... την μέρα βαθύ μπλε και μόλις σκοτεινιάσει ... σκούρο μαύρο...

Κάθομαι στην άκρη ενός κρεβατιού, παρόμοια εικόνα, σ' ένα κατάλευκο μέρος  όπου οι νεράιδες αποφεύγουν να έρχονται .Μα όπου  είναι το πολύτιμο είναι και αυτές. . Άυλες μορφές , ομορφιά  μέσα σ' όνειρο , χαρούμενα  χρώματα  σένα παιδικό  παραμύθι καθηλωμένο στο κομοδίνο .  Ακούγονται χαχανητά και ένας γλυκόφωνος ψίθυρος να μου λέει, "Εμείς θα την ταξιδέψουμε , θα την γαληνέψουμε, για χάρη της μάνας της που πίστεψε σε  μας , θα έχει πάντα την προστασία μας . Μα για 'σένα, το μόνο που μπορούμε  να κάνουμε είναι να σου πάρουμε τον πόνο μακριά. Μα αν τα  μάγια μας  λυθούν, αλίμονο   , αυτή η παγωμένη καρδιά που σου φτιάξαμε, θα αρχίσει να ξανά αισθάνεται .Γι' αυτό σου δίνουμε την ανοσία της  αθανασίας μας(...Οι Νεράιδες .... μου αναθέσαν να τους φτιάχνω κοσμήματα και ραβδιά ευχών. Για αντάλλαγμα με έκαναν αθάνατο ,για όσο καιρό ζω στον κόσμο τους. Για τον καιρό όμως που δεν ζω μαζί τους  ...)Μόνο έτσι θα βρεις το τρόπο να είσαι δυνατός , μόνο έτσι θα μπορείς να μένεις ανθεκτικός .Μόνο έτσι θα καταφέρεις  να σωθείς εσύ.

Έρχονται  κατασυρωή ,υπηρέτες του πολύτιμου,  και εκείνα τα μεσόκοπα , τα φαφούτικα  ξωτικά, οι παππούδες ,οι γιαγιάδες ,οι κάτοικοι εκείνου του χωρίου, της πολιτείας που βρίσκεται κάτω από τον Νερόμυλο.

"...Να γίνει καλά το παιδί." " ... Μας  έλειψε η σκατούλα ."

Βγάζουν απ΄ τις τσέπες και τα μαντίλια  τους μυστικά δώρα. Πάνινες κούκλες , ξύλινους πήγασους , κορδελλένιες γιρλάντες- αστραφτερές κορόνες, κεντήματα μαντίλια -διαμαντοστόλιστα πέπλα,  σοκολατένια αυγά σε χρυσό περιτύλιγμα, αστροράβδια-γλειφιτζούρια, βραχιόλια - κουλούρια, ρουμπίνια-καραμέλες,  κρυστάλλινες σφαίρες -βάζα με μελί και γλυκό του κουταλιού ...

"Πήγαινε  γιατρέ να ξεκουραστείς , πήγαινε , θα την προσέχουμε εμείς". 

Περνώ απο την κοιλάδα των κέδρων .Φτάνω στον νερόμυλο. Εδώ δεν έχει ποτέ ησυχία  ,το τρεχούμενο νερό  θορύβει  ασταμάτητα . Είτε το συνηθίζεις και  το αγνοείς , είτε  το ακούς και μένεις ξάγρυπνος για πάντα  . Μου λέει για  τις  ευχές  εκείνες που  ξεστόμισα  , εκείνες που  δεν είπα .Πόσες  από αυτές, αλήθεια,   πραγματοποιήθηκαν και πόσες χάθηκαν μαζί με τις δυο  πράσινες  λίμνες  σου, αγάπη μου , αγάπη μου ,νεράιδα μου .

Μπαίνω μόνος στο δωμάτιο μας .Κλείνω την πόρτα, ανοίγω   το  ημερολόγιο , όχι το βιβλίο των ευχών . Γράφω μια τελευταία φράση για το τέλος αυτής της μέρας , "...Πέρασε και αυτό ,τέλειωσε και αυτή η μάχη .Τα κατάφερε  . Τα μέσα μου όμως είναι ακόμα τρομοκρατημένα .Δεν υπάρχει άραγε γαλήνη για 'μένα;"

Είναι φορές που το σίδερο, προστατεύει, δημιουργεί όπως παλιά,   μα  άλλοτε, βουλιάζει ακίνητο μέσα σε εκείνες  τις δυο μπλε θάλασσες  που έλεγες ότι μπορούν να λιώσουν όλου του κόσμου το σκληρό σίδερο  . Πες μου υπάρχει περίπτωση , υπάρχει; Κοίταξε τώρα εκείνες  τις  θάλασσες που λάτρεψες ,  που γίνονται δυο πεφτάστερα ,πιο παγωμένα και από καθρέφτες . 

