατί δεν κατάφερε να σε σώσει; Γιατί το ψύχος του  απλώνεται παντού .Γιατί  φοβάται ότι   όλα  θα μένουν ,ακίνητα - παγωμένα   , σαν εσένα . Γιατί  κάποτε νομίζει ότι  δεν έχει τίποτα άλλο να αγαπήσει και του λείπεις , του λείπεις πάρα πολύ, μου λείπεις νεράιδα μου ,αγάπη μου , ακόμα μου λείπεις!
Στέκεται μπρός μου ο  πιο ψυχρός μου εαυτός ,εκείνος ,όχι εγώ ,εκείνος.
Προσπαθώ να τον προσεγγίσω, του λέω  ,
- Πες μου απλά ότι  κάτι αισθάνεσαι .
- Τελικά κλίσαμε το μηχάνημα ,δεν υπήρχε τίποτε άλλο  επάνω της ,μόνο ησυχία ,μόνο γαλήνη.
Γονατίζω μπρός του,
-Μη με κομματιάσεις άλλο . Μη με παίρνεις πίσω... , δες τώρα  το πολύτιμο   που μας  χρειάζεται.
-Τα λουλούδια, ήταν τα ποιο όμορφα που είδα σε τελετή.
Τελευταία  μου προσπάθεια να τον  συνεφέρω .Τον κτυπώ στο ανέκφραστο πρόσωπο ,μέχρι που κουράζομαι και ματώνουν τα χέρια. Εκείνος ούτε μια γρατζουνιά..
-Δεν θέλω να  είμαι έτσι εγώ ,φύγε από μπροστά μου , φύγε!
Με πιάνει απ το λαιμό με υψώνει πιο πάνω από το πάτωμα, σαν να θέλει να με στραγγαλίσει. Έτσι είναι ο πόνος μου, κάποτε  πολύ πιο δυνατός ,ατσάλινος, και  άλλοτε μόλις μεγαλώσει ο φόβος μου, η θλίψη μου ,γίνεται ακόμα πιο αμείλικτος.
 Με κοιτά για λίγο με εκείνα τα διάφανα γκρι μάτια και μου λέει ,
-Αλήθεια πες μου, πες μου, αυτό λες τον τελευταίο καιρό , με αυτό πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι ;  Για πες μου  έχεις  αλήθεια ποτέ νιώσει αδύναμος; Έχεις ποτέ νιώσει άχρηστος , μη αρκετός , ότι όλα είναι εύθραυστα  , ότι κάποιος , ή κάτι σε έχει καταραστεί, σε έβαλε σε μια θέση άβολη; Έχεις συνειδητοποιήσει καμία φορά ότι οι ευχές  , εκείνη , η ηλίθια ελπίδα , η ηλίθια αισιοδοξία σου, είναι απλά μια λέξη !  Αλλιώς είναι η πραγματικότητα, η πραγματικότητα σου ! Έχεις ποτέ τρομάξει τόσο που να σταματήσει η κάρδια , το μυαλό σου, σαν να έχουν όλα παγώσει ;  Δεν κουράζομαι  ποτέ εγώ βλέπεις ,απλά  έχει σβήνει ο διακόπτης απότομα από εκείνη την μέρα. Θυμάσαι εκείνη την μέρα ! Η μήπως θες να στην ξανά θυμίσω! Εσύ φταις !εσύ!
Με αφήνει να πέσω στο πάτωμα , παίρνω βαθιές κοφτές ανάσες  και του λέω ,
- Πες μου ότι είμαι ελαττωματικός  , δεν έχω ξεσπάσει ακόμα , το ξέρω  . Ξέρω ότι σε ξέχασα , ξέρω ότι δεν σου στάθηκα καθόλου. Όμως σήμερα ,αναγνώρισε μου ότι έγινε αυτό που ευχήθηκα . Ναι, ξεριζώθηκε  κάτι πολύ σημαντικό από μέσα μας , όμως υπάρχουμε ακόμα , δεν είμαστε μόνοι , έχουμε  το πολύτιμο .Ούτε εγώ κουράζομαι  ,έχω πολλά να δώσω ακόμα ,κάθε μέρα δίνω, και ναι ,θέλω και να πάρω. Μην μου λες να σταματήσω , να αισθάνομαι, να ονειρεύομαι το μέλλον του πολύτιμου  ,   για να μην είμαι αδύναμος ! Η δύναμη μου είναι η αδυναμία μου! Γι' αυτό πάρε αυτή την ανούσια αίσθηση  σου από μπρός μου , τα αντικαταθλιπτικά σου μαγικά φίλτρα και άσε με να το αντιμετωπίσω , να το παλέψω ,όπως μπορώ  και όπως θέλω , με εκείνη την ηλίθια  πίστη  που λες ότι διαθέτω . Άσε με να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Το παιδί μου είναι καλά .Και αυτό καλά κάνεις  να το θυμηθείς  και εσύ!
Το ξέρω , νομίζεις δεν το ξέρω , ότι όλα έχουν μια κατά πάσα πιθανότητα τροπή . Είναι αυτό που παγώνει το είναι μου , είναι αυτή η σκέψη που με μεταμορφώνει κάποιες φορές.  Αλλά δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι αυτό. Τώρα είμαι κατασκευασμένος ακριβώς για να μην το επιτρέψω ποτέ αυτό. Και ότι και αν έγινε , δεν πρόκριτε να  γίνει πια, στο υπόσχομαι.  

Πέφτουν εκείνα τα κρυστάλλινα ,τα τρόπαια του, τα κοφτερά σπαθιά  , λιώνει και εκείνη η διαφανές από πάγο πανοπλία .Τον βλέπω να γίνεται ένα παιδί , εκείνο το παιδάκι  που ήμουν κάποτε εγώ. Ίδιο βλέμμα, την μέρα βαθύ μπλε και μόλις σκοτεινιάσει τα μάτια του γίνονται σκούρο μαύρο, δίχως θλίψη, δίχως απορία , μα γεμάτα  αγάπη.
Τρέχει μες στην αγκαλιά μου . Όχι κάρδια μου, δεν θα σε αφήσω ποτέ, μην μου σκέφτεσαι το μέλλον , μην κάνεις , μην έχεις άλλες τέτοιες σκέψεις .Γίνε ξανά εγώ . Καθώς χάνεται, σιγά ,σιγά ,σαν σύννεφο η μορφή του , ακούγεται  ο ίδιος  θόρυβος από το νερό και εκείνα τα λόγια ,
«Μην ξεχάσεις   ποτέ την υπόσχεση μας .»


Γιατί και να ήθελα να ξεχάσω ,ποτέ δεν θα μπορούσα .Θυμάμαι και πότε σε ξανά είδα .  Πότε δεν ξέχασα εκείνον τον πρίγκιπα που μαζί με άλλους πρίγκιπες και άλλες πριγκίπισσες ζούσαν για πολύ καιρό σε ένα αλήθεια όμορφο παλάτι ,που οι απέξω φαντάζονται διάφορα  και ονομάζουν ορφανοτροφείο. Σε εκείνο το μέρος , οι πράσινες  μάγισσες σου μαθαίνουν,  την συμπόνια ,την αγάπη. Πως να αντιστέκεσαι στην θλίψη ,στους φόβους . Εκεί μαθαίνεις,  τον θυμό , τον πόνο να τον δαμάζεις , να τα μετατρέπεις σε εμπιστοσύνη , σε αισιοδοξία. Γιατί μόνο έτσι η ζωή σου γεμίζει  ξανά με την  μαγεία των ονείρων .  Εκεί έμαθες και εσύ    πως γίνονται οι πρίγκιπες  βασιλιάδες και οι πριγκίπισσες  βασίλισσες . Έχω πολλά παραδείγματα να σου πω. Μέσα σ' αυτά είναι και η δίκια σου ιστορία ....η δική μου ιστορία.