Έτσι επιστρέφει  εκείνος  ,  βασιλιάς που έχασε την μάχη  . Γιατί δεν κατάφερε να σε σώσει; Γιατί το ψύχος του  απλώνεται παντού .Γιατί  φοβάται ότι   όλα  θα μένουν ,ακίνητα - παγωμένα   , σαν εσένα . Γιατί  κάποτε νομίζει ότι  δεν έχει τίποτα άλλο να αγαπήσει και του λείπεις , του λείπεις πάρα πολύ, μου λείπεις νεράιδα μου ,αγάπη μου , ακόμα μου λείπεις!

Στέκεται μπρός μου ο  πιο ψυχρός μου εαυτός ,εκείνος ,όχι εγώ ,εκείνος.

Προσπαθώ να τον προσεγγίσω, του λέω  ,

- Πες μου απλά ότι  κάτι αισθάνεσαι .

- Τελικά κλίσαμε το μηχάνημα ,δεν υπήρχε τίποτε άλλο  επάνω της ,μόνο ησυχία ,μόνο γαλήνη.

Γονατίζω μπρός του,

-Μη με κομματιάσεις άλλο . Μη με παίρνεις πίσω... , δες τώρα  το πολύτιμο   που μας  χρειάζεται.

-Τα λουλούδια, ήταν τα ποιο όμορφα που είδα σε τελετή.

Τελευταία  μου προσπάθεια να τον  συνεφέρω .Τον κτυπώ στο ανέκφραστο πρόσωπο ,μέχρι που κουράζομαι και ματώνουν τα χέρια. Εκείνος ούτε μια γρατζουνιά..

-Δεν θέλω να  είμαι έτσι εγώ ,φύγε από μπροστά μου , φύγε!

Με πιάνει απ το λαιμό με υψώνει πιο πάνω από το πάτωμα, σαν να θέλει να με στραγγαλίσει. Έτσι είναι ο πόνος μου, κάποτε  πολύ πιο δυνατός ,ατσάλινος, και  άλλοτε μόλις μεγαλώσει ο φόβος μου, η θλίψη μου ,γίνεται ακόμα πιο αμείλικτος.

 Με κοιτά για λίγο με εκείνα τα διάφανα γκρι μάτια και μου λέει ,

-Αλήθεια πες μου, πες μου, αυτό λες τον τελευταίο καιρό , με αυτό πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι ;  Για πες μου  έχεις  αλήθεια ποτέ νιώσει αδύναμος; Έχεις ποτέ νιώσει άχρηστος , μη αρκετός , ότι όλα είναι εύθραυστα  , ότι κάποιος , ή κάτι σε έχει καταραστεί, σε έβαλε σε μια θέση άβολη; Έχεις συνειδητοποιήσει καμία φορά ότι οι ευχές  , εκείνη , η ηλίθια ελπίδα , η ηλίθια αισιοδοξία σου, είναι απλά μια λέξη !  Αλλιώς είναι η πραγματικότητα, η πραγματικότητα σου ! Έχεις ποτέ τρομάξει τόσο που να σταματήσει η κάρδια , το μυαλό σου, σαν να έχουν όλα παγώσει ;  Δεν κουράζομαι  ποτέ εγώ βλέπεις ,απλά  έχει σβήνει ο διακόπτης απότομα από εκείνη την μέρα. Θυμάσαι εκείνη την μέρα ! Η μήπως θες να στην ξανά θυμίσω! Εσύ φταις !εσύ!

Με αφήνει να πέσω στο πάτωμα , παίρνω βαθιές κοφτές ανάσες  και του λέω ,

- Πες μου ότι είμαι ελαττωματικός  , δεν έχω ξεσπάσει ακόμα , το ξέρω  . Ξέρω ότι σε ξέχασα , ξέρω ότι δεν σου στάθηκα καθόλου. Όμως σήμερα ,αναγνώρισε μου ότι έγινε αυτό που ευχήθηκα . Ναι, ξεριζώθηκε  κάτι πολύ σημαντικό από μέσα μας , όμως υπάρχουμε ακόμα , δεν είμαστε μόνοι , έχουμε  το πολύτιμο .Ούτε εγώ κουράζομαι  ,έχω πολλά να δώσω ακόμα ,κάθε μέρα δίνω, και ναι ,θέλω και να πάρω. Μην μου λες να σταματήσω , να αισθάνομαι, να ονειρεύομαι το μέλλον του πολύτιμου  ,   για να μην είμαι αδύναμος ! Η δύναμη μου είναι η αδυναμία μου! Γι' αυτό πάρε αυτή την ανούσια αίσθηση  σου από μπρός μου , τα αντικαταθλιπτικά σου μαγικά φίλτρα και άσε με να το αντιμετωπίσω , να το παλέψω ,όπως μπορώ  και όπως θέλω , με εκείνη την ηλίθια  πίστη  που λες ότι διαθέτω . Άσε με να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Το παιδί μου είναι καλά .Και αυτό καλά κάνεις  να το θυμηθείς  και εσύ!

Το ξέρω , νομίζεις δεν το ξέρω , ότι όλα έχουν μια κατά πάσα πιθανότητα τροπή . Είναι αυτό που παγώνει το είναι μου , είναι αυτή η σκέψη που με μεταμορφώνει κάποιες φορές.  Αλλά δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι αυτό. Τώρα είμαι κατασκευασμένος ακριβώς για να μην το επιτρέψω ποτέ αυτό. Και ότι και αν έγινε , δεν πρόκριτε να  γίνει πια, στο υπόσχομαι.  

Πέφτουν εκείνα τα κρυστάλλινα ,τα τρόπαια του, τα κοφτερά σπαθιά  , λιώνει και εκείνη η διαφανές από πάγο πανοπλία .Τον βλέπω να γίνεται ένα παιδί , εκείνο το παιδάκι  που ήμουν κάποτε εγώ. Ίδιο βλέμμα, την μέρα βαθύ μπλε και μόλις σκοτεινιάσει τα μάτια του γίνονται σκούρο μαύρο, δίχως θλίψη, δίχως απορία , μα γεμάτα  αγάπη.

Τρέχει μες στην αγκαλιά μου . Όχι κάρδια μου, δεν θα σε αφήσω ποτέ, μην μου σκέφτεσαι το μέλλον , μην κάνεις , μην έχεις άλλες τέτοιες σκέψεις .Γίνε ξανά εγώ . Καθώς χάνεται, σιγά ,σιγά ,σαν σύννεφο η μορφή του , ακούγεται  ο ίδιος  θόρυβος από το νερό και εκείνα τα λόγια ,

«Μην ξεχάσεις   ποτέ την υπόσχεση μας .»

Γιατί και να ήθελα να ξεχάσω ,ποτέ δεν θα μπορούσα .Θυμάμαι και πότε σε ξανά είδα .  Πότε δεν ξέχασα εκείνον τον πρίγκιπα που μαζί με άλλους πρίγκιπες και άλλες πριγκίπισσες ζούσαν για πολύ καιρό σε ένα αλήθεια όμορφο παλάτι ,που οι απέξω φαντάζονται διάφορα  και ονομάζουν ορφανοτροφείο. Σε εκείνο το μέρος , οι πράσινες  μάγισσες σου μαθαίνουν,  την συμπόνια ,την αγάπη. Πως να αντιστέκεσαι στην θλίψη ,στους φόβους . Εκεί μαθαίνεις,  τον θυμό , τον πόνο να τον δαμάζεις , να τα μετατρέπεις σε εμπιστοσύνη , σε αισιοδοξία. Γιατί μόνο έτσι η ζωή σου γεμίζει  ξανά με την  μαγεία των ονείρων .  Εκεί έμαθες και εσύ    πως γίνονται οι πρίγκιπες  βασιλιάδες και οι πριγκίπισσες  βασίλισσες . Έχω πολλά παραδείγματα να σου πω. Μέσα σ' αυτά είναι και η δίκια σου ιστορία ....η δική μου ιστορία.