30 σχόλια:

BUTTERFLY είπε...

Σε τι αραγε να πρωτοσταθω... Ενας χειμαρρος τα λογια σου, με εξοντωσαν αληθεια...
Ομως πιστεψε το ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ! Κανεις δεν φταιει...
Τωρα το παιδι σου ειναι καλα! Κι αυτο ειναι ενα δωρο αμυθητης αξιας!
Παντα θα σου λειπει. Ειναι η καταρα κι η ευλογια οταν δυο ανθρωποι χωριζονται ενω αγαπιουνται να μενει παντα στην ψυχη η αγαπη και να ανεβαινει τοσο ψηλα, να αγιοποιειται! Αγιασμα ειναι αυτη η αγαπη που τοσο σε ταλαιπωρει, αγιασμα και τα χερακια της κορης σου στο λαιμο σου! Αγιασμα η καθε μερα με οσους αγαπας...
Κι οσο για το χρωμα των ματιων, τι σημασια εχει αν αλλαζει τα βραδια. Ο τροπος που κοιταζουν μενει ιδιος...

ξωτικό είπε...

Χαίρομαι τόσο που μοιράζεσαι μαζί μας αυτόν τον χείμμαρο που λέει κι η πεταλούδα. Και μόνο γι αυτό νοιώθω πως αξίζει που υπάρχουμε.

Αφήνω ένα μεγάλο ξωτικό φιλί με αγαλλίαση προς στιγμήν και θα επανέλθω

Άιναφετς είπε...

Σε διάβασα χθες... το μαύρο δεν είναι χρώμα, το μόνο που κάνει είναι πως εξουδετερώνει όλα τ' άλλα.
Επανήλθα γιατί σκέφτηκα να σου αφήσω κάτι που άλλοι κατάφεραν να εκφράσουν καλύτερα από μένα, πολύχρωμα...

http://ainafetst.wordpress.com/2013/06/29/couleur/

ΑΦιλιά καρδιάς το (Α=Αληθινό)

lena_zip είπε...

Σιδερά μου, σου αφήνω άγγιγμα στην παλάμη.
Δεν έχω τίποτε άλλο.

Margo είπε...

Η δική σου ιστορία είναι ένα ανεκτίμητο μάθημα δύναμης και πίστης για εμάς, που καθόμαστε αντίκρυ ουσιαστικά ανήμποροι...

Καλή δύναμη σου εύχομαι από καρδιάς!

Sideras είπε...

@ BUTTERFLY
Αγαπημένη πεταλουδένια ,έχεις δίκιο κάνεις δεν φταίει. Είναι όμως φορές που το μυαλό μιλά από μόνο του και σου λέει , σου παρουσιάζει πράγματα σχεδόν ακατανίκητα...αν έκανες ,εκείνο ,το άλλο , αν , αν .... Και είναι και εκείνη η μορφή , εκείνη η Ανάμνηση που γίνετε τόσο αληθινή , τόσο Τώρα. Και όλα αυτά για να βρεις την λύση σε κάτι που δεν χιάζετε λύση. Όμως εκείνο το Άγιασμα είναι όλα όσα μου λες . Αυτό με θεραπεύει , θεραπεύει από όλες αυτές τις σκέψεις . Αυτό δίνει μια πανίσχυρη ισορροπία. Να ξέρεις πόση χαρά νιώθω που υπάρχουν άτομα ,έστω και έτσι, που με καταλαβαίνουν.

Sideras είπε...

@ ξωτικό
Και ενώ τα άλλα ξωτικά πήγαν σε εκείνη την πολιτεία που βρίσκετε κάτω από τον νερόμυλο ,εκείνο το μοναδικό ξωτικό αρνήθηκε να βρίσκετε κοντά στην κοιλάδα των κέδρων .Γιατί εκείνο το απέραντο , μαγικό δάσος δεν την είχε άλλο ανάγκη (,τα ξωτικιά της φιλιά έκαναν την μαγική δουλειά τους) , αλλά κάτι άλλο που το είχε μέσα στη καρδία του...κάτι άλλο που βρισκόταν σε εκείνη την γκρίζα πόλη.
Ξωτικιά θα σε περιμένω με εγκαρτέρηση στον νερόμυλο μου.

Sideras είπε...

@ Άιναφετς
Έσμιξε τα φρύδια η μικρή μάγισσα ακούμπησε τον δίκτη στο μέτωπο του Σιδερά και είπε ,"θα σου πω μια αλήθεια που μια άλλη καλή μάγισσα (Αλκυόνη Παπαδάκη )
μου έμαθε ,
- Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μήν αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ’ αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!
Σ' ευχαριστώ για αυτή την ομορφιά εικόνων που μου έκανες δώρο ,μικρή μου μάγισσα και σου ανταποδίδω με κάποιο άλλο μαγικό χρώμα ( ,όχι της λύπης) ...
http://sideras.blogspot.com/2008/10/blog-post.html

Sideras είπε...

@ lena_zip
Κοίταξε η μικρή κούκλα μέσα στο βαλιτσάκι της ξανά και όταν είδε ότι ξέμεινε από δαχτυλήθρες άφησε απλά ένα άγγιγμα στην παλάμη του Σιδερά.
Ήταν ένα από εκείνα τα αγγίγματα που σε αφήνουν με απορίες. Πως μπορεί μια τόσο δα στιγμιαία αφή να έχει ένα τόσο δυνατό συναίσθημα συμπόνιας και συμπάθειας.

Sideras είπε...

@Margo
Πάντα πίστευα ότι οι μελωδίες μας ταξιδεύουν ,δεν ήξερα όμως ποτέ μου πόση δύναμη εννοούν όταν ακούγονται από τα λόγια μιας γλυκιάς γυναίκας σαν εσένα. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και αλήθεια εύχομαι να καταλάβουν κάποιοι άνθρωποι πόσο τυχεροί είναι που έχουν τον άνθρωπο τους εν ζωή. Η αγάπη για εμάς που μένουμε πίσω είναι μια ανάμνηση...

Άιναφετς είπε...

Ευχαριστώ τρυφερέ μου φίλε, για το Link, (κείμενο, τραγούδι, σχόλια σου)με άγγιξες βαθιά...
Το "τότε" κείμενο σου μιλούσε πάλι για πόνο, για ερωτικό όμως πόνο που βρίσκει πάντα γιατριά, κατά την ταπεινή μου γνώμη και εμπειρία (!)

Έγραφες τότε: 8 Οκτωβρίου 2008!
"Ότι αξίζει δεν πονάει
αλλά ούτε σε δυσκολεύει"...
Είναι έτσι μόνο στον έρωτα, προσθέτω πάλι...

Έγραφες στο σχόλιο σου στην Butterfly:
"Πάντα από ένα τέλος προκύπτει μια νέα αρχή, πιο λαμπερή πολλές φορές, γιατί είναι καιρός να εκτιμήσεις, των όσων δεν είχες, των όσων ψάχνεις, των όσων έχασες...

Για να νιώσεις ευλογημένος που έχεις τον άνθρωπο σου σε ζωή, Νομίζω πως πρέπει να έχεις μεγάλα αποθέματα Αγάπης και συμπόνοιας στη καρδιά σου για όλη την ανθροπώτητα που υποφέρει...αυτό έχω να προσθέσω...

Sideras είπε...

Ότι είπες μαγικό μικρή μάγισσα και ότι συνειδητοποίησες ακόμα πιο μαγευτικά αληθινό .
Από πιο πριν δημιουργήθηκε" Το Βιβλίο των Ευχών" . Πίσω από την θλίψη του, το τότε ,σωστά ερωτικής σημασίας κείμενο ,έκρυβε έναν ρομαντικό παρατηρητή (,...είμαι απλά ένας ονειροπαρμένος σιδεράς ,που φτιάχνει όπλα για ανθρώπους…).
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μετά το συμβάν με την κόρη μου , την απόκτηση εκείνου του άλλου τίτλου επαγγέλματος , όλα από μόνα τους πήραν μιαν λίγο πιο διαφορετική τροπή. Είναι εκείνη την στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι το ,"δεν υπάρχει δεν μπορώ ,αλλά δεν θέλω ", αντιστρέφεται. Δηλαδή , τα θέλω μου δεν μπορούν όχι απλά να γίνουν ,αλλά δεν μπορούν να υπάρξουν. Και όμως ισχύει εκείνη η φράση, "...των όσων..." που είπα κάποτε .Έτσι γίνεται η κάθε μέρα μια προσευχή και το κάθε τι ακόμα πιο σημαντικό.

Kate'sCakeBox είπε...

Εδώ απλά λέμε προσευχή στην ομορφιά της ψυχής..όχι απλά καταθέτεις ψυχή στο εξομολογητήριο που λέγεται χαρτί αλλά συγκλονίζεις με την γραφή σου πλούσια σε λυρισμό τους αναγνώστες σου..δεν σε ήξερα φίλε μου..εσύ μου ήρθες σαν το ξωτικό στο δάσος με τις πεταλούδες τις κόκκινες και τους ασφόδελους...μαγεία εδώ..δεν βρίσκω άλλη λέξη..δεν θέλω να χαθούμε..

Kate'sCakeBox είπε...

Κατάφερα να διαβάσω πολλά απο τα κείμενά σου φίλε μου γιατί ήθελα να σε γνωρίσω αφού βρεθήκαμε έστω και αργά..μέσα απόλα αυτά που έχεις βιώσει και εξακολουθείς και βιώνεις μου έβγαλες όλο το εσωτερικό πληγωμένο σου "εγώ"που με τον ευάλωτο ψυχισμό σου καταθέτεις στα κείμενά σου που είναι όλα μικρά αριστουργήματα..εύχομαι να ξεπεραστούν όλα με την βοήθειά Του και με τη σκέψη όλων μας στο πλευρό σου..ελπίζω να δεχτείς και μένα συνοδοιπόρο στην τέχνη σου στην σκιά απο το νερόμυλό σου στο δάσος με τα ξωτικά εκεί που κρύβεται τόση ομορφιά ψυχής...

Sideras είπε...

Πέρασε μια αλλιώτικη Πανδώρα απ' τον νερόμυλο και άφησε στον σιδερά ότι πιο γλυκό είχε το κουτί της.

Μου μίλησες λες και με 'ξέρεις απο πάντα.

Σ' ευχαριστώ για τα υπέροχα καλά σου λόγια και βέβαια σε δέχομαι συνοδοιπόρο . Καθώς και δεν πρόκριτε να χαθούμε . Να με επισκέπτεσαι όποτε θες ,αλώστε αυτό το δάσος φτιάχτηκε για νεράιδοπλάσμα σαν και εσένα.

Kate'sCakeBox είπε...

Με συγκίνησες φίλε μου και με τιμάς με όσα μου γράφεις..πέρασε αρκετός πολύτιμος χρόνος που δεν σε είχα μαζί μου..συνοδοιπόρο στο ταξίδι των παραμυθιών μου..θα έρθω πάλι αύριο να δω πως μου είσαι,γιατί θα λείψω για μερικές μέρες για διακοπές..είναι σαν να σε ξέρω χρόνια πριν..δεν μου βγαίνει η αίσθηση ότι σε γνώρισα χθες.....καληνύχτα σαν καραμέλα..

Kate'sCakeBox είπε...

Καλησπέρα φίλε μου..πέρασα να σε χαιρετίσω όπως σου έγραψα χθες..εύχομαι να περνάς ξένοιαστα όσο το δυνατόν..θα τα πούμε φίλε μου.

agriomeli είπε...

Σιδερα...
εχεις την εμπειρια.
Δωσε μας δυναμη γι αυτα που ακολουθουν!

Φιλι στις "πολυτιμες" δημιουργιες
και αξιες μας!

ξωτικό είπε...

Στους αμμόλοφους με τους κέδρους με το φεγγάρι πάνωθέ τους ξανασκέφτηκα εκείνη την φοβερή φράση σου :η δύναμή μου είναι η αδυναμία μου .....

κι έβαλα όλη τη δύναμη της ψυχής μου (όσο μικρούλι κι ασήμαντο κι αν ένοιωθα) σε μιαν ευχή και την έδωσα στο φεγγαράκι.....


Kate'sCakeBox είπε...

Καλησπέρα φίλε μου Κωνσταντίνε..επέστρεψα απο διακοπές,ήρθα να σε αναζητήσω..θα λείπεις κι εσύ..εύχομαι όλα να είναι καλά και να περνάς ξένοιαστα..θα σε περιμένω απο το blog μου..δεν σε ξέχασα φίλε μου..

Τρελός του Χωριού είπε...

Σφυρι(λεη)λασία της Λογικής και της Αχρωμης καθημερινότητας στο αμμώνι της σκέψης ενός διαφορετικου Σιδερα . Εκεί ,που το μαυρο σίδερο του "Κοιτάζω" γίνεται ένα πυράνθιστο "βλέπω" . Πρόσεχε όμως αυτο το ρήμα μην το κλεισεις ποτέ ,γιατι η μαγισσα της Υλης το εχει μαγέψει και ετσι το βλέπω ! μεταμορφωνεται σε βλέπεις ; βλέπει ; βλέπουμε; Παω τωρα ΩΩΩωωωλα ρια ωωω λα ρααα

ξωτικό είπε...

Μια απλή γλυκιά Κυριακάτικη ευχή Καλημέρας !!


υγ.εδώ σε περιμένουν οι αμμόλοφοι με τους κέδρους που απόθεσα τις τρυφερές ευχές μου.
http://cadenza-xotikou.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html

*Φαντομάς. είπε...

πέρασα να ευχηθώ καλό φθινόπωρο και να πω πως επέστρεψα!
σε χαιρετώ φίλτατε.

ξωτικό είπε...

H ψυχή μου ταξιδεύει συχνά κοντά σας κι ελπίζει σε πολλές όμορφες γαλήνιες στιγμές.

ζαφορα είπε...

Πέρασα να πω ένα γεια
Δεν σας ξέχασα απλά άργησα……

Άιναφετς είπε...

Ένα βιβλίο ευχών υπάρχει για να δέχεται ευχές... δεν θα πάψουμε ποτέ να στέλνουμε μέσα απ' αυτό ευχές Αγάπης...
Η νέα χρονιά εύχομαι να φέρει φως, χαρά, γαλήνη, δύναμη στις καρδιές σας!

Gina-Teta είπε...

Βιβλίο ευχών διάβασα ανακαλύπτοντάς σε και εγώ η πεζή έψαχνα να βρώ ...βιβλίο!!! Άραγε γάμου ή βάπτισης σκέφτηκα.
Όμως βρήκα ένα ποταμοχείμαρρο που ορμητικά κυλά και εκφράζει αλήθειες, όνειρα και συναισθήματα! Αλήθειες και όνειρα, ευχές! Ευχές σε όποιον κόσμο και αν σε βρίσκω!

ξωτικό είπε...

Μια ακόμα ευχή .....

Margo είπε...

Περνά ο καιρός και οι ευχές συνεχίζονται σε ετούτο το παραμυθένιο τόπο.
Μία ακόμη θα προσθέσω από καρδιάς...

ξωτικό είπε...

Κι άλλη μια ανοιξιάτικη ευχή !